tag:blogger.com,1999:blog-90179366932311118592024-03-05T11:31:11.481+01:00De Scherpe HeuvelredeUnknownnoreply@blogger.comBlogger57125tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-27326412681828706812023-11-18T16:37:00.006+01:002023-11-18T21:23:47.849+01:00Dit is ons land en wij zullen het niet verlaten!<p><span style="font-family: verdana;"> </span></p><div style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;">Toen ik op het Hoogfeest van Allerheiligen naar de
basiliek vertrok om samen met mijn gemeenschap de eucharistie te vieren, had ik
net beelden gezien van het moment waarop Palestijnen in Gaza om diezelfde reden
in hun kerk bijeen zaten en er plots vlakbij een Israëlische bom viel. De hele
kerk daverde, iedereen schrok, de kinderen die net de gaven naar het altaar
brachten liepen snel terug naar de veilige armen van hun ouders, en terwijl de
plaaster van het plafond naar beneden dwarrelde, keken de gelovigen opgelucht
om zich heen. Oef, het was geen directe raketinslag.</span></div>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Palestijnen in een kerk in Gaza? Ik hoor het jullie
denken. Ja, katholieke gelovigen in de kerk van de Heilige Familieparochie, in
het centrum van Gaza-stad, op een steenworp van het Al-Shifa ziekenhuis waar
zoveel om te doen is. Geen twee weken eerder, op 19 oktober, bombardeerde
Israël de Grieks-orthodoxe kerk van Sint-Porphyrius, de oudste van de
Gazastrook. Die keer was het wel raak en zeker 18 mensen die daar onderdak
hadden gezocht kwamen om het leven.</span></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="422" data-original-width="750" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm_5Ezy9qa2WVmgHQyOd3RtblTjIdUYIobywOcXEZnbnkcchJPqhsnhuBp72xgQ-ELRFGiqqR_DJB8yAWBQ5gfiZtZu5lJYoQXgn1emlDutVlvkqr3SmqraDggd1YiAWMEQsOysFT1lbu7Tp-_aMkzc_z64J8_axB57CWqKtXtCZMP-LOG18kW8f5aWmgh/w400-h225/HFCG.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: x-small;">Kerk van de Heilige Familie in Gaza-stad </span><span style="font-size: xx-small;">(foto </span></span><span style="font-family: verdana; font-size: xx-small;">© Vatican News)</span></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm_5Ezy9qa2WVmgHQyOd3RtblTjIdUYIobywOcXEZnbnkcchJPqhsnhuBp72xgQ-ELRFGiqqR_DJB8yAWBQ5gfiZtZu5lJYoQXgn1emlDutVlvkqr3SmqraDggd1YiAWMEQsOysFT1lbu7Tp-_aMkzc_z64J8_axB57CWqKtXtCZMP-LOG18kW8f5aWmgh/s750/HFCG.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black; font-family: verdana; font-size: x-small;"></span></a></div><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: justify;"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: x-small;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;">Deze twee gebeurtenissen brachten plots de
christenen in de Gazastrook sterk in beeld, die net als hun islamitische buren
en vrienden worden aangevallen door de meedogenloze Israëlische bombardementen.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Raken die beelden mij dieper dan de beelden van
moslims die getroffen worden door de onmenselijk wrede aanvallen? Uiteraard
niet. Mijn hart bloedt voor iedereen even hard. Ik begrijp niet hoe deze
wreedheden kunnen gebeuren terwijl de hele wereld er via de (sociale) media zit
op te kijken. Bovendien is een deel van het bloed dat door de aderen van mijn
eigen kinderen stroomt uit Palestijnse grond getrokken. Het ooit zo schilderachtige
dorp Safad, waar hun grootvader opgroeide, is nu Safed in het noorden van Israël,
en ook Haifa, de ooit prachtige kuststad en geboorteplaats van hun grootmoeder
aan de oevers van de Middellandse Zee, is nu de derde grootste stad in Israël. Je
begrijpt waarom wij al weken niet meer fatsoenlijk slapen.</span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;"><span lang="NL" style="line-height: 115%;">Ik geef toe dat ik niet wist dat er ook christenen
zijn in Gaza. Ik heb zeventien jaar in Jordanië gewoond, waar mijn kinderen
geboren zijn, en daar was (en is nog steeds) ongeveer zes procent van de
bevolking christen. Dus waarom dan zo verbaasd dat er ook in Gaza christenen
zijn?</span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><i><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Hoeveel christenen wonen er in Gaza en waar
komen ze vandaan?<o:p></o:p></span></span></i></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">In totaal, verspreid over de hele wereld,
zijn er ongeveer 400.000 christelijke Palestijnen. Slechts 2.000 van hen wonen
in Gaza, waarvan de meerderheid uit Gaza zelf afkomstig is. De rest vluchtte er
naartoe na de oprichting van de staat Israël in 1948. Israël verjoeg en
ontheemde toen ongeveer 700.000 Palestijnen, een gebeurtenis die de Nakba of
catastrofe wordt genoemd. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;">Hoewel de meeste christenen in Gaza het
Grieks-orthodoxe geloof aanhangen, leven er ook kleine aantallen baptisten en
katholieken. De hoeveelheid christenen is de laatste decennia afgenomen omwille
van emigratie naar Europa, Amerika en Canada, maar ook omwille van het sterk
verminderd aantal geboortes.</span></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><i><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Hoe lang wonen er al
christenen in Gaza?<o:p></o:p></span></span></i></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">De christelijke erfenis van Gaza gaat terug tot de
tijd van Christus zelf. In de Bijbel reisde de apostel Filippus na de
kruisiging van Jezus over een woestijnweg van Jeruzalem naar Gaza om er het Woord
te prediken. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">De kerk van Sint-Porphyrius - of wat er nu nog van
overblijft - is de oudste in de Gazastrook. De eerste kerk werd op deze plaats
gebouwd in het jaar 425. De kruisvaarders bouwden de huidige kerk rond 1150 en
ze werd in 1856 gerenoveerd. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;"><span lang="NL" style="line-height: 115%;">De katholieke kerk van de Heilige Familie werd
gebouwd in 1974, samen met een school waar zowel katholieke als moslim kinderen
worden toegelaten. De lagere school had op het moment dat de huidige
bombardementen begonnen 300 leerlingen, de kleuterschool 50. Twee religieuze
zustergemeenschappen dragen zorg voor de parochieactiviteiten en zijn
verantwoordelijk voor twee tehuizen voor kinderen en ouderen met een handicap.
Hun parochiepriester, de Argentijn Gabriel Romanelli, was op 7 oktober, toen Hamas zijn aanval uitvoerde op de dorpen rond Gaza, op bezoek in Bethlehem en is er nog steeds niet in geslaagd om terug te keren naar zijn parochianen. </span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Christenen worden in het Arabisch Nasrini (afgeleid
van het Arabische woord voor Nazareth) of Masihi (afgeleid van het Arabische
woord voor Messias) genoemd, een verwijzing naar hun speciale status als
bewaarders van het geloof dat op hun grond in Christus geboren is.</span></span></p><span style="font-family: verdana;"><i>Hoe zijn de relaties tussen christenen en
moslims in Gaza?<o:p></o:p></i></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Christenen in Gaza leven onder dezelfde
belegering als hun moslim buren. Ze getuigen samen van een geest van
solidariteit die de religies heeft verenigd in hun strijd om te overleven en in
hun droom voor vrijheid. Ze zijn allemaal Palestijnen. Ze leven in dezelfde
stad, met hetzelfde lijden. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Over het geheel genomen zijn de
gemeenschappen verenigd in hun verzet tegen hun collectieve gevangenschap in
wat de grootste openluchtgevangenis ter wereld wordt genoemd.<o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;">Net zoals moslims geen toestemming krijgen
om de Al-Aqsa-moskee in Jeruzalem te bezoeken, zijn christenen ook niet in
staat heilige plaatsen te bezoeken in Jeruzalem, Nazareth of Bethlehem. Beide
gemeenschappen zijn ook afgesneden van familieleden op de Westelijke
Jordaanoever of elders.</span></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><i><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Wat is de huidige situatie voor christenen
in Gaza?<o:p></o:p></span></span></i></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Onder de recente Israëlische bombardementen
zochten zowel christenen als moslims hun toevlucht in de kerken. In de kerk van
de Heilige Familie schuilen op dit moment zo’n 600 mensen. In een filmpje op
Instagram zei een moeder die er zich met haar drie kindjes van acht, zes en
vijf schuilhoudt omdat haar huis verwoest is: “Wij christenen lijden net als
ieder ander volk in Gaza. Dit is ons land en wij zullen het niet verlaten."</span></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;">Op het moment dat ik dit schrijf op 4
november hebben al minstens 9.257 Palestijnen het leven gelaten onder de
Israëlische bombardementen, waarvan 3.826 kinderen. Er zijn ook 23.516
gewonden. Zo’n 30% van alle huisvesting in Gaza is vernield en 1,4 miljoen
mensen zijn op de vlucht terwijl ze nergens heen kunnen. Er is in heel het
gebied een dramatisch tekort aan drinkbaar water, eten en medisch materiaal.</span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span class="y2iqfc"><i><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana;"><b>“Maar zij die hopen op de Heer vernieuwen
hun kracht en slaan hun vleugels uit als adelaars. Zij lopen en worden niet
moe, zij rennen en raken niet uitgeput.”</b><o:p></o:p></span></span></i></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;"><span class="y2iqfc"><span lang="NL" style="line-height: 115%;">Jesaja 40:31 </span></span><span lang="NL" style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="line-height: 115%;"><o:p><span style="font-family: verdana;"> </span></o:p></span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="line-height: 115%;"><o:p><span style="font-family: verdana;">Dit artikel werd gepubliceerd in Kerk & Leven op 15 november 2023 (Editie 4692 Scherpenheuvel-Zichem). Voor een pdf van dit artikel, <a href="https://deboekenvanclara.be/docs/Parochieblad4692Gaza.pdf" target="_blank">klik hier</a>. </span></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><i><span style="line-height: 115%;"><o:p><span style="font-family: verdana;"> </span></o:p></span></i></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-6839826264583015512017-01-14T22:10:00.008+01:002023-11-18T21:00:07.084+01:00Wat als... nog niet alles uitgevonden was? <div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;"><span face=""arial" , "sans-serif"">‘Dit wordt de meest gigantische uitvinding van
de 21<sup>e</sup> eeuw! We worden schatrijk, Carl ouwe jongen.’ Professor James
Rootledge, zonder twijfel een van de grootste wetenschappers van zijn
generatie, leunde voldaan achterover in zijn zetel en liet de ijsblokjes in
zijn whiskyglas rinkelen. De man tegen wie hij praatte, was zijn weldoener en
boezemvriend Carl Epsteinn, kleinzoon en enige erfgenaam van het <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Epsteinn Imperium</i>, een Amerikaans conglomeraat
met zoveel macht en geld dat zelfs het vermogen van president-elect Donald
Trump erbij verbleekte. </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"">Epsteinn lachte luid. Grapjes over geld
amuseerde hem altijd, zeker wanneer ze door Rooty werden gemaakt, die toen ze elkaar leerden kennen met een
beurs in Oxford studeerde en moest overleven op
een karig studentenbudget. De twee mannen waren complete tegenpolen en werden
onafscheidelijk. Zelfs nu, bijna dertig jaar later, financierde Epsteinn het
onderzoekswerk van Rootledge, die dankzij een aanzienlijke donatie aan
Princeton University door het <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Epsteinn
Science Advancement Fund</i>, een leerstoel voor het leven had gekregen in de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Department of Chemistry</i>. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;"><span face=""arial" , "sans-serif""> </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"">‘Leg me nog eens uit wat je nieuwe uitvinding
precies is, Rooty.’ Epsteinn mocht dan wel een economisch genie zijn, van
scheikunde had hij geen pap gegeten. Nu ja, een economisch genie was hij
eigenlijk ook niet. Aan het hoofd staan van een imperium was niet zo moeilijk
als het leek. De grootste beslissingen die hij op jaarbasis moest nemen was
welke nieuwe helikopter hij ging kopen, en wie hem mocht vergezellen op zijn
jacht in Saint Barts of bij het skiën in Aspen. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘De lange of de korte uitleg?’ vroeg
Rootledge. ‘En vul mijn glas nog eens bij.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Doe maar de korte en hou het simpel.’ Hij
wandelde naar de bar en vulde het glas van zijn vriend bij. Zelf dronk hij geen
whisky. Zeker niet <i style="mso-bidi-font-style: normal;">on the rocks</i>. Hij
hield het liever bij gin en tonic zonder ijs. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘We hebben in mijn lab het meest fenomenale genotsproduct
aller tijden ontwikkeld. Het is gewoon ongelooflijk. Ik ben als bij mirakel op
het idee gestoten, maar het heeft wel een tweetal jaren zwaar werk gevergd om
het op punt te zetten. We brengen namelijk een cocktail van chemische stoffen
bij elkaar die nog nooit in combinatie met elkaar gebruikt zijn tot nu toe.
Moet ik er een paar uitleggen?’ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Doe maar. Dan weet ik eindelijk waar mijn
dollars naartoe zijn gegaan.’ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Om te beginnen is er acetonitril, een organische
verbinding die als oplosmiddel gebruikt wordt in insecticiden. Dan is er
acroleïne, een actieve stof die in industriële processen gebruikt wordt voor de
productie van biociden.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Wat zijn dat ook alweer?’ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Daar kan je organismen mee doden.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Juist ja. Ga door.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Ammoniak ken je natuurlijk. Benzeen
waarschijnlijk ook.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">Carl knikte. Hij vond het nu al gevaarlijk
klinken. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Een genotsmiddel, zei je? Ben je daar wel
zeker van?’ Hij grijnsde. ‘Ga door.’ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Verder zit er ook fenol in. Toxisch
uiteraard, maar we gebruiken kleine hoeveelheden. Ook formaldehyde kan
irritaties van ogen, keel, neus en longen veroorzaken, maar wanneer de
gebruikers niet te lang blootgesteld worden, zal het wel geen kwaad kunnen. Er
zal onvermijdelijk koolmonoxide vrijkomen bij het gebruik, maar dat is kleur-
en reukloos, dus dat zal wel geen problemen opleveren. Ook het methaanzuur dat
vrijkomt zullen we wel kunnen verbergen. Het is een sterk irriterende stof,
maar we weten er wel weg mee. We steken er ook methanol in, dat in feite een
brandalcohol is die gebruikt wordt bij de fabricatie van antivries en harsen
en zo, maar aangezien we het combineren met het ontsmettingsmiddel propionaldehyde
reduceren we de gevaren tot een minimum. Tenzij bij herhaaldelijk gebruik
natuurlijk.’ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Briljant, Rooty. Wat nog meer?’ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;"><span face=""arial" , "sans-serif""> </span><br />
</span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo99nEYD8PswzgJwl6Jj_l0FMSsbmsAO19YTu3POO0NKJKYMnH7mrJrs_-tlCBVgI1tKb1_-3BFQBOQUr5IQhRPVPdDujuGrIoecbSXyK3i9B5xAaAnZunoL2wk4Gge9fRUK4iYC-jFrXr/s1600/jdx.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: verdana;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo99nEYD8PswzgJwl6Jj_l0FMSsbmsAO19YTu3POO0NKJKYMnH7mrJrs_-tlCBVgI1tKb1_-3BFQBOQUr5IQhRPVPdDujuGrIoecbSXyK3i9B5xAaAnZunoL2wk4Gge9fRUK4iYC-jFrXr/s320/jdx.jpg" width="320" /></span></a><span style="font-family: verdana;"><span face=""arial" , "sans-serif"">Vóór Rootledge kon antwoorden werd er op de
deur geklopt. Een ober kwam binnen, gevolgd door drie diensters, die de lunch
serveerden aan het raam met zicht op Manhattan. Het penthouse van de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Epsteinn Imperial Building</i> was een toonbeeld
van stijl en elegantie. Je kon Epsteinn veel verwijten, maar slechte smaak
hoorde daar niet bij. Hij vond zichzelf een behoorlijk gecultiveerde man en
daar was hij fier op. </span><span face=""arial" , "sans-serif"">De curry met kreeft en truffel was heerlijk.
Een lichte, geraffineerde maaltijd. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;"><span face=""arial" , "sans-serif""> </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"">‘En wat gaan we eigenlijk precies doen met al
deze chemische stoffen?’ vroeg Epsteinn terwijl hij zijn mondhoeken afveegde
met zijn servet. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘We gaan ze mengen met de gedroogde bladeren
van een plant die drie jaar geleden aan de monding van de Amazone ontdekt werd.
Het heeft de meest ongelooflijke medische toepassingen. We zouden er allerlei
ziekten mee kunnen genezen, maar we hebben die piste een tijdje geleden
verlaten omdat we tot de conclusie kwamen dat de richting die we nu uitwillen tot
veel lucratievere resultaten zal leiden. We hebben een product ontwikkeld dat
wereldwijd honderdduizenden jobs zal creëren, dat de wereldeconomie zal
veranderen, dat tot een van de meest invloedrijke industrieën aller tijden zal
leiden en dat astronomische winsten gaat genereren. En jij, mijn beste Carl,
zal de geschiedenis ingaan als de man die deze uitvinding aan de wereld geschonken
heeft.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">Epsteinns bulderlach vulde de kamer. ‘Je bent
altijd al een dromer geweest, Rooty. Ik ga ervan uit dat jij volgend jaar denkt
de nobelprijs te krijgen voor je uitvinding.’ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Ach, beste vriend, dat kan jij toch regelen.’
De twee vrienden proestten het uit. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Maar ik denk dat je nog niet klaar was met
je verhaal.’ Epsteinn vulde de wijnglazen bij. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Nee, dat klopt,’ zei Rootledge. ‘Er zal nog een
en ander bij komen kijken om de goedkeuring te krijgen van de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Food and Drug Administration</i>. Je weet
hoe ze daar kunnen dwarsliggen over de kleinste prul. Ook daar zal je wat dollars
onder tafel moeten schuiven.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;"><span face=""arial" , "sans-serif"">‘Niets dat een plezierreisje naar Bora Bora
niet kan regelen. Lig jij van die details maar niet wakker, professor. </span><span face=""arial" , "sans-serif"">Vertel
me eerst wat er verder nog op de lijst van chemische stoffen staat.’ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Hoe goed sta je met The Donald, Carl? We gaan
hem nodig hebben.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Wat verzwijg je, James?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">Epsteinn noemde zijn vriend nooit bij zijn
voornaam tenzij hij op zijn zenuwen begon te werken. Rootledge begreep meteen
dat hij met de waarheid over de brug moest komen. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Er zijn nog een aantal gevaarlijke
ingrediënten.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘En die ga je ook mengen met de gedroogde
bladeren?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Ja.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘En dan?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Dan wordt alles in een smalle, papieren koker
gerold.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Een papieren koker? Je houdt me voor de gek,
man. Ik heb al miljoenen dollars in jouw onderzoek<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>geïnvesteerd. Je weet dat ik je een
fantastische kerel vind, maar ben je er zeker van dat dit een succes gaat
worden?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">Rootledge legde zijn rechterhand op zijn
hart. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">'Ik ben er duizend procent zeker van.'</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Vertel me dan alles. Wat moeten de mensen
doen met die koker en wat zit er verder nog in?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Je steekt de koker in je mond, houdt er een
brandende lucifer tegen en zuigt.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Zuigen?’ Epsteinn keek nu pas echt
geschrokken. ‘En wat zuig je dan uit die koker?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Rook. Je zuigt er rook uit, en die rook zuig
je in je longen en dat geeft je een zalig, rustgevend gevoel. Eigenlijk hoest
je je eerst te pletter, maar later geeft het een zalig gevoel.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Echt? Heb je het zelf al geprobeerd?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Ik? Ben je gek? Nee, natuurlijk niet. Dat
zou veel te gevaarlijk zijn. Daar heb ik proefpersonen voor, natuurlijk. Er zit
ook teer in, weet je. Dat bevat zo’n tweehonderd schadelijke, kankerverwekkende
stoffen. En nicotine.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">Epsteinn keek bedenkelijk. ‘Nicotine? Wat is
dat?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Dat is het product dat ervoor zal zorgen dat
de gebruikers verslaafd geraken aan de koker. Het begint al enkele seconden na
het eerste gebruik te werken. Je begrijpt wel wat ik bedoel.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">Epsteinn nam een slok van zijn wijn. ‘Ik
begrijp het volledig,’ zei hij. ‘We gaan heel wat belangrijke mensen moeten
overtuigen, Rooty, maar met een zwendelaar als Trump in het Witte Huis krijgen
we dat zeker voor mekaar. Het is maar geld dat we er tegenaan moeten gooien. We
zullen het zien als een goede investering. Ik kijk nu al uit naar de
gigantische reclamecampagnes die we gaan voeren, de prachtige leugen waarin we
onze koker gaan verpakken om de mensen op het verkeerde been te zetten.
Heerlijk!’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Ik stel voor, beste Carl, dat je ook wat
geld steekt in het bouwen van nieuwe ziekenhuizen. De nood aan extra gezondheidszorg
zal omhoogschieten, samen met de winst.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Goed idee, beste kerel. Maar mag ik je nog
één ding vragen?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Natuurlijk, alles.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Zoek een andere naam voor je uitvinding.
Koker zie ik niet zitten. Het bekt niet lekker.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Zeg maar wat jij er wil van maken,’ lachte
Rootledge. ‘Jij betaalt uiteindelijk de rekening. Jij mag de baby een naam
geven.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">Epsteinn dacht even na. ‘Wat dacht je van…
sigaret?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘Hmmm, sigaret. Klinkt exotisch.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘En nog iets. Wat heb jij in december te
doen?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;">‘In december? Voorlopig nog niks.’ Rootledge
keek zijn vriend onderzoekend aan. ‘Wat heb je in gedachten?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: verdana;"><span face=""arial" , "sans-serif"">‘Oh niks bijzonders,’ glimlachte Epsteinn. ‘Een
reisje naar Oslo misschien.’ </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif""> </span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;">---------</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;">Dit verhaal werd gepubliceerd in de verhalenbundel 'Het rariteitenkabinet van Juffrouw Elsevier'. </span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;">Meer info via <a href="http://www.deboekenvanclara.be" target="_blank">www.deboekenvanclara.be</a>. </span></div><div><span style="font-family: verdana;"><br />
<span face=""arial" , "sans-serif""> </span><br />
</span><span face=""arial" , "sans-serif""><span style="font-family: verdana;"> </span><o:p style="font-size: 10pt;"></o:p></span></div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-75038911088070047232017-01-04T17:18:00.004+01:002023-11-18T21:01:29.152+01:00De dood kent geen lieve kinderen<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSCS-VQbiEHXhOAVP_8_A4iG5p5-BunOFRbt-Jlvahzsstqb4daaop-MGK4aq0OB9H8WMxVrOT9a40Knp-wF58HFaZ2oQlP7KK0giXTDdsttvF_Bpy03id6axQNwLANhDXT0NdZY2YMOrM/s1600/frst.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="color: black; font-family: verdana;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSCS-VQbiEHXhOAVP_8_A4iG5p5-BunOFRbt-Jlvahzsstqb4daaop-MGK4aq0OB9H8WMxVrOT9a40Knp-wF58HFaZ2oQlP7KK0giXTDdsttvF_Bpy03id6axQNwLANhDXT0NdZY2YMOrM/s320/frst.jpg" width="320" /></span></a><span style="font-family: verdana;"><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">Het
blinde meisje wandelde huilend door het bos. Ze struikelde en viel opnieuw
voorover. Dit keer voelde ze hoe het vel op haar linkerknie openscheurde. O nee, hoe kon ze zo dom geweest zijn? Ze had de hand van haar broer heel even los
gelaten. Een halve seconde maar. En nu dwaalde ze hier rond zonder te weten
waar ze was. Ze veegde de tranen uit haar ogen en voelde een warme, kleverige
vloeistof op haar gezicht. Voorzichtig tastte ze aan haar voorhoofd. Daar zat
ook een bloedende wonde die snel opzwol. Hemel, snikte ze, hier kom ik nooit
meer levend uit. </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"> </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"></span><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">Waar
was haar broer naartoe? Was hij niet naar haar op zoek? Hij moet toch gemerkt
hebben dat ze niet meer bij hem was. Het was dan wel donker in het bos, toch
moet hij gevoeld hebben hoe haar hand plots niet meer in de zijne was. Of was
hij zelf zo bang geweest dat hij in zijn paniek niet door had dat hij haar had achtergelaten?
De ijzige kreet die door het bos weergalmde net op het moment dat ze even
wilden rusten, had de angst als een ontploffing door hun lijven gejaagd,
en de snelheid waarmee ze recht sprongen en het op een lopen zetten, was
indrukwekkend geweest. Zelfs voor een twaalfjarige jongen en zijn blinde tweelingzus.
</span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"> </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"></span><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">Ze
hoorde een krakend geluid niet zo ver achter haar. Verschrikt draaide ze zich
om. Ze hoorde haar eigen hart bonzen en ademde zo snel dat ze duizelig werd.
Een golf van misselijkheid spoelde over haar heen. Ze bleef stokstijf staan.
Als dit een roofdier was, was ze hopeloos verloren, want dan had de geur van
haar bloed haar bij voorbaat verraden. Ze kon net zo goed op en neer springen,
en gillen: hier ben ik, kom me maar opvreten. Ze bleef roerloos staan en
luisterde. Eerst hoorde ze niks. Maar nu haar ademhaling vertraagde, werd ze
een nauwelijks waarneembaar brommend geluid gewaar, dat ze meer voelde dan
hoorde. Alsof het een trilling was die haar via de bomen en de grond bereikte
in plaats van via de lucht. Heel even dacht ze de aanwezigheid van iemand te
voelen. Nee, niet van iemand, van iets. Van iets dat niet menselijk was. Een
koude rilling liep over haar rug. Zouden de verhalen dan toch waar zijn? Woonde
Satan in dit bos? Ze had de vertelsels van haar vader altijd afgedaan als
kletskoek. Een manier om ervoor te zorgen dat zij en Hans niet alleen in het bos
zouden gaan spelen. Maar nu… Nu had vader hen hier zelf achtergelaten. Misschien had hij
hen aan het Kwaad overgeleverd. En waarom? Had hij zijn ziel aan de Duivel
verkocht voor geld? Had hij zijn kinderen als offer beloofd? </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"> </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"></span><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">Wat
er toen gebeurde, ging razendsnel. Net op het moment dat het brommend geluid in intensiteit begon
toe te nemen, en overging in een oorverdovend gebrul, hoorde ze de stem van
haar broer die riep: ‘Griet, gooi je op de grond!’ Zonder erbij na te denken,
zeeg ze neer op de grond. Het was niet eens een bewuste beslissing, haar benen
begaven het gewoon. Ze voelde hoe Hans zich bovenop haar gooide, om haar te beschermen.
En net zo snel als het onheil gekomen was,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>was het ook weer verdwenen. </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"></span><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">‘Wat
was dat?’ snikte ze, en ze voelde hoe haar hele lichaam trilde. ‘Hans, wat heb
je gezien?’ </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"></span><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">Hans
krabbelde overeind, greep haar bij de arm en trok haar recht. </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"></span><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">‘Geen
idee,’ hijgde hij. Griet hoorde hoe zijn stem heser en dieper klonk dan
normaal. ‘Ik weet alleen dat we hier meteen wegmoeten.’ </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"></span><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">Opnieuw
ging er een koude rilling door haar heen, en opnieuw bekroop haar het gevoel
dat … Hij greep haar hand stevig beet en zette zich in beweging. Heel even meende ze dat akelig, brommend geluid waar te nemen. </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"></span><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL">‘Volg
me, Griet,’ maande hij haar streng aan. ‘Ik heb hier niet ver vandaan de lichten van een
huisje gezien. Misschien kunnen we daar hulp vragen.’ </span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" lang="NL"><o:p> </o:p></span><span> </span></span><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span><span style="font-family: verdana;">---------</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;">Dit verhaal werd gepubliceerd in de verhalenbundel 'Het rariteitenkabinet van Juffrouw Elsevier'. </span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;">Meer info via <a href="http://www.deboekenvanclara.be" target="_blank">www.deboekenvanclara.be</a>. </span></div><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-60078876446735666002016-09-17T19:26:00.000+02:002016-09-18T15:35:03.279+02:00Aan de andere kant van de wereld<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcZfkCr_q8_gvFkqVurKCxqchfARd8hXszKckwpkmZWdXB5oSXVn9FToUC2HFjbtlnetowjwtyOB4ofXIpTc7vc4GVghyqR5kYDnkVUuJ012LQwZGoYErmMR_sQmk4_FfsDhXrqRqxiaYJ/s1600/wrldbl.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcZfkCr_q8_gvFkqVurKCxqchfARd8hXszKckwpkmZWdXB5oSXVn9FToUC2HFjbtlnetowjwtyOB4ofXIpTc7vc4GVghyqR5kYDnkVUuJ012LQwZGoYErmMR_sQmk4_FfsDhXrqRqxiaYJ/s320/wrldbl.jpg" width="273" /></a><span style="font-family: "calibri";">Hij is weer aan de andere kant
van de wereld. Misschien niet precies de andere kant van de wereld, maar toch
ver genoeg om heel ver weg te zijn. Eergisteren was hij nog dichterbij. Niet
heel dichtbij, want toen was hij ook ver. Niet ver genoeg om heel ver weg te
zijn, maar ook niet dichtbij genoeg om heel dichtbij te zijn. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri";">Ooit was hij wel dichtbij. Toen
hing hij nog vast met een navelstreng en dat voelde goed. Voor het kind, maar
vooral voor de moeder. En toen die navelstreng werd doorgeknipt, duurde het nog
lang voor de moeder begreep dat het gebeurd was. Te lang. Veel te lang. Want
intussen was het kind aan haar vastgegroeid. Losmaken werd niet alleen
moeilijk, het werd onmogelijk. Voor de moeder. En daardoor ook voor het kind. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri";">Toen ik hem eergisteren vastpakte en een kus
gaf, ‘dag, lieve schat,’ zei ik, en ‘ik zie je graag’, vonden mijn armen in
zijn grote lichaam het kind dat hij ooit was. De baby die ik krampachtig in
mijn armen sloot, de peuter die niet van mijn schoot mocht komen, de kleuter
die ik te stevig bij het handje hield, de jongen die ik mijn hulp opdrong. De
man die bij de deur stond en naar me zwaaide terwijl ik wegreed, de man die me
achterna riep dat hij me ook graag zag, bevatte het kind dat ik niet had laten
opgroeien. Ik huilde achter het stuur terwijl ik de straat uitreed. Ik huilde
omdat ik wilde terugkeren. Terugkeren naar 24 jaar geleden, om de navelstreng
door te knippen en hem op eigen benen te laten staan.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri";">De tijd om zijn handje los te
laten is al lang aangebroken. Maar de moeder durft niet. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri";">Durft het kind? <o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-57677954806229572572016-05-22T19:02:00.005+02:002023-11-18T21:05:39.999+01:00Kookkunst - een schrijfoefening<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjblf4fbSbzBbu_lssmJ0Fze0O0ffS3fRxZ7GM8hbYeWaZ2cAIzyURBLYXXdB50b_T8NxQNITYUb-5naaYg9vEjCHZvyufsi1bOKiMYI3WTKLudaVpnFX93lRTYLMs9xn7OEnhzW6JlLc12/s1600/lttrs.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: verdana;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjblf4fbSbzBbu_lssmJ0Fze0O0ffS3fRxZ7GM8hbYeWaZ2cAIzyURBLYXXdB50b_T8NxQNITYUb-5naaYg9vEjCHZvyufsi1bOKiMYI3WTKLudaVpnFX93lRTYLMs9xn7OEnhzW6JlLc12/s320/lttrs.jpg" width="266" /></span></a></div>
<span style="font-family: verdana;">‘Gewoon om te zien of ik het nog kan,’ zei ze luidop. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Felix, die op de brede vensterbank in de zon had liggen
slapen, hief heel even zijn hoofd op, keek haar geveinsd onverschillig aan,
rekte zich traag uit en ging in een gemakkelijke houding liggen van waaruit hij
haar kon gadeslaan, zonder tegelijk de bewegingen van de huppelende vogels op
het terras uit het oog te verliezen. Als kater lapte Felix de wereld aan zijn
laars. Dan slenterde hij over straat met een gevoel van zelfvertrouwen dat
grensde aan hooghartigheid en negeerde hij iedereen die bij haar op visite kwam.
Maar als huisgenoot was hij een softie. Hij hield onvoorwaardelijk van haar,
troostte haar wanneer ze het nodig had en was haar rots in de branding. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">‘Je verleert het natuurlijk nooit. Het is zoals fietsen. Je
kan het of je kan het niet. Maar eens je het kan, is het voor het leven. Toch?’
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Felix hoorde ongetwijfeld de onzekerheid in haar stem, maar
weerhield zich uit beleefdheid van commentaar. Het tipje van zijn staart ging
even op en neer. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Een kookboek hoefde er niet aan te pas te komen. Het recept
kende ze namelijk al jaren uit het hoofd. Niet omwille van haar fantastische
geheugen, want dat had ze niet. Ze stond erom bekend de dingen niet te kunnen
onthouden. Maar koken, dat kon ze instinctief. Het zat haar in de vingers.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Alsof het voorgeprogrammeerd was. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Alleen was het veel te lang geleden dat ze nog in de keuken
had gestaan. Ze had zichzelf de afgelopen jaren in leven gehouden, meer ook
niet. Het exuberant, onbeschaamd en gepassioneerd creëren van gerechten en
maaltijden, dat haar vroeger versmachtte en bevrijdde, eerst opslokte en daarna
telkens weer verloste van haar meest duistere gedachten, dat soort koken lag in
het verleden. Haar dal na Alexander was diep geweest. Zijn dood had haar leven
in een rouwstoet veranderd, waarin zij als een eenzame dwaas voorop liep, met
zijn lijkwade als een mantel om haar schouders geslagen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Nu stond ze in de keuken en staarde naar het aanrecht. Ze
trok de laden en kasten open, en controleerde het kookgerei. Alles was klaar
voor haar aanraking. De verse ingrediënten die ze vanochtend bij elkaar
gebracht had, stonden binnen handbereik. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Toen barstte de vreugde plots met meedogenloze hevigheid
naar de oppervlakte. Het borrelde en kriebelde, en zette haar lichaam in
beweging. Ze scheurde het grote pak met medeklinkers open en schudde de juiste
hoeveelheid in een paarse mengkom. Een weegschaal had ze niet nodig, ze voelde
wanneer het genoeg was. De letters maakten een uitdagend, tinkelend geluid. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">‘Hoor je dat, Felix?’ vroeg ze. ‘Klinkt dat niet heerlijk?’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Felix keek naar haar en ging in stilte akkoord. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Ze haalde diep adem en voegde de klinkers toe aan de kom,
waarna ze alle droge letters dooreen mengde. De eerste woorden begonnen zich
hier en daar al samen te voegen, maar er moest nog veel gebeuren vooraleer ze
haar trillende, knedende vingers in het mengsel kon steken. Het kleine pakje
met leestekens opende ze voorzichtig. Uit ervaring wist ze dat die het grote
verschil konden maken in een gerecht. Teveel komma’s of te weinig punten
maakten een wereld van verschil. Was je te kwistig met de uitroeptekens, dan
dreigde alles bitter te worden. Was je te karig met de vraagtekens, dan
riskeerde je een fletse maaltijd op tafel te zetten. Ten slotte telde ze de
juiste hoeveelheid witregels en spaties, schudde ze op haar handpalm en
sprenkelde ze langzaam uit over het geheel. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Toen waren alle ingrediënten bijeen, en lag haar creatie als
een vormeloze, onvoorspelbare en nog onbestemde klodder bevlogenheid in de
mengkom. Ze waste haar handen, droogde ze met een schone vaatdoek en <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>voelde een lichte huivering toen ze zich
eindelijk onderdompelde in de kleverige, warme, smeuïge, zoete, beweeglijke
massa van haar verbeelding. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Haar vingers knepen en kneedden, zochten en struikelden,
dwongen haar tot beheersing en sleurden haar mee naar die bekende, begeerde
piek van verrukking. De woorden, de zinnen, de gedachten, de gevoelens, ze
kwamen uit de brij tevoorschijn en toonden zich aan haar als onverzadigbare
kinderen. Kijk mama, kijk mama, kijk mama, riepen ze onophoudelijk, smekend om
haar aandacht. Ze keek en hijgde van opwinding, terwijl ze haar stoute en brave
kinderen elk dezelfde regels oplegde en in mooie, heerlijke rijen dwong. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Toen ze klaar was, en haar creatie bekeek, bekeek en
herbekeek, kwamen eindelijk de tranen. Het resultaat was precies zoals ze het
zich had voorgesteld. Beter zelfs. Het zag er heerlijk uit, en het
verrukkelijke aroma vulde de keuken. Nu ze de zoete geur diep inademde, kon ze
nauwelijks geloven dat haar verbeelding en haar vingers dit gerecht hadden
voortgebracht. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">‘Heb ik dit gemaakt?’ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Ze wist dat ze van dit ultrakorte moment van extase moest
genieten, want het zou niet blijven duren. Nu al voelde ze de eerste lichte
onzekerheid prikken. Onzekerheid over de vorm, de kleur, de geur en de smaak
van wat ze in de wereld had gebracht. Over enkele minuten zou de triomf, haar
pompeuze minnaar, oog in oog komen te staan met de twijfel, die geniepige
kwelduivel die haar altijd vanuit een hoek van de keuken begluurde. Felix zag
hem dichterbij sluipen, sprong recht en blies tevergeefs een waarschuwing in
zijn richting. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Ze greep de mengkom, rukte als een bezetene het deksel van
de vuilbak en kieperde alles de verdoemenis in. Weg ermee. Gewoon weg! </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">Ze glimlachte en keek naar de troep die ze gemaakt had. Zo
goed had haar keuken er in geen jaren meer uitgezien. Ze leefde. Ze voelde het.
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: verdana;">‘Morgen begin ik opnieuw,’ zei ze opgelucht, en Felix
geeuwde zijn akkoord. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "calibri";"></span> <span style="font-family: verdana;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;">---------</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;">Dit verhaal werd gepubliceerd in de verhalenbundel 'Het rariteitenkabinet van Juffrouw Elsevier'. </span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: verdana;">Meer info via <a href="http://www.deboekenvanclara.be" target="_blank">www.deboekenvanclara.be</a>. </span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-88684676426786713282014-09-26T20:20:00.002+02:002017-01-04T23:41:43.778+01:00Hedendaagse goden - opstel van een 12-jarige jongenOmdat de wereld zodanig veranderd is sinds de tijd van de Romeinen zouden er in deze tijd nieuwe goden heersen over onze wereld. Vroeger waren er heel veel goden die zo goed als het hele leven van de toenmalige Romeinse burger bepaalden. In deze tijd is er een groot verschil. Nu zijn er maar 5 goden.<br />
<br />
Mobilitus, de god van het transport, Educates, de godin van het onderwijs, Muscularus, de god van de topsport, Relaxia, de godin van de ontspanning, en tegenwoordig de belangrijkste: Electron, de god van de elektronica. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBpQV4xhO3O3PB7L3m25vSBaz-3jYRLGMi99dL4ZWM6G0NoF9ugnI6gOJKpDeZZ3ss3j5byapgNEoLVA7v24oK3IYEYriDi6MB72nVlR-WTaNmZJrmzPJ5H8o38C0-5JkLE_l4bmhgluP0/s1600/trnsprt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="188" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBpQV4xhO3O3PB7L3m25vSBaz-3jYRLGMi99dL4ZWM6G0NoF9ugnI6gOJKpDeZZ3ss3j5byapgNEoLVA7v24oK3IYEYriDi6MB72nVlR-WTaNmZJrmzPJ5H8o38C0-5JkLE_l4bmhgluP0/s1600/trnsprt.jpg" width="200" /></a><strong>Mobilitus</strong> is baas over alles dat met transport te maken heeft. Dit kan gaan over auto’s, boten, vliegtuigen, noem maar op. Waar hij ook voor zorgt is de drang van de bestuurders om snel te rijden en de verkeersagressie. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVstX8RTduHlCFRdOwomSGPjOPsgIRjKzN9E3ZjcGlB6Uy4c0P32hRM0Ov2ykiWzF2uo1NnZfk_3RGHecQPfg2G_bL4hOR0g6B0eurcF5dV8Q5XBoaPg5SFV616LcxEMJU9kn4Mc6Cwm8G/s1600/wshd.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="152" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVstX8RTduHlCFRdOwomSGPjOPsgIRjKzN9E3ZjcGlB6Uy4c0P32hRM0Ov2ykiWzF2uo1NnZfk_3RGHecQPfg2G_bL4hOR0g6B0eurcF5dV8Q5XBoaPg5SFV616LcxEMJU9kn4Mc6Cwm8G/s1600/wshd.jpg" width="200" /></a></div>
<strong>Educates</strong> heerst over de punten van de leerlingen en studenten Zij zorgt er ook voor dat er zoveel mogelijk leerlingen naar school kunnen. Ze zegent sommige leerlingen met wijsheid, maar met anderen doet ze soms het tegenovergestelde. Zij bepaalt ook welke richting kinderen kiezen. Zelf is ze heel slim.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyLlBPiAWw41LCXCHECESgvkrqbHmd0cI9EWZI3mutU4Bb1yKRvXcK45cawABhAWsWtnQcGVDpmQCg4pZm73h1lXe-0EPRLzKWea_meZV3yM7bcgsM76snLsQkbTtTKte3_LOanjwb4Qu1/s1600/tpsprt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyLlBPiAWw41LCXCHECESgvkrqbHmd0cI9EWZI3mutU4Bb1yKRvXcK45cawABhAWsWtnQcGVDpmQCg4pZm73h1lXe-0EPRLzKWea_meZV3yM7bcgsM76snLsQkbTtTKte3_LOanjwb4Qu1/s1600/tpsprt.jpg" width="200" /></a></div>
<strong>Muscularus</strong> is een heel rijke en gespierde god. Hij is de god van alle sporten in de wereld, maar vooral op professioneel niveau. Hij traint elke dag en er is geen enkele sport die hij zelf nog niet beoefend heeft. Hij wil dat elke sport zo bekend mogelijk wordt. Hij beslist wie topsporter kan worden en wie niet. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaen1e0SxtSNQ9jdPx3uV5HiJRtf03JbBnuHEH7A9kv9zHG81cvotzx6V2h4dx3dKvcHS7OI0F7HRfB_2SUj9G5YJIbRpTienfFv2mC93BnqF4OUsy72qhZFPhssd96UfXdMMOnLOs2f_2/s1600/rlx.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="155" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaen1e0SxtSNQ9jdPx3uV5HiJRtf03JbBnuHEH7A9kv9zHG81cvotzx6V2h4dx3dKvcHS7OI0F7HRfB_2SUj9G5YJIbRpTienfFv2mC93BnqF4OUsy72qhZFPhssd96UfXdMMOnLOs2f_2/s1600/rlx.jpg" width="200" /></a></div>
<strong>Relaxia</strong> houdt van ontspanning. Ze wil dat iedereen boeken leest, zoveel mogelijk op vakantie gaat en veel buiten speelt. Haar grootste vijand is Electron, die dat allemaal afraadt. Relaxia’s macht over de wereld neemt snel af, want steeds minder mensen zijn geïnteresseerd in boeken lezen en buiten spelen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-0Tp38i_31qw_Pk_afhmfaecMz-ZQcFXibz3p97O91ZedPlgDhCUedq0iKA99F0WVEPN37DweYtjPEfOkjelOyzYUOdydf2XRVicaBLuEaVl5NuA4SrrvyNbo2kT1f0P-WpH19OKxZdXb/s1600/lctrn.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-0Tp38i_31qw_Pk_afhmfaecMz-ZQcFXibz3p97O91ZedPlgDhCUedq0iKA99F0WVEPN37DweYtjPEfOkjelOyzYUOdydf2XRVicaBLuEaVl5NuA4SrrvyNbo2kT1f0P-WpH19OKxZdXb/s1600/lctrn.jpg" width="320" /></a></div>
<strong>Electron</strong> is echt geobsedeerd door de nieuwe snufjes. Hij wil iedereen aan een iPhone krijgen en verslaafd laten geraken aan de nieuwe technologie. Niemand mag van hem buitenspelen of boeken lezen. Hoe meer je speelt op je computer of Playstation hoe beter. De laatste tijd wordt hij steeds machtiger, vooral over jongeren. Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-3340994037266791502013-07-11T15:10:00.001+02:002013-07-11T15:10:49.052+02:0055 FictionEen tijdje geleden organiseerde Ruth Joos tijdens haar programma op Radio 1 de schrijfwedstrijd 55 Fiction. Bedoeling was een kortverhaal te schrijven van maximum 55 woorden, titel niet inbegrepen. <br />
<br />
Dit was mijn inzending. <br />
<br />
--- <br />
<br />
<em>Zomer</em> <br />
<br />
Opgewekt leunt Amy over het lage tuinhek. <br />
'Ik word vandaag zoveel jaar,' zegt ze en steekt vier vuile vingertjes in de lucht. <br />
Haar vader verschijnt op het verwaarloosde terras, bierflesje in de hand.<br />
'Val de buurvrouw niet lastig!' roept hij nijdig.<br />
Amy fluistert: 'Toen mama een engel werd, heeft ze van papa een duivel gemaakt.' <br />
<span style="font-family: Calibri;"><o:p> </o:p></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKQ06cNNlIVKz_FwFpXK_Ke_c9aJ19oKUGMWflg47aIGx4zUvJphVPevaVepT5iMJAQC_eO1io42M1SUAq5FfhEU0RSLf8qbUsXlIGe__KnTg7Uh158nNl0VgR05Z_QUVIgEW8Ehho7PRC/s1600/wpf.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKQ06cNNlIVKz_FwFpXK_Ke_c9aJ19oKUGMWflg47aIGx4zUvJphVPevaVepT5iMJAQC_eO1io42M1SUAq5FfhEU0RSLf8qbUsXlIGe__KnTg7Uh158nNl0VgR05Z_QUVIgEW8Ehho7PRC/s1600/wpf.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKQ06cNNlIVKz_FwFpXK_Ke_c9aJ19oKUGMWflg47aIGx4zUvJphVPevaVepT5iMJAQC_eO1io42M1SUAq5FfhEU0RSLf8qbUsXlIGe__KnTg7Uh158nNl0VgR05Z_QUVIgEW8Ehho7PRC/s320/wpf.jpg" width="320" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKQ06cNNlIVKz_FwFpXK_Ke_c9aJ19oKUGMWflg47aIGx4zUvJphVPevaVepT5iMJAQC_eO1io42M1SUAq5FfhEU0RSLf8qbUsXlIGe__KnTg7Uh158nNl0VgR05Z_QUVIgEW8Ehho7PRC/s1600/wpf.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"> </a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKQ06cNNlIVKz_FwFpXK_Ke_c9aJ19oKUGMWflg47aIGx4zUvJphVPevaVepT5iMJAQC_eO1io42M1SUAq5FfhEU0RSLf8qbUsXlIGe__KnTg7Uh158nNl0VgR05Z_QUVIgEW8Ehho7PRC/s1600/wpf.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"> </a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKQ06cNNlIVKz_FwFpXK_Ke_c9aJ19oKUGMWflg47aIGx4zUvJphVPevaVepT5iMJAQC_eO1io42M1SUAq5FfhEU0RSLf8qbUsXlIGe__KnTg7Uh158nNl0VgR05Z_QUVIgEW8Ehho7PRC/s1600/wpf.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"> </a><br />
<br />
<span style="font-family: Calibri;"><o:p></o:p></span><br />
<br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-8791824665005664712013-06-01T14:25:00.001+02:002023-11-18T14:45:33.420+01:00Erkentelijkheid<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8mBlM1ZTgKwypEhKwvhCkJyJLrCM5oEVdYhkHlGaj6HQNEmPMZs79dyitmryRLq_7AqOFH8VakH-LsCk57fuL97Gv9oqQmt3u1jY2MqRI2LcthrascHo8duzae8EFveCoArpyxqkA1z7y/s1600/mdnscvr+sm.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8mBlM1ZTgKwypEhKwvhCkJyJLrCM5oEVdYhkHlGaj6HQNEmPMZs79dyitmryRLq_7AqOFH8VakH-LsCk57fuL97Gv9oqQmt3u1jY2MqRI2LcthrascHo8duzae8EFveCoArpyxqkA1z7y/s1600/mdnscvr+sm.jpg" /></a></div>
Gisterenavond werd mijn boek De Madonna's van Scherpenheuvel voorgesteld tijdens een mooie, artistiek gevulde avond in De Heerlyckheid in Scherpenheuvel. Er was veel volk, er werd voorgelezen, gezongen, gesproken, gelachen en zelfs door heel wat mensen een traantje gelaten. <br />
<br />
Ik kreeg de kans om alle mensen te bedanken die hebben meegeholpen bij het tot stand komen van deze avond en mijn eerste boek. Want de tekst van een boek schrijf je in je eentje, maar voor de geboorte heb je hulp nodig! Ik publiceer hier de speech zoals ik hem had voorbereid. Dat hij hier of daar anders klinkt dan de versie van gisterenavond, schrijf ik gemakkelijkheidshalve toe aan de emotie en verwarring van het ogenblik. <br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"">Acteurs</span></b></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l2 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Marleen Thuys</span></b><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">, in het echte
leven leerkracht van het 6<sup>e</sup> leerjaar en juf van mijn 2 jongste
kinderen, die de hele voorstelling gedragen heeft met haar mooie stem. </span></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l2 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Emma Wyndaele</span></b><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">, enthousiaste
vrijwilliger van het laatste uur, die met haar ravissante
verschijning gestalte gaf aan Lowiske. </span></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l2 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Mijn
zus <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">An Mertens</b>, die een levensechte
Isabelle neerzette, zoals ze hier in Scherpenheuvel nog nooit vertoond werd.
Ook dank ik haar voor de eindredactie van het boek. Nog eens mijn excuses voor
de 400 overbodige komma’s die je met veel geduld uit de tekst hebt gevist. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"">Zangers</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Gust Deflem en Jef
Beutels</span></b><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">,
allebei bestuursleden van Erfgoed Scherpenheuvel, die er met hun warme stemmen
en al even warme songkeuze een onvergetelijke avond van gemaakt hebben! <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"">Kaarkatten</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Jullie
hebben het misschien al gemerkt, maar er lopen hier 2 schichtige figuren rond,
die jullie met listige ogen in de gaten houden. Zij zijn de Kaarskatten. Sinds
mensenheugenis werd de invalsweg naar de kerk min of meer bezet door een schare
vrouwen die kaarsen en andere religieuze prullaria en diensten probeerden te
slijten aan de pelgrims. Gehuld in zwarte kapmantels klampten ze de bezoekers
aan en vielen hen lastig. Zo verwierven ze de bijnaam Kaarskatten, als waren ze
krolse kattinnen die de bedevaarders in het voorbijgaan besprongen. Ik ben niet
zeker dat <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Julia Jacobs en Greta
Wittevrouw</b> bereid zijn zo ver te gaan in hun vertolking van de inmiddels
uitgestorven Scherpenheuvelse Kaarskatten, maar ze zullen jullie zeker met veel
plezier een kaarsje geven dat jullie mee naar huis mogen nemen. </span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"">Uitgeverij</span></b></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Veerle Wauters</span></b><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;"> van Uitgeverij
wave, een jonge ondernemer, die duidelijk een neus heeft voor wat goed is! Ik ben haar heel dankbaar voor haar geloof in het boek,
voor haar lef om een onberekend risico te nemen en voor haar inzet, zowel
persoonlijk als financieel, want neem het van me aan, een boek uitgeven en
lanceren doe je niet met kwartjes en halve franken. </span></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Ook
dank aan <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Jos Wauters</b> van
Graphic-Concept voor de fijne samenwerking en het engelengeduld tijdens het
werk aan de layout van de tekst en de cover. We hebben een paar ‘kwade’
momenten gehad, maar toch is het allemaal goed gekomen.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"">Fotografen</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Ook
een woordje van dank voor <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Guy Scholiers </b>en
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Herman Beddegenoodts</b>
van fotoclub Objectief. Herman heeft eens met zijn ogen gerold toen ik hem
uitlegde dat er voor de cover een foto moest gemaakt worden van een meute
Mariabeeldjes. Hij en Guy hadden er niet het flauwste idee van wat de
uiteindelijke bedoeling was van die zotte opstelling, maar ze hebben zonder aarzelen
mijn aanwijzingen gevolgd. Ze hebben ook een heel aantal van de illustraties
die in het boek staan bewerkt. Vooral dan Herman. Ik wil ook de mensen bedanken
die prenten, schilderijen of voorwerpen ter beschikking hebben gesteld. Niet
alles heeft de uiteindelijke selectie gehaald, maar wie weet vinden die foto’s
en illustraties ooit nog hun weg naar andere publicaties. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"">Organisatie van de
avond</span></b></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l1 level1 lfo3; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Monique De
Dobbeleer</span></b><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">
van vzw De Vlaspit, voor het gebruik van dit prachtig gebouw. We zullen ons
best doen om de boel niet teveel af te breken. </span></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l1 level1 lfo3; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Marianne en Lieve
Van den Berghe</span></b><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">
van de Festivalshop voor de kostuums, die zij ter beschikking hebben gesteld
omdat zij, net als ik, houden van Scherpenheuvel, maar vooral omdat zij al van
het allereerste uur fan waren van de Madonna’s. </span></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l1 level1 lfo3; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Mijn
oudste kinderen en mijn
nichtje, die jullie tijdens de
receptie met de glimlach van achter de toog van drank zullen voorzien. En mijn jongste kinderen die (ook al weten ze het nog niet) vanavond mogen helpen met glazen afruimen.</span></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt; mso-list: l1 level1 lfo3; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 12pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font: 7pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Zonder
Erfgoed Scherpenheuvel en de steun van <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Francis Tielens</b> en <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Juul
Claes</b>, die allebei onvoorwaardelijk in het boek geloofd hebben, zou deze
prachtige avond niet de aankleding gekregen hebben die hij nu heeft. Zij vonden
dat de Madonna’s een memorabele geboorte verdienden. En dankzij deze mooie
voorstelling hebben ze die ook gekregen. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Erfgoed
Scherpenheuvel is trouwens voor meer verantwoordelijk dan alleen de organisatie
van deze boekvoorstelling. Twee jaar geleden wandelde ik nietsvermoedend de
Pelgrim binnen en werd onderschept door een enthousiaste Juul Claes die op zoek
was naar acteurs voor enkele historische taferelen die zouden worden opgevoerd
tijdens Open Monumentendag. Voor ik het wist, was ik vrijwilliger om Isabella
te spelen. De repetities en opvoeringen van de taferelen waren geweldig
plezant. Ze waren ook het beginpunt van enkele onverwachte vriendschappen. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Maar
wat al even onverwacht was, was het gevoel dat ik overhield aan de evocaties.
De scenario’s, hoe knap geschreven ze ook waren (en mijn excuses aan de auteur
indien die hier aanwezig is) strookten niet helemaal met de werkelijkheid. Ik
speelde Isabella, in satijnen gewaad en met een molensteenkraag, en mijn
sympathieke buurman Frans Mattheus speelde een al even rijkelijk uitgedoste
Albrecht, die na de bouw van de kerk de plannen van het 7-puntige stratenplan
goedkeurde. Maar historisch is dat onmogelijk, vermits Albrecht de voltooide
kerk nooit heeft gezien en Isabella de inhuldiging bijwoonde als weduwe en non.
<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">De
misvatting bleef op mijn maag liggen, en toen ik tijdens mijn opleiding
Literatuur en Media een onderwerp voor mijn eindwerk moest vinden, groeide uit
mijn ongemak de idee om iets te schrijven over hoe de geschiedenis hier dan wel
gelopen was. Geen naslagwerk of kunstboek, geen pamflet voor of tegen het
katholiek geloof, maar een kroniek van het dorp op de scherpe heuvel, gezien
door de ogen van enkele vrouwen die er door de eeuwen heen leefden, liefhadden
en stierven. <o:p></o:p></span></div> <div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Onmisbaar
was ook <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Michaël Hanne</b>, de toegewijde
archivaris van de Basiliek, met wie ik een diepgewortelde liefde voor de
geschiedenis van dit dorp en deze kerk gemeen heb. Hij stond dag en nacht klaar
om op mijn emails, sms’en en vragen te antwoorden. En neem dat gerust
letterlijk. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">De
meest onwaarschijnlijke vriendschap die tijdens het schrijven van dit boek
ontstaan is, is met de man die zijn hele leven ten dienste stelt van
Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel. Pastoor <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Luc Van Hilst</b> heeft tijdens onze gesprekken met passie gepraat over
het verleden van zijn parochiekerk en zijn bedevaartsoord. Hij kon het met
zoveel detail en inspiratie vertellen, dat het leek alsof de tijdreizen echt
waren. Hij toverde als het ware Joost Boeckaert, de eerste pastoor van
Scherpenheuvel, weer tot leven. Maar een aantal van de dingen die hij zei,
brachten me ook danig in de war. Die onvoorwaardelijke devotie en liefde voor
Onze-Lieve-Vrouw, die hij uitwasemt langs elke porie van zijn lichaam, die kon
ik zelf niet op dezelfde manier voelen of proeven. Ik begreep er steeds minder
van. En ook al schreef ik het boek als een kroniek over een dorp, toch werd het
onderhuids een zoektocht naar Maria. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Want
tijdens het schrijven en het imaginaire reizen door de tijd werd er mij stilaan
iets duidelijk. Maria liet mij niet onverschillig. Ik merkte dat mijn mening
over Haar onophoudelijk veranderde, en ik nam dat als het beste bewijs dat Zij
mij diep raakt. Voor iemand die je onverschillig laat, heb je al gauw een
mening klaar. Dan heb je genoeg aan een algemeen oordeel. Maar een algemeen
oordeel heb ik niet gevonden toen ik aan het einde van het boek kwam, en daar
ben ik Luc Van Hilst dankbaar voor. Ook voor het feit dat hij hier vanavond
iets wil zeggen. Ik heb hem gevraagd om mild te zijn. Mild voor het boek, niet
noodzakelijk voor mij. Hij heeft beloofd zijn best te doen. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span face=""Candara","sans-serif"" style="font-size: 12pt;">Maar
voor ik hem aan het woord laat, wil ik nog één iemand bedanken. Ik denk dat ze
het zelf nog niet weet, maar ik heb het boek opgedragen aan <strong>mijn moeder</strong>, omdat
zij de eerste madonna was in mijn leven. Zij heeft mij de liefde voor dit dorp
niet met de paplepel, maar met de moedermelk meegegeven. Zij heeft mij een
thuishaven gegeven en een mooier geschenk kan een mens zich niet wensen. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<br />
<br />
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-40863976153157670652013-05-30T14:08:00.000+02:002013-05-30T14:09:08.969+02:00De Madonna's van Scherpenheuvel -- Boekvoorstelling<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Klik op illustratie voor grotere (en dus leesbare) versie! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0wFDBYNixlEEDgwpOlMkES3vZOIHjnG-tDtYh5tbn8jB06Zcllmvwrkua2adlahOrAgthk9f7gRNdBGpKVPcd6ACfBZL15c6rqcjj8jlrloNvO3spXhO2LD5ZPV8TbV2-NmpHjzH2WvRD/s1600/boekvoorstellingmadonna-sm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0wFDBYNixlEEDgwpOlMkES3vZOIHjnG-tDtYh5tbn8jB06Zcllmvwrkua2adlahOrAgthk9f7gRNdBGpKVPcd6ACfBZL15c6rqcjj8jlrloNvO3spXhO2LD5ZPV8TbV2-NmpHjzH2WvRD/s320/boekvoorstellingmadonna-sm.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.uitgeverijwave.be/" target="_blank">www.uitgeverijwave.be</a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.demadonnasvanscherpenheuvel.be/" target="_blank">www.demadonnasvanscherpenheuvel.be</a></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
--------</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-22178330461192515692013-04-10T19:07:00.001+02:002013-04-30T14:14:24.822+02:00De Madonna's van Scherpenheuvel - voorverkoop <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6vSfef8OmvE0Ifma3SEjq-BlKiwZDdN_itJL_4ot5Y_Fa37y7X1arzm5qtwRIvXNX36vpsXXLkwmIXORloLH2fQ659naYVTZtnYlCeJGfi8-WRtTRfNrJ3VvhmdwojwkixElrarLapP_c/s1600/boek.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6vSfef8OmvE0Ifma3SEjq-BlKiwZDdN_itJL_4ot5Y_Fa37y7X1arzm5qtwRIvXNX36vpsXXLkwmIXORloLH2fQ659naYVTZtnYlCeJGfi8-WRtTRfNrJ3VvhmdwojwkixElrarLapP_c/s320/boek.jpg" width="219" /></a></div>
<br />
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-table-layout-alt: fixed; mso-yfti-tbllook: 1184;">
<tbody>
<tr style="mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0;">
<td style="background-color: transparent; border: rgb(0, 0, 0); padding: 0cm 5.4pt; width: 69.2pt;" valign="top" width="92"><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Titel
boek: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><o:p></o:p></b></span></span></div>
<span style="color: black;">
</span></td><span style="color: black;">
</span><td style="background-color: transparent; border: rgb(0, 0, 0); padding: 0cm 5.4pt; width: 262.25pt;" valign="top" width="350"><span style="color: black;">
</span><span style="color: black;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;">De Madonna’s van
Scherpenheuvel</span></b><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></i></span><br />
<span style="color: black;">
</span><span style="color: black;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;">Gesprekken tussen
waan en werkelijkheid</span></i></span><span style="color: black;"> </span></td><span style="color: black;">
</span></tr>
<span style="color: black;">
</span>
<tr style="mso-yfti-irow: 1;"><span style="color: black;">
</span><td style="background-color: transparent; border: rgb(0, 0, 0); padding: 0cm 5.4pt; width: 69.2pt;" valign="top" width="92"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Auteur:<o:p></o:p></span></span><br />
</td><span style="color: black;">
</span><td style="background-color: transparent; border: rgb(0, 0, 0); padding: 0cm 5.4pt; width: 262.25pt;" valign="top" width="350"><span style="color: black;">
</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Clara
Mertens<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="color: black;">
</span></td><span style="color: black;">
</span></tr>
<span style="color: black;">
</span>
<tr style="mso-yfti-irow: 2;"><span style="color: black;">
</span><td style="background-color: transparent; border: rgb(0, 0, 0); padding: 0cm 5.4pt; width: 69.2pt;" valign="top" width="92"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Uitgeverij:<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="color: black;">
</span></td><span style="color: black;">
</span><td style="background-color: transparent; border: rgb(0, 0, 0); padding: 0cm 5.4pt; width: 262.25pt;" valign="top" width="350"><span style="color: black;">
</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">wave<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="color: black;">
</span></td><span style="color: black;">
</span></tr>
<span style="color: black;">
</span>
<tr style="mso-yfti-irow: 3; mso-yfti-lastrow: yes;"><span style="color: black;">
</span><td style="background-color: transparent; border: rgb(0, 0, 0); padding: 0cm 5.4pt; width: 69.2pt;" valign="top" width="92"><span style="color: black;">
</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Publicatie:<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="color: black;">
</span></td><span style="color: black;">
</span><td style="background-color: transparent; border: rgb(0, 0, 0); padding: 0cm 5.4pt; width: 262.25pt;" valign="top" width="350"><span style="color: black;">
</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">juni
2013<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="color: black;">
</span></td><span style="color: black;">
</span></tr>
<span style="color: black;">
</span></tbody></table>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="color: black;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;">De Madonna’s van
Scherpenheuvel</span></b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;">
is een historische geromantiseerde schets van het grootste bedevaartsoord van België, aan
de hand van zes interviews met vrouwen die doorheen de eeuwen dit Brabants
dorp kneedden tot wat het is vandaag. Meer dan vier eeuwen geschiedenis in zes
gesprekken, telkens voorafgegaan door een wedersamenstelling van de tijdsgeest.
Sommige vrouwen hebben echt bestaan, andere zijn fictief, maar ze hebben
allemaal één ding gemeen: ze dragen op hun eigen manier bij tot de
geschiedenis.</span></span></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="color: black;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;">De Madonna’s van
Scherpenheuvel</span></b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;">
geeft aan inwoners van Scherpenheuvel een nieuwe blik op hun thuishaven en aan
toeristen een leerrijk en verrassend souvenir. Het boek is een product van
lokale bodem: Clara Mertens is geboren en getogen in het dorp, en Uitgeverij
wave is gehuisvest in het centrum. </span></span></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-themecolor: text1;"><span style="color: black;">Tot 15 mei 2013 kan je dit boek bestellen aan
de <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">lanceringsprijs van €12 ipv €15</b>.
Via de webshop (</span><a href="http://www.wave-books.eu/" target="_blank"><span style="color: black;">www.wave-books.eu</span></a><span style="color: black;">) of via overschrijving. U krijgt het boek
toegestuurd of kan het afhalen bij de uitgeverij van zodra het gepubliceerd is.
</span></span></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #006d75; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Rekeninginformatie</span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;">IBAN:
BE22 1232 3004 6347 – BIC: OBKBBE99</span><v:shapetype coordsize="21600,21600" filled="f" id="_x0000_t75" o:preferrelative="t" o:spt="75" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter">
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0">
<v:f eqn="sum @0 1 0">
<v:f eqn="sum 0 0 @1">
<v:f eqn="prod @2 1 2">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @0 0 1">
<v:f eqn="prod @6 1 2">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="sum @8 21600 0">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @10 21600 0">
</v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:formulas>
<v:path gradientshapeok="t" o:connecttype="rect" o:extrusionok="f">
<o:lock aspectratio="t" v:ext="edit">
</o:lock></v:path></v:stroke></v:shapetype></span><v:shape filled="t" id="Afbeelding_x0020_1" o:spid="_x0000_s2050" style="height: 45.75pt; margin-left: 2.05pt; margin-top: 0px; mso-position-horizontal-relative: margin; mso-position-horizontal: right; mso-position-vertical-relative: margin; mso-position-vertical: bottom; mso-wrap-distance-bottom: 0; mso-wrap-distance-left: 9pt; mso-wrap-distance-right: 9pt; mso-wrap-distance-top: 0; mso-wrap-style: square; position: absolute; visibility: visible; width: 53.25pt; z-index: 251659264;" type="#_x0000_t75"><span style="color: black;">
<v:imagedata o:title="" src="file:///C:\Users\hp\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.png">
<w:wrap anchorx="margin" anchory="margin" type="square">
</w:wrap></v:imagedata></span></v:shape><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><br /><span style="color: black;">
Begunstigde: Uitgeverij wave - Koophandelstraat 7 - 3270 Scherpenheuvel</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Vermeld je naam, een
telefoonnummer (of emailadres) en de juiste bestelcode<o:p></o:p></span></span></i></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-themecolor: text1;"><span style="color: black;">Bestelling zelf afhalen bij Uitgeverij wave - €12/boek - Code:
Madonnas BZA </span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-themecolor: text1;"><span style="color: black;"> </span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-themecolor: text1;"><span style="color: black;">Bestelling met verzending (incl. €3 portkosten) -
€15/boek - Code: Madonnas BMV<o:p></o:p></span></span></b></div>
<br />
<br />
Surf ook naar <a href="http://www.demadonnasvanscherpenheuvel.be/">www.demadonnasvanscherpenheuvel.be</a>. <br />
<br />
----- Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-16447114066883305592013-01-25T14:58:00.003+01:002013-01-25T21:05:18.859+01:00Reizen met Steinbeck - een schrijfoefening<span style="font-family: Arial;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">In
mei 2012 verscheen er een boek van de Nederlandse journalist en auteur Geert
Mak waarvan ik het bestaan niet afwist. Toen ik enkele dagen geleden in een of
andere wachtzaal door de Knack bladerde, kwam ik een advertentie
tegen. Het boek heet <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Reizen zonder John,
Op Zoek naar Amerika</i>, en is een moderne reconstructie van het reisverhaal dat
John Steinbeck 50 jaar geleden schreef, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Travels
with Charley: In Search of America</i>, over zijn roadtrip doorheen Amerika begin jaren zestig. Beide boeken zijn een persiflage van de Amerkaanse consumptiemaatschappij
in volle bloei. Toen en nu. Ik sta te popelen om de kroniek van Mak te lezen. <o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Het
toeval wil dat ik het boek van Steinbeck
vorig jaar voor de eerste keer las tijdens onze gezinsvakantie op Sardinië.
Daar, tijdens een luie namiddag op het strand, kwam ik op het idee om een
reisverhaal te schrijven, gebaseerd op dat boek. ’s Anderendaags, toen mijn
reisgenoten de hele dag op avontuur waren, bleef ik thuis om mijn gedachten op
papier te zetten. Het resultaat van die oefening lees je hier. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">-----<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><em>Cardedu, 27
juli 2012</em> <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSUa9nvpuhw9Vtgkza5YlcWWOiJfGxcFQivXKqZQuaYXTI7NuRlXOYbwEWUWMOZm3clmH-OtCrRtT1pB0Ef7IA9uCazb-VzPf-CZiyWBD5xiu-Nq130eirQdFcPywIIDXA8ikENCuRdySM/s1600/stnbck.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSUa9nvpuhw9Vtgkza5YlcWWOiJfGxcFQivXKqZQuaYXTI7NuRlXOYbwEWUWMOZm3clmH-OtCrRtT1pB0Ef7IA9uCazb-VzPf-CZiyWBD5xiu-Nq130eirQdFcPywIIDXA8ikENCuRdySM/s320/stnbck.jpg" width="246" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Dit
is niet onze plaats van afspraak. Ik weet niet hoe ik mij voor deze uitschuiver
moet verontschuldigen. John Steinbeck zit naast me en staart naar het heldere
water van het zwembad. Ik schaam me. Niet veel, maar toch genoeg om hem niet
recht aan te kijken. Vanuit mijn ooghoeken sla ik hem gade. Hij roert afwezig
in het kopje oploskoffie dat ik enkele ogenblikken geleden voor hem neergezette.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Meneer
Steinbeck, het spijt me…’, probeer ik, maar kom niet veel verder. Zijn blauwe
ogen bewegen niet. Zijn blozende wangen zijn het enige teken van emotie. Of is
het de warmte die hem parten speelt? </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Hij
is imposant. Een ietwat opmerkelijke kwaliteit voor iemand die intussen al
bijna vierenveertig jaar dood is. Nochtans is de dood een ongemak waarvan hij
vandaag weinig last schijnt te hebben. Zijn brede schouders en gespierde rug
drukken zwaar tegen de rugleuning van de witte plastic stoel waarin hij zit.
Zijn lange benen steken voor hem uit, de enkels gekruist. Hij streelt zijn
baard, heft vervolgens zijn bauwe marinepet op, wrijft zijn peper-
en zoutkleurige haar naar achter en zet de pet weer op. Er staan zweetdruppels
op zijn voorhoofd. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Charley,
de grote zwartblauwe poedel die Steinbeck vergezelt op zijn reis, trekt zich
niets aan van het misverstand tussen zijn baasje en mij. Hij jaagt op de
libellen die over het wateroppervlak dartelen, en die af en toe het lot tarten
door op zijn rug of kop te landen. Ondanks zijn gevorderde leeftijd huppelt
Charley rond als een jong veulen en trekt zich niets aan van hoe belachelijk
hij er wel uitziet. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Eigenlijk
spijt het me helemaal niet,’ probeer ik het over een heel andere boeg te
gooien, en spreek daarbij meer de waarheid dan voordien. ‘U bent het die zich
heeft opgedrongen. Ik ben met mijn gezin op vakantie op de oostkust van
Sardinië, en u kwam als verstekeling mee in onze auto.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Vlak
voor mijn vertrek, tien dagen geleden, stopte mijn moeder <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Reizen met Charley, een roadtrip door Amerika</i> in mijn handen. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Gemakkelijke,
ontspannende lectuur,’ zei ze, en ik nam het boek in ontvangst uit beleefdheid
en omwille van de auteur. Eigenlijk lees ik nooit een vertaald boek wanneer het
oorspronkelijk in het Engels of Frans geschreven is. Maar toen mijn andere
leesvoer op was, greep ik toch naar deze vertaling. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Travels with Charley in Search of America</i> werd voor het eerst
gepubliceerd in 1962, het jaar dat Steinbeck de Nobelprijs voor Literatuur
kreeg. Het evenaart volgens hen die het kunnen weten niet zijn grootste werken
als <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Of Mice and Men</i>, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Grapes of Wrath</i> en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">East of Eden</i>, maar voor mij is het een pareltje. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Intussen
is Charley naast me komen zitten. Zijn tong hangt wel twintig centimeter uit
zijn bek. Hij hijgt aandoenlijk. Ik sta recht, wandel naar de keuken van het
gelijkvloersappartement en keer terug met een grote kom water. Charley drinkt
zonder stoppen gemakkelijk twee liter water. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Waarom
drinkt hij niet uit het zwembad?’ vraag ik gemeend. Voor het eerst kijk ik
Steinbeck in de ogen. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Omdat
hij een beleefde, goed opgevoede Franse poedel is natuurlijk. Goede manieren
zijn alles voor Charley.’ Voor het eerst verschijnt er een glimlach op het
gezicht van de schrijver. ‘Maar hij mag jou, zie ik, en dat stemt mij mild. Hij
is nochtans meewarig tegenover vreemden.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Misschien
ben ik geen vreemde,’ opper ik. ‘Ik reis intussen al enkele dagen met u mee
door Amerika.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Terwijl
ik dacht dat wij met jou meereisden naar Sardinië,’ lacht Steinbeck, en steekt
een sigaret op. Een slechte gewoonte die zijn dood wordt in 1968. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Dat
is zo,’ beaam ik, ‘ook al reis ik in aangenaam en talrijk menselijk gezelschap,
terwijl u zich enkel met Charley moet tevreden stellen.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Bij
het horen van zijn naam kijkt de hond me recht in het gezicht en hapt ter
bevestiging van zijn intelligentie naar een wesp die voorbij zoemt. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Ik
heb trouwens iets bijzonders geleerd uit uw reisverslag’, doe ik een poging om
mijn slechte koffie en manke gastvrijheid goed te maken. Had ik toch maar een
glaasje whisky om hem aan te bieden. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEJTnJAUfETkhowFfDmT2rwZYcIhFhbzgcSPdAjcged4qbsGx95Ix1El2WuduLRj4J4IFSM3GtfBPdpDhAXVZB5X_1YYMtjHZFSycI4-PYf8BaBQPML77N46UdzFuP1W3-lgOPEEJ4IO2v/s1600/crd.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEJTnJAUfETkhowFfDmT2rwZYcIhFhbzgcSPdAjcged4qbsGx95Ix1El2WuduLRj4J4IFSM3GtfBPdpDhAXVZB5X_1YYMtjHZFSycI4-PYf8BaBQPML77N46UdzFuP1W3-lgOPEEJ4IO2v/s320/crd.JPG" width="303" /></a><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Het
geluid van de flapperende parasol boven ons hoofd en de wind in de bladeren van
de hoge palmbomen rond het zwembad klinken oorverdovend in de stilte. De rode
bloemen tegenover ons, net als de rode rotsen en bergen in de verte, houden hun
adem in tot de heetste uren van de dag gepasseerd zijn en de Sarden uit hun
siësta ontwaken. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Reizen
is altijd een beetje hetzelfde, of het nu in Sardinië is of in Amerika.’ Nu de
woorden uit mijn mond zijn, klinken ze niet half zo slim als ik had gehoopt.
Maar ik kan ze niet terugnemen en ben nu wel verplicht ze te verklaren. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Steinbeck
zegt eerst niets. Hij kijkt me aan met pretoogjes en maakt het zich
gemakkelijk. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Daar
zou je wel eens gelijk in kunnen hebben,’ geeft hij gul toe, ‘want eens besmet
met de drang om onderweg of elders te zijn, raak je nooit meer van de microbe
verlost.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik
haal opgelucht adem. Misschien heeft mijn afleidingsmaneuver gewerkt. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Elders zijn</span></i><span style="font-family: "Arial","sans-serif";"> is een vreugde voor
mijn reisgenoten en mij. Tijdelijk elders zijn, wel te verstaan, en bij elkaar.
Bij elkaar vooral, maar elders. Van zodra het maar niet thuis is. Niet thuis,
maar elders. Liefst waar de zon schijnt. Reizen bestaat voor ons dus
hoofdzakelijk uit twee elementen: bij elkaar zijn en elders. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Maar
wat heeft dat met de overeenkomsten tussen Sardinië en Amerika te maken?’ vraagt
hij. Hij geeft me geen kans om te ontsnappen. Ik zoek krampachtig naar woorden.
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">‘Misschien
zijn het niet zozeer de plaatsen die op elkaar lijken, als wel de mensen,’ probeer
ik voorzichtig. De Sarden zullen het mij niet in dank afnemen. ‘Zolang we maar
van de snelwegen wegblijven.'</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Doorheen
zijn boek had Steinbeck zich geërgerd aan het isolement van de snelweg, geklemd tussen trucks en auto's. Je hebt aan die
snelheid, en onder druk van zoveel gevaar voor eigen leven, niet de tijd om
links of rechts te kijken, laat staan te weten waar je nu eigenlijk precies
bent. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Hier
is het niet anders. Wanneer je van het dorpje Cardedu, waar wij vlakbij
logeren, langs de nieuwe SS 125-snelweg naar de havenstad Olbia rijdt, raas je
gewoon aan Sardinië voorbij. Enkel langs de oude weg kom je de dorpen en de
mensen tegen. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2Y5zM8afeSTvoMuvIQjmDgTuQDBGvDb-RkkXc_LldyZvaILHNwCPrGkgx0rLeGY9san6R8BBWpLg0mhGviSSvrAxIU_XpbaKjdS8xBc6S1CRXw2L_KVQ-KzF3IP9PD7QJw00Ulw6pJUni/s1600/grvcch.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2Y5zM8afeSTvoMuvIQjmDgTuQDBGvDb-RkkXc_LldyZvaILHNwCPrGkgx0rLeGY9san6R8BBWpLg0mhGviSSvrAxIU_XpbaKjdS8xBc6S1CRXw2L_KVQ-KzF3IP9PD7QJw00Ulw6pJUni/s320/grvcch.JPG" width="320" /></a><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik
wil Steinbeck over Gairo Vecchio vertellen, een spookdorpje dat op de flank
ligt van de Monte Trunconi, boven de linkeroever van de Rio Pardu, op een
hoogte van ongeveer 520 meter boven de zeespiegel. In 1951 werd dit dorp, dat
tegen de berg aangedrukt ligt als een bruine moedervlek op een getaand gezicht,
voor een groot stuk vernield door aardverschuivingen. Ook al zijn er in
documenten uit de 12<span style="font-size: small;"><sup>e</sup> eeuw al sporen terug te vinden van Gairo, toch
twijfelden de inwoners niet om hun dorp te verlaten en twee kilometer hogerop
een nieuw dorp te stichten: Gairo Sant’Elena. Het duurde enkele jaren voor alle
inwoners verhuisd waren, maar uiteindelijk werd er voor iedereen een nieuw huis
gebouwd en slaagde men erin de overblijfselen van het oude dorp te bewaren als
archeologische site. De beslissing om het hele dorp te verhuizen – toen zo’n
600 gezinnen – getuigt van de koppigheid van de Sarden. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Zou
die te vergelijken zijn met de koppigheid van de boeren in het diepe Zuiden van
Amerika? </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik
kijk naar mijn gesprekspartner en merk dat hij ingedommeld is in zijn stoel.
Charley ligt aan zijn voeten in de schaduw. Enkel het tipje van zijn staart
beweegt af en toe. Het gesprek, als het er al een was, is afgelopen.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">In
het laatste hoofdstuk van zijn boek stelt Steinbeck dat mensen geen reizen
maken, maar reizen mensen. Een reis verandert ons. Soms veel, soms weinig, maar
zonder mutatie komen we niet weg. Hij heeft gelijk. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik
leun achterover en lach luidop. Een reis begint lang voor het vertrek, en houdt
niet altijd op. Je keert naar huis terug, maar het duurt soms maanden of jaren
voor je daar weer aankomt. Ook dit keer zal het zo zijn. Gairo Vecchio, het
strand van Cardedu, de trektocht doorheen het natuurpark Genergentu, ons
fotomoment bij de gedenksteen (die voortaan nog meer gedenkt dan wat hij
voordien al deed), de maaltijden, de muggen, de hoge golven, de zwoele nachten,
de smaak van het zoute water op mijn lippen. Hoe lang zal het duren voor ik die
achterlaat? </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Zonder
geluid te maken, sta ik recht en wandel terug naar het appartement. Daar grijp
ik een groot keukenmes en snijd een watermeloen open. Mijn reisgenoten kunnen
elk moment terug zijn. Ze zullen honger hebben. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">-----<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><a href="http://www.cobra.be/cm/cobra/boek/boek-recensie/boek-non-fictie-recensie/120823-sa-mak_reizenzonderjohn_recensie" target="_blank">Recensie <em>Reizen zonder John</em> van Geert Mak op Cobra.be</a></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">-----<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Een
reactie is welkom, mits goede manieren. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-5286729036242203152012-11-23T12:43:00.000+01:002012-12-13T15:07:37.776+01:00Alle bommen en granaten<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJeNdUW3j2vyqTL9P7yU_IwICNUntKyE9QOBoOWr1efpdEDijOx7RlzZuQZcnASwFOp8tnv8KOxohQXapRdv_teTnQizRRVzkCdDAjbYiDJ0zG8hIUFU5HaA7tEi9NEb_7TErfxXm-Ojvb/s1600/rkt1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><br /></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJeNdUW3j2vyqTL9P7yU_IwICNUntKyE9QOBoOWr1efpdEDijOx7RlzZuQZcnASwFOp8tnv8KOxohQXapRdv_teTnQizRRVzkCdDAjbYiDJ0zG8hIUFU5HaA7tEi9NEb_7TErfxXm-Ojvb/s1600/rkt1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="259" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJeNdUW3j2vyqTL9P7yU_IwICNUntKyE9QOBoOWr1efpdEDijOx7RlzZuQZcnASwFOp8tnv8KOxohQXapRdv_teTnQizRRVzkCdDAjbYiDJ0zG8hIUFU5HaA7tEi9NEb_7TErfxXm-Ojvb/s320/rkt1.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">De
eerste raketinslag doet heel Scherpenheuvel op haar grondvesten daveren. De
adrenalinestoot die ik krijg, terwijl ik in mijn kookpot sta te roeren, doet
pijn in heel mijn lichaam. Ik word er helemaal duizelig van. Heel even sta ik
als verlamd met de houten lepel in mijn rechterhand, en dan lijkt het alsof
mijn wereld in slow motion opnieuw in beweging komt. Ik zie hoe het deksel van de
kookpot uit mijn linkerhand valt. Het raakt eerst de rand van het fornuis, klettert
tegen de grond en tolt vervolgens rond op de tegels. </span></span><br />
<span style="font-family: Arial; font-size: x-small;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Wat
was dat? </span></span><br />
<span style="font-family: Arial; font-size: x-small;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Dan
gebeuren er verschillende dingen tegelijk. De hond, die ook van de eerste schok
bekomen is, begint als gek te blaffen. Ik gooi de houten lepel, die ik nog
steeds vasthoud, in het aanrecht, ren naar de achterdeur en trek ze open. Het
geluid van gillende mensen en loeiende autoalarmen spoelt over me heen. Ik zie
een dikke, witte rookwolk opstijgen. De inslag moet ergens op de Noordervest
geweest zijn. Of misschien wel in de buurt van de Basiliek. Oh nee!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Zonder
nadenken, zonder een jas aan te trekken, zonder te kijken of de hond niet samen
met mij door het tuinhek ontsnapt, ren ik de straat op. Ik heb de reflex om te
voelen of mijn gsm in mijn zak zit. Als bezetene ren ik de Rozenstraat op, in
de richting van het centrum. Ik kruis het pad van een heel aantal paniekerige
mensen. </span></span><br />
<span style="font-family: Arial; font-size: x-small;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Ik
hoor de tweede raket nog voor ik ze gezien heb. Ze maakt een akelig, fluitend
geluid, maar dit keer ben ik voorbereid op de inslag. Ik duik tegen de muur van
het KSJ-plein, en maak mij zo klein mogelijk. Ik hoop dat de ontploffing niet
te dichtbij zal zijn. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Het
lawaai is oorverdovend. De mensen die in hun eerste paniek de straat waren
opgelopen, verdwijnen samen met mij in een enorme grijze stofwolk. Het regent
brokstukken. Ik kijk achterom en zie dat de raket het stadsmagazijn tot schroot
heeft gereduceerd. Ook het huis van mijn buren op de hoek is voor de helft
verdwenen. Enkele ogenblikken geleden liep ik nog op die plek. Ik ben niet
zeker of de buren thuis waren of niet. Moet ik terugrennen om te kijken? Om hen
te helpen? </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Mijn
instinkt drijft mij vooruit. De paniek stijgt als braaksel in mijn keel naar
boven. Mijn twee jongste kinderen zijn op school. Ik moet hen zo snel mogelijke
vinden, met mijn eigen ogen vaststellen dat ze niet gewond zijn, nog leven.</span></span><br />
<span style="font-family: Arial; font-size: x-small;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Wanneer
ik op de hoek van de Rozenstraat met de Molenstraat aankom, zie ik de eerste
gewonden die proberen het huis van dokter Pauwels te bereiken. Overal bekende
en bebloede gezichten. Iemand klampt me aan en vraagt of ik Mia gezien heb. Ik
weet niet over wie ze het heeft. De plek waar vijf minuten geleden nog de
rotonde was met de fontein, is nu een gapend en dampend gat in de grond. Het
verkeer is volledig tot stilstand gekomen. Auto’s zijn tegen elkaar gebotst. Overal
liggen brokstukken, scherven, mensen. Meerdere huizen staan in brand. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Wie
moet ik helpen? Wat moet ik doen? Ik ren naar de overkant van de straat, waar een
vrouw tegen de gevel van de frituur zit. Ze beweegt nog, maar de man die naast
haar ligt, heeft een gapende wonde in zijn achterhoofd. Oh nee, dit zijn
vrienden van mijn ouders. Mensen die ik al heel mijn leven ken. Ik kniel naast
hen neer.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">‘Help
mij,’ zegt de vrouw, en ze grijpt mij met zoveel kracht bij de mouw dat ik
halvelings op haar val. ‘En maak mijne vent wakker, want hij is gevallen.’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Ze
hoest en er komt bloed mee. Wanneer ze met de mouw van haar beige jas haar mond
afveegt, staart ze naar de rode vlek die achterblijft. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Ik
kijk op en zie overal mensen rennen en roepen. De ene ondersteunt of draagt de
andere. Overal is er rook, stof en bloed. </span></span><br />
<span style="font-family: Arial; font-size: x-small;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Ik
kruip recht en zet het opnieuw op een lopen. De derde raket passeert over mijn
hoofd en slaat in op nog geen 200 meter van waar ik mij bevind. De impact doet
het dorp opnieuw daveren. Dit keer word ik van mijn voeten geblazen en val met
mijn schouder tegen een auto. Opnieuw regent het stenen. Ik zie ook andere
ouders en grootouders die in paniek, krijsend of huilend, in de richting van de
school rennen. Ik veeg mijn bebloede handen af aan mijn jeans. Mijn hart
scheurt, want ik weet dat het ergste gebeurd is. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">De
raket heeft het huis vlak naast de lagere school in de Rozenkranslaan volledig
van de kaart geveegd. De sanitaire blok op de voorste speelplaats, de klas van
juf Connie en de gevel aan de kant van de refter zijn mee de lucht in gegaan.
De hele noordelijke vleugel van de school staat in brand. Ik trek en duw mij
een weg doorheen de menigte. Ik probeer de angst in de ogen van de anderen niet
te zien, en tegelijk mijn eigen angst in een verre hoek van mijn bewustzijn weg
te drukken. Ik kan maar aan één ding denken: Waar zijn mijn kinderen? </span></span><br />
<span style="font-family: Arial; font-size: x-small;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Eerst
sta ik aan de grond genageld, maar dan kruip ik op de omheining, in een poging
een overzicht te krijgen van de situatie. De chaos is onbeschrijflijk. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">‘Wat
moeten we doen, wat moeten we doen?’ hoor ik overal. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">‘We
kunnen die brand niet blussen, we hebben geen materiaal.’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">‘Er
liggen mensen onder het puin. We moeten ze helpen!’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfVV9yVhd-yAy01RoK-3lHvrKZ3SjxSRK6MfccZV5YVthyphenhyphenprDN85eiDj5Mqs1615C_rQdVOVDYnYRIA5nhoyAsT8xX9zV4P9C7uq2aphJ1L8wrs1K2r1gOql-St0jim_dK1kzJphyHkgz1/s1600/rkt2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfVV9yVhd-yAy01RoK-3lHvrKZ3SjxSRK6MfccZV5YVthyphenhyphenprDN85eiDj5Mqs1615C_rQdVOVDYnYRIA5nhoyAsT8xX9zV4P9C7uq2aphJ1L8wrs1K2r1gOql-St0jim_dK1kzJphyHkgz1/s320/rkt2.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Iedereen
die kan, begint met blote handen brokstukken op te heffen. Vrouwen klauwen met
hun bloedende vingers in het puin, mannen proberen samen grotere stukken beton te
verplaatsen. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">‘Dit
is hopeloos,’ gilt iemand. ‘Liefvrouwke van Scherpenheuvel, nu is het moment om
ons bij te staan!’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Van
waar ik sta, kan ik niets doen om te helpen. Terwijl ik de ellende overzie,
dringt er langzaam iets tot mij door: ik zie nergens kinderen. Mijn hart maakt
een voorzichtige vreugdesprong. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Ik
begin te roepen: ‘Mensen, luister naar mij, onze kinderen zijn hier niet!
Mensen, luister!!!’ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Niemand
hoort mij. </span></span><br />
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Plots
zie ik meester Danny, de directeur, verschijnen en op de omheining klimmen. Het
zweet druipt van zijn hele lijf. Hij roept zo luid dat de menigte bijna meteen
stil wordt. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">‘Jullie
kinderen zijn allemaal veilig,’ zegt hij. ‘We hebben ze kunnen evacueren naar
de parking van de Mariahal. Er was niemand in de school toen de raket insloeg.’
</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">De
lenigheid waarmee ik over de omheining spring, verbaast me niet eens. De pijn
in mijn schouder is verdwenen. Ik voel alleen opluchting. Wanneer ik mijn
kinderen tegen mij aandruk, en hun tranen van onbegrip en verdriet wegveeg, weet
ik dat mijn opluchting van korte duur zal zijn. Het is maar een kwestie van
uren of dagen voor de volgende raketten een nog diepere kloof slaan tussen ons
en onze aartsvijanden.</span></span></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">---
<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Dit
fictief verhaal is opgedragen aan de mensen van Gaza, voor wie dit soort horror
– helaas – werkelijkheid is. In de aanloop naar Internationale Dag tegen Geweld
op Vrouwen (op 25 november) denk ik vooral aan de vrouwen in dit conflict, omdat
zij hun dode kinderen, mannen en ouders wél met bloedende handen en harten vanonder
het puin moeten graven. <o:p></o:p></span></span></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><o:p><span style="color: black;"> </span></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="color: black;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-US;">(F<span style="color: black; mso-themecolor: text1;">oto's AFP/Getty Images) </span></span><span lang="EN" style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN; mso-themecolor: text1;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="EN" style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN; mso-themecolor: text1;"></span><span style="color: black;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="EN" style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN; mso-themecolor: text1;"></span><span style="color: black;"> </span></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt; mso-themecolor: text1;"><span style="color: black;">-----<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10pt;"><span style="color: black;">Een
reactie is welkom, mits goede manieren.</span> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-65876439650346755342012-11-03T22:59:00.003+01:002012-12-13T15:09:22.289+01:00Ten paradijze geleiden u de engelen<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Vandaag ging ik naar een
begrafenis in de Basiliek van Scherpenheuvel. De man die ten grave werd
gedragen was 86 jaar oud en een ver familielid. Hij was de neef van mijn
grootvader, wat betekent dat een heel klein beetje van hetzelfde bloed door
onze aderen stroomde. Ik kende hem niet zo goed, wat ik vandaag betreur. Want
nu ik zijn kinderen en kleinkinderen aan het woord heb gehoord, lijkt het wel
alsof er een wereld aan mij ontsnapt is. </span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Maar misschien is niet
alles verloren. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Vijf korte maanden
geleden vond er in het leven van deze man een tragische gebeurtenis plaats. Zijn
vrouw, zijn geliefde met wie hij al bijna 65 jaar getrouwd was, stierf na een
lange ziekte. Ze had twee jaar in bed doorgebracht en hij had dag in dag uit
voor haar gezorgd en bij haar gewaakt. Hij had haar hand gestreeld en liefdevol
gekust, zoals hij elke dag gedaan had gedurende al die lange jaren van hun
huwelijk. En toen was ze gestorven. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik was ook op haar
begrafenis in de Basiliek van Scherpenheuvel. De man zat naast de kist van zijn
geliefde, met het hoofd gebogen, en staarde mistroostig voor zich uit. Omringd
door zijn kinderen en kleinkinderen zat hij helemaal alleen en verlaten naast
het dode lichaam van de vrouw die hij zijn hele leven had bemind. Sinds de
kleuterschool waren ze al verliefd op elkaar. En dat was sindsdien nooit meer
veranderd. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Hoe moet het zijn, vroeg
ik mij af, om je hele leven lang van iemand te mogen houden? Zonder ophouden. Zonder
die liefde ooit in twijfel te trekken. Zonder te moeten vrezen dat ze ooit zal
verdwijnen. Elke dag zo zeker zijn van waar je hart woont, dat je nooit meer
eenzaam hoeft te zijn. Nooit meer verloren. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Vijf maanden geleden zat
de man naast een kist. Vandaag was zijn stoel leeg. Vandaag werd hij zelf
begraven. Zijn kinderen spraken mooie woorden en troostten elkaar. Ze vertelden
het verhaal van de liefde die hen had voortgebracht. Ze wisten niet beter,
zeiden ze, want moeder en vader waren verliefd en bewezen elke dag hoeveel ze
van elkaar hielden, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze zorgden
voor elkaar. Ze zorgden voor hun kinderen. Ze zorgden voor hun kleinkinderen.
Ze genoten van de kleine dingen. Ze dansten door de kamer. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"> </span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLMjFijKW6flNYG9gFChddnyg1mfaCL3OoMERr-UN_ZD5uY1g-wPiTmYJoelXFtQ_Uj8yqVCK9EdWvqvdZAAA67R-mNN2TwxCZe7SS2zBHtEU-W4txgzBBGbyd1_gFAa6rxyR8sCmRBTHC/s1600/paradisum.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLMjFijKW6flNYG9gFChddnyg1mfaCL3OoMERr-UN_ZD5uY1g-wPiTmYJoelXFtQ_Uj8yqVCK9EdWvqvdZAAA67R-mNN2TwxCZe7SS2zBHtEU-W4txgzBBGbyd1_gFAa6rxyR8sCmRBTHC/s320/paradisum.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">In Paradisum -- William-Adolphe Bouguereau</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Tijdens het laatste deel
van het Requiem, terwijl zijn kist werd buitengedragen, zongen de aanwezigen
het pijnlijk mooie <i>In paradisum deducant
te angeli</i>. Ik wil geloven dat de engelen hem zullen begeleiden. Naar het
paradijs. Naar het paradijs in de armen van zijn geliefde, waar hij met vreugde
zal ontvangen worden en hij voor altijd mag rusten in vrede. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Niets is verloren. Graag
zien <i>is </i>de normaalste zaak van de wereld. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">-----</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"> Een reactie is welkom, mits goede manieren.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-34437224591124369262011-07-07T23:00:00.003+02:002012-12-13T16:07:27.246+01:00Omaha Beach - een schrijfoefeningOp het strand in Normandië veeg ik met pen en papier de geschiedenis uit. Met mijn woorden zuiver ik de lucht van angstkreten, het water van bloed en het zand van gebroken lichamen.<br />
De zon schijnt, en alles is nieuw en maagdelijk schoon. Mijn twee jongste kinderen spelen in de branding. De twee oudste zitten binnen handbereik. Ze lezen.<br />
<br />
*<br />
<br />
Aan het graf van sergeant Jay Pilgrim ruk ik het witte marmeren kruis uit de grond en graaf. Ik graaf tot mijn gescheurde handen beenderen vinden, die ik voorzichtig op het gras leg en in ere herstel. Ik verlang met bonzend hart het levende vlees van Jay weer aan zijn lijf, tot hij zijn ogen opent.<br />
Hij glimlacht, en ik knik begrijpend. Hij wil niet blijven. Met een lichte beweging van mijn hand geef ik hem terug aan de toekomst die hij 67 jaar geleden offerde aan de menselijke dwaasheid.<br />
<br />
*<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwi_dh3OlQz2Phy2JZyG0KOHWwDGsNsZ-dsPhGqiOqepIrEx8ZCRH1Pu2rSce1LIw9Z-oLQV6WcJ5kTSzEaLlyAuo4qb7cR7hK8deDhi7-2ynkXdC5d56GrbQEODUF48MxFmfRUtwTNBBi/s1600/omahabeach.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5628548959819039346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwi_dh3OlQz2Phy2JZyG0KOHWwDGsNsZ-dsPhGqiOqepIrEx8ZCRH1Pu2rSce1LIw9Z-oLQV6WcJ5kTSzEaLlyAuo4qb7cR7hK8deDhi7-2ynkXdC5d56GrbQEODUF48MxFmfRUtwTNBBi/s200/omahabeach.jpg" style="cursor: pointer; float: right; height: 190px; margin: 0px 0px 10px 10px; width: 200px;" /></a>Op het strand in Normandië wandel ik naast een oude man.<br />
'Was het een goed leven?' vraag ik. Ik kijk naar hem en zie het antwoord op zijn gezicht.<br />
'Ze had op me gewacht,' zegt Jay, 'en we maakten elkaar gelukkig.'<br />
Ik luister naar een geschiedenis die niet verloren ging. Jay vertelt me alles, tot in het kleinste detail.<br />
'Schrijf het op,' gebiedt hij mij plots, 'dan kleeft het vlees voorgoed aan mijn beenderen.'<br />
'Ik beloof het,' zeg ik plechtig.<br />
<br />
In de verte hoor ik de lachende stemmen van mijn kinderen. Ik draai me om en wandel terug.<br />
Op een van de heuvels met zicht op Omaha Beach keert sergeant Jay Pilgrim uit North Dakota terug naar zijn graf.<br />
Mijn pen en papier houden mijn belofte.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
----------<br />
Een reactie is welkom, mits goede manieren.Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-69538446165915442722011-06-06T18:20:00.007+02:002011-06-06T20:00:55.246+02:00Brand - een vertelseltje‘Meneer pastoor, meneer pastoor, de houten kaarsenkapel staat in brand!’ De gealarmeerde stem van de koster luidde als een klok. Hij stond aan de voordeur van de pastorie in de Rozenkranslaan en bonkte met beide vuisten op de deur. <br />Meneer pastoor zat aan de keukentafel uit te blazen na een drukke zondag. De derde al van deze meimaand. Mooi weer en veel bedevaarten. Niet alleen de terrassen zaten vol, ook de stoelen in de basiliek waren rijkelijk gevuld geweest met mensen. Vanuit de woonkamer waaide Beau Soir van Debussy de keuken binnen. Want soms viel alles gewoon in de plooi. <br /><br />‘Meneer pastoor, een ramp! Ge moet nu direct meekomen,’ klonk het aan de deur, en puur van ’t verschieten liet meneer pastoor zijn boterham uit zijn handen vallen. De snee volkorenbrood, dik gesmeerd met boter, en belegd met een schel parmahesp van bij de beenhouwer in de Basilieklaan, sleurde in volle vlucht zijn kop koffie mee. Het porselein ratelde, en het oor van de kop brak af zonder aarzelen. De hete koffie spatte op, en raakte de pastoor op de hand en de mouw. Hij sprong recht en wist de ontsnappende godverdomme op het nippertje in een potverdorie om te zetten. Zijn stoel schoof met zoveel geweld achteruit dat hij omviel en tegen de tegels kletterde. <br />‘Meneer pastoor!’ riep de koster opnieuw, die intussen de bel had teruggevonden. ‘Meneer pastoor, kom nu toch naar buiten. Sebiet staat de kerk ook in brand!’ <br />Meneer pastoor haastte zich de gang in. <em>Gelukkig heb ik mijn schoenen nog aan</em>, dacht hij. Zijn huistelefoon en gsm kwamen tegelijk tot leven. Geen tijd om op te nemen. In de vlucht stootte hij met zijn elleboog tegen de kruk van de deur en liet de godverdomme deze keer wel de vrije loop.<br /><br />Samen met de koster zette hij het op een lopen in de richting van de basiliek. De kaarsenkapel stond op nog geen honderd meter van zijn huis, maar de bergop voelde zwaarder dan een marathon. De straten en het park van de kerk liepen nog vol met pelgrims, en meneer pastoor meende overal geschrokken, bange gezichten te zien. Er hing spanning en ongeloof in de lucht. Hij wilde zich haasten, maar het voelde alsof hij lood in de benen had. Het leek op die boze droom van vroeger, waarin hij wilde vluchten of heel rap ergens geraken, maar hoe hard hij ook probeerde, hij kwam niet vooruit. <br />Hij hoorde de sirenes van de brandweerwagens in de verte. Die moesten gelukkig niet van ver komen. De andere kant van het dorp. Maar op zondag was het hele centrum afgesloten, en met zoveel volk op straat, zouden ze misschien niet snel genoeg ter plekke geraken. Om nog maar te zwijgen van de wegenwerken, die nu al maanden aansleepten. <em>Dat ze maar niet te laat komen</em>, dacht hij, <em>want als de vlammen uit de kapel slaan, schieten er nog bomen in brand. Dan vallen er misschien slachtoffers. Als die er al niet zijn.</em> <br />Meneer pastoor wilde het aan de koster vragen, maar die pufte en blies zo aandoenlijk, terwijl het zweet langs zijn glimmende, rode kop naar beneden gutste, dat hij hem nauwelijks durfde aankijken. <br /> <br />Ze waren halfweg. Meneer pastoor hapte naar adem, en voelde zijn hart in zijn keel bonzen. Een tiental mensen hadden zich intussen bij hem en de koster gevoegd. Ze liepen bekommerd achter hen aan, maar dat merkte hij in zijn groeiende paniek niet op. Door opengesperde neusvleugels snoof hij bij elke ademhaling de geur van smeltende kaarsen en smeulend hout tot diep in zijn longen. <em>Heilige Maria,</em> dacht hij, <em>laat het niet waar zijn. Niet tijdens mijn dienst.</em> <br /><br />Plots kwam hij zo abrupt tot stilstand dat hij achter zich een kettingbotsing veroorzaakte. <br />‘Niet stoppen, meneer pastoor,’ hoestte de koster, die eerst achterom keek en daarna zelf stopte met lopen. De pastoor had nu volle zicht op de kaarsenkapel, en keek naar de koster, die intussen voorover geleund stond te hijgen, handen op de knieën. De man zag eruit alsof hij op de rand van een hartaanval stond. Toch wilde de pastoor hem een ferme draai rond zijn oren geven. <br />‘Wat staat ge mij hier wijs te maken, koster?’ Hij kon zijn emoties nauwelijks de baas. ‘Ik kan van hier al zien dat er geen brand is.’ Hij merkte nu pas de schare mensen op die rond hem stond en probeerde zich te beheersen. <br />‘’t Is wel brand, meneer pastoor,’ stotterde de koster, ‘Ik heb het zelf gezien. De rookpluimen sloegen uit de kapel.’ <br />De pastoor sloot even zijn ogen, haalde een enkele keer diep adem en liep toen verder. Hij bereikte het kerkplein, waar hij meteen zag hoe benieuwde pelgrims en parochianen door hun aantal de doorgang van de brandweerwagen belemmerden. De brandweercommandant vroeg eerst beleefd aan de mensen om aan de kant te gaan, maar zette toen de sirene op. Iedereen schrok, en er werd plaats gemaakt voor de blussers. <br />‘Niks aan de hand,’ drukte de commandant meneer pastoor na een kwartier op het hart. ‘Gewoon oververhitting en wat rookontwikkeling. Er was nooit echt gevaar voor brand.’ <br /><br />Aan de overkant van het plein, op de lage, dikke muur naast de stenen kapel met de noveenkaarsen, zaten Silke en Kobe te grinniken. De rode krullen van Kobe gloeiden in het avondlicht. Hij zat heel dicht bij Silke, en voelde de warmte van haar hand vlak bij zijn knie. <br />Ze keken samen naar de wegebbende commotie. Meneer pastoor liep heen en weer tussen de mensen. Het leek wel alsof hij iedereen persoonlijk op hun gemak wilde stellen. <br />Silke gaf Kobe plots een scherpe stomp in de ribben met haar elleboog. <br />‘Aw, waar is dat goed voor?’ Hij wreef hard over de zere plek, want zijn grootmoeder beweerde dat de pijn daarmee sneller wegging. Dat had hij nog nooit ondervonden. <br />‘Ge kunt niet eens een fatsoenlijk vuur aansteken, gij.’ <br />Kobe was verliefd op haar, al twee jaar. Van toen ze in het eerste leerjaar zaten. Ze had hem al zeker honderd keer gevraagd om te bewijzen dat het wel echte liefde was, en nog had hij niet door dat ze met zijn voeten speelde. Dit keer had ze hem een kus beloofd. Een echte, zoals op tv. <br />‘Ik kan wél vuurke stoken,’ zei Kobe met aandrang, en voelde de tranen in zijn ogen springen. ‘Ik heb zeker duizend kaarsen gepikt en die achter de kapel op een hoop in brand gestoken.’<br />Silke bewonderde zijn lef, maar dat zou ze nooit toegeven. Ze zag hoe dikke druppels over zijn wangen rolden en op zijn broek vielen. Hij deed geen moeite om ze af te vegen. <br />‘Ons vader geeft mij het pak slaag van de eeuw als hij weet dat ik dat gedaan heb,’ snikte hij. Hij durfde zijn geliefde niet aan te kijken. <br />‘Dan moeten we hopen dat hij het niet te weten komt, he, Kobeke.’ Ze sprong van de muur. <br />‘Wat gaat ge doen?’ vroeg hij ontsteld. Hij herkende die toon in haar stem. <br />‘Als ge me kunt inhalen, zal ik zwijgen,’ zei ze uitdagend, en zette het op een lopen in de richting van het Isabellaplein, naar het restaurant van Kobe’s vader. <br /><br />Ze botste in haar sprint bijna op meneer pastoor, die net op het punt stond naar zijn boterham met parmahesp terug te keren. Ze wist hem behendig te ontwijken. <br />De pastoor nam zijn bril af en veegde het zweet van zijn voorhoofd met de mouw van zijn vest. Hij rook de geur van opgedroogde koffie.<br /><br /><br />(Gelijkenis met bestaande mensen is puur toeval. Net zoals in het vertelseltje: <a href="http://descherpeheuvelrede.blogspot.com/2009/04/de-sterren-van-de-hemel.html">De sterren van de hemel</a>.) <br /><br /><br /><br />-------<br />Een reactie is welkom, mits goede manieren.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-41021246710916979362011-04-12T22:55:00.007+02:002011-04-13T10:01:47.313+02:00Bang van de boze wolf?Het stond in de krant: op 13 april wordt België schaamteloos gepenetreerd door de nieuwste Hollywoodrage, het erotische, gewelddadige sprookje. Eerste film in de reeks is <em>Red Riding Hood</em>, een versie van het verhaal waar de wolf een moordlustige man blijkt te zijn, met de nadruk op lust. Roodkapje, onschuldig wicht, loopt met open ogen in de verleidelijke val van de sluwe wolf. De rest kennen we. <br /><br />Conservatief Amerika steigert. Europa heeft gelukkig (voorlopig nog) minder die neiging, maar het artikel over de komst van deze film stond toch zo maar even bovenaan De Standaard Online, om maar één krant te noemen. Regisseur Catherine Hardwick, van o.a. de Twilightfilms, weet precies wat ze doet. Ze mikt met deze uitdagende versie van de aloude vertelsels op het brede publiek van tienermeisjes, dat uitgekeken is op vampiers en zich benadeeld voelt tussen al dat stoere geweld van de actiefilms voor jongens. <br /><br />Onze eigenste Louis Paul Boon zaliger was Hardwick natuurlijk een vijftal decennia voor. Maar dat zal haar waarschijnlijk worst wezen. Eind jaren vijftig publiceerde Boon namelijk <em>Grimmige sprookjes voor verdorven kinderen</em>, waarin hij een aantal sprookjes letterlijk geweld aandeed. Of naar eigen zeggen terugbracht naar hun oorspronkelijke staat.<br />Het bewijs dat zijn versie van Roodkapje haar effect niet mist op tienermeisjes van de 21ste eeuw werd mij onlangs geleverd door het Vlaamse katholieke onderwijs. Mijn dochter van vijftien kwam thuis van school, smeet haar boekentas in een hoek, verbande haar kleine zus en broer uit de keuken, en overviel mij met de woorden: ‘Zet je schrap, mama, want ik ga iets voorlezen!’ <br />Ik greep het aanrecht beet, hield mijn hart vast, en luisterde in spanning.<br /> <br /><em>‘Zekere morgen zei de moeder van Roodkapje: ‘Grootmoeder is zo eenzaam en ziek. Draag haar deze twee oude pannenkoeken en de fles bier die vader niet heeft gewild. Maar sta u niet weer eeuwenlang te spiegelen in de vijver in het bos.’<br />Roodkapje was nog heel jong, pas onlangs waren borstjes aan haar lichaam beginnen groeien. Ze was er opgetogen over, en vond het zonde ze in het donker van haar bloesje te moeten opsluiten. Zij voerde er lange gesprekken mee, alsof het haar vriendjes waren. <br />Ze schikte haar rode halsdoek met witte bolletjes over het hoofd, en strikte die vast onder de kin. Maar haar bloesje liet ze open, opdat haar borstjes met haar konden meewandelen.’ </em><br /><br />Aan het einde van die zin gekomen, haalde niet alleen mijn dochter, maar ook ik voor het eerst weer adem. Zij van opwinding, en ik van verbijstering. Ergens tussen 1982, toen ik zelf in het vierde middelbaar zat, en 2011 was Louis Paul Boon de Humaniora Voorzienigheid in Diest binnen geslopen. Voor het eerst in negenentwintig jaar was er een moedige leerkracht Nederlands die besloten had dat de kindertjes in haar klas verdorven genoeg waren om de grimmige sprookjes van Boon te lezen. <br /><br />Ik kan dat alleen maar toejuichen, want uiteindelijk is Boon niet alleen de auteur van <em>De Kapellekensbaan</em>, maar een veelzijdig schrijver en kunstenaar die in leven moet worden gehouden. Toch vraag ik mij af in hoeverre de directie van de school dit specifieke onderdeel van het curriculum goedkeurt. Nochtans vind ik dat dit sprookje in het post-Dutroux tijdperk op het menu van elke school moet worden gezet. Jonge meisjes met ontluikende borstjes moeten gewaarschuwd worden voor de wolven van deze wereld. Wolven die van alle tijden zijn, en zich in alle hoeken en kanten van het bos kunnen schuilhouden. Zelfs op de meest vertrouwde plaatsen. <br /><br />De Hollywoodversie van Roodkapje zal meisjes de verkeerde boodschap geven. Flirten met het gevaar is niet spannend of verleidelijk. Dat is gewoon dom.<br /><br /><br /><br /><br />-------<br />Een reactie is welkom, mits goede manieren.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-79854864230499092762011-04-06T13:21:00.006+02:002011-04-07T01:05:33.959+02:00Drie WalebeestenAfgelopen zondag zou er een debat plaatsvinden tussen Tom Naegels en Joris Tulkens. Maar ook al zaten beide auteurs zij aan zij op het podium van het Begijnhoftheater in Diest, van debatteren was er helaas geen sprake. Daar zorgde Radio 2-coryfee Leen Paredis voor, die de vragen stelde. Bedoeling was de twee heren in elkaars richting te duwen, maar helaas stond ze eerder als een muur tussen hen in, het gezicht vooral naar de jongere auteur gekeerd. Jammer voor het publiek. Wanneer je twee denkers bijeen brengt, hoop je toch op een scherpe gedachtenwisseling, in plaats van twee monologen. <br /><br />Naegels en Tulkens hebben elk hun eigen stijl en interesses, maar ze hebben ook een uitgesproken raakvlak: de multiculturele samenleving. Volgens de ene schrijver is zij springlevend, volgens de andere op sterven na dood. Naegels benadert en aanvaardt de complexe wereld waarin hij leeft, genaamd Berchem, vanuit de biologische reflexen die hem, en alle mensen in deze wereld, sturen. 'Je kan niet vermijden,' zegt hij in meer woorden dan op dit scherm passen, 'dat er argwaan is tussen individuen. Zo zitten we nu eenmaal in elkaar. We kunnen enkel van elkaar aanvaarden dat we anders zijn, en met die verschillen leren leven.' Lees er zijn blogs maar op na. <br /><br />Tulkens zegt dat het beter moet. 'We moeten inzien dat multicultureel samenleven niet de oplossing is, want dan steunen we op passief in plaats van actief pluralisme. Dat brengt geen aarde meer aan de dijk. We moeten elkaar al doende leren begrijpen, ook al vergt dat een inspanning.' Om zijn argument te ondersteunen las hij een brief voor van de 15de-eeuwse humanist Nicolas Cleynaerts, wiens woorden vandaag bijna moderner klinken dan zes eeuwen geleden: 'In plaats van de boeken die ons schrik aan jagen te verbranden, moeten we ze lezen,’ durft Tulkens te zeggen. Met andere woorden: laat ons kennis nemen van elkaar. <br /> <br />Toen het debat-dat-er-geen-was ten einde was, wandelde ik naar buiten en snuffelde nog even tussen de tweedehandsboeken, die in bakken en op tafeltjes bijeen lagen aan de ingang van de theaterzaal. Mijn oog viel op een oud, vergeeld boekje uit de jaren stillekes. Op de harde kaft stond een angstaanjagende tekening, die me aan de Bokkenrijders deed denken. <em>Vlaamse legenden</em>, was de titel. Ik bladerde door het boek. <em>De kabouters van de Kempen</em>, was de eerste titel die mij opviel. <em>De duivelsschuur van Vilvoorde</em>, en mijn fantasie was meteen geprikkeld. <em>Van een jongen, die goed van aannemen was</em>, vond ik ook interessant. Maar toen ik de titel van hoofdstuk XV zag, kocht ik het boekje meteen: <em>Drie Walen in Vlaanderen</em>. <br /><br />Met het woord multiculturaliteit nog vers op mijn trommelvlies, las ik de eerste zinnen van de legende. Drie Walen besloten op een dag naar Vlaanderen te gaan. Te voet, want ze waren arm. Ze spraken alleen Frans, maar hoopten onderweg een mondje Vlaams te kunnen leren. <br />In het eerste het beste Vlaamse dorp waar ze passeerden, was net de school uit. Het duurde niet lang of de drie mannen hadden de hele schooljeugd achter zich. De kinderen begonnen schaamteloos te schelden. ‘Drie Walebeesten, drie Walebeesten!’ riepen ze, en ze jaagden hen het dorp uit. <br /><br />Hoe het verder afliep met de drie Walebeesten, laat ik aan jullie verbeelding over. Maar eigenlijk hoef ik daar geen tekeningetjes bij te maken. <br />Er is geen hoop. Of toch? Is de multiculturele samenleven springlevend, of is ze de illusie die we ons voorhouden om ons geweten te sussen? Als we de Walebeesten al van ons erf jagen, hoe gaan we dan ooit de anderen naast onze deur kunnen verdragen, laat staan begrijpen?Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-87573050239235848572010-07-10T00:17:00.006+02:002010-07-12T21:58:13.727+02:00Oosterscheldekering_<br />Er hebben zich de laatste dagen zinnen in mijn hoofd geschreven. Die zinnen spinnen een verhaaltje over twee broers. Een grote en een kleine. Ontsprongen uit mijn schoot, met een gemoedelijke tussenpose van een jaar of tien. <br /><br />Ze zitten samen op het Zeeuwse strand. Achter hen schilderen de golven en de blauwe lucht een tafereel van kristalheldere zuinigheid. Trage windmolens getuigen plechtig. De Oosterscheldekering trekt een loodrechte streep door het landschap. Van het alles verterende water, de ongenaakbare woede van de zee herinneren de meeuwen en de duinen zich al lang niets meer. Nochtans brachten minder fortuinlijke kinderen hier minder dan een mensenleven geleden offers die kinderen niet horen te brengen. De ijskoude stormvloed rukt al zevenenveertig jaar lang de wonden van Zeeland open. Een dam laat zich niet bouwen in het hart. <br /><br />De grote broer kijkt naar de kleine. Samen graven ze in het zand. Groot graaft achteruit, naar de jongen die hij wil blijven. Klein graaft vooruit, naar de jongen die hij zal worden. Ze vinden elkaar onderweg, geven elkaar de hand. Onder het zand. <br /><br />Groot en klein vloeien daar samen. Als eb en vloed lopen ze in elkaar over. De grens verdwijnt ondanks het onderscheid. Heel groot wordt heel klein. Het bruin van de aarde in de ogen van de ene wordt het blauw van het uitspansel in die van de andere. Donkere, ontembare krullen worden lange, gouden slierten. En wat groot weet, weet plots ook klein. Dat de maan de zee dirigeert, als een ritmische symfonie van vanzelfsprekendheid, die hen inpalmt en vasthoudt. Dat straks hun zandkasteel naar de golven verhuist, in honderdduizend kleine stukjes, om daar, voor even, de dromen van andere jongens waar te maken. <br /><br />Kom, zegt klein tegen groot, we gaan zwemmen. En daar, in de branding, vinden ze hun grens terug. Klein laat zich nog graag dragen door de deining. Groot blijft al met beide voeten op de grond.<br />_Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-91461222449511448542010-06-07T22:17:00.011+02:002010-06-08T15:39:06.419+02:00In de ban van Nestzaliger_<br />Het is al 125 jaar geleden dat Ernest Claes het levenslicht zag. Dat gebeurde op een steenworp van waar ik woon. Twee dagen geleden heb ik nog eens aan zijn graf gestaan. Eigenaardig hoe we aan een grafsteen een spoor van de vergane mens hopen te vinden, een aanknopingspunt. Terwijl we daar eigenlijk nooit veel meer tegenkomen dan wat letters op een koude steen. In het beste geval misschien een verbleekte foto. <br /><br />Nest is al bijna 42 jaar Nestzaliger. Een gelukzalige toestand waarin hij zich tot in de eeuwen der eeuwen mag bevinden. Getuige daarvan is een zwart graf tegen de muur van de abdijkerk van Averbode. <em>Deus est amor</em>, staat erop, terwijl je van een man als Claes toch iets eloquenters verwacht. Maar die drie woorden getuigen van een eenvoud die zijn dorpsgenoten al lang niet meer in hem terugvonden. Onterecht. Ze verweten hem van alles en nog wat, terwijl hij in feite zijn heimat nooit heeft verlaten. <br /><br />Maar dat wilde ik eigenlijk niet zeggen. Ik wilde zeggen dat ik voorgoed mijn hart verloren heb aan Nest en zijn schrijfsels. Gisteren, aan de zondagse ontbijttafel, bij een dampende tas koffie en een pistolet met goed wat boter en zelfgemaakte aardbeienconfituur, las ik aan mijn vijftienjarige dochter het verhaal voor van Wannes Raps. Tijdens de eerste paragrafen luisterde ze wat onwillig.<br />‘Waarom is dat nu literatuur?’ vroeg ze, en ik probeerde haar een uitleg te geven. <br />‘Laat me gewoon lezen,’ stelde ik snel voor, want ik hoopte dat ze het antwoord misschien in de zinnen van het verhaal zou vinden. <br />Een uur lang wandelden we samen met Wannes doorheen de velden en de bossen van Zichem en Everbeur. We stroopten konijnen en hazen, vlochten rieten manden en dronken drupkes jenever tot we er vrolijk van werden. En toen het tijd was voor arme Wannes om in de koude vriesnacht tussen Kerstavond en Kerstmis, gekleed in het zondags kostuum van vader Claes zaliger, te voet naar Diest te gaan, stapten we drie passen achter hem. We zagen hoe de sukkelaar, na een leven zonder thuis of eigen volk, een schone dood gegund was. <br /> <br />Toen ik naar mijn dochter keek, zag ik dat zij, net zoals haar sentimentele moeder, tot tranen toe beroerd was. Trage druppels rolden over haar wangen. Ikzelf was er erger aan toe. Ik zat schaamteloos te snotteren, en kreeg nauwelijks de laatste woorden van het verhaal over mijn lippen, omdat ik daags voordien nog aan het graf van de schrijver had gestaan.<br />_Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-14867311248618258902010-02-03T11:13:00.008+01:002010-02-03T17:00:42.791+01:00Kinderen opvoeden is gevaarlijk_<br />Het staat in De Standaard Online vandaag. Kinderen opvoeden is gevaarlijk. Gevaarlijk voor de kinderen, weliswaar, of dat zou het volgens de Amerikaanse auteurs van het boek <em>Fifty Dangerous Things (You Should Let Your Children Do)</em> toch moeten zijn. Laat ze experimenteren, laat ze hun grenzen aftasten. Het is maar door te proberen en te falen dat ze de grotemensenwereld leren inschatten. <br />Dit is een boek, je had het misschien al begrepen, voor overbeschermende ouders. Wij geven onze kinderen niet meer de gelegenheid om in alle vrijheid gevaarlijke dingen te doen. De Witte van Zichem mocht nog in zijn blootje in de Demer springen. Nu laten ouders dat niet meer toe. Ten onrechte, aldus dit boek. <br /><br />Een greep uit de vijftig tips. Dit zijn, volgens de onderzoekers, de dingen waartoe we onze kinderen moeten aanmoedigen om betere volwassenen te worden: met stenen gooien, een auto besturen, op straat slapen, een speer smijten, allerlei dingen in de microgolf opblazen, spullen uit het raam van de rijdende auto gooien, een bom in een zak maken, op het dak kruipen, voorwerpen van hoge plaatsen naar beneden laten vallen, een katapult maken, in een vuilbak duiken, dingen in de fik steken met een vergrootglas, je vrienden vergiftigen, met vuur spelen, glas stuk slaan. <br /><br />Toen ik dat las, kreeg ik plots een ingeving. In België kunnen de Amerikaanse onderzoekers hun boek onder een andere titel op de markt brengen: <em>Fifty Ways to Survive in Brussels (Things You Should Teach Your Children)</em>. Het zou een overlevingsgids kunnen zijn, een manier voor ouders om hun kinderen voor te bereiden op de harde werkelijkheid van de straat. <br />Het zijn namelijk doelgerichte oplossingen en initiatieven waaraan de inwoners van Brussel behoefte hebben, niet het eindeloos, communautair gezwam waarin dit debat weer aan duizelingwekkende snelheid dreigt te hervallen. Het internet loopt nu al over van blogs en opiniestukken boordevol creatieve ideeën. Er is geen politicus, advocaat of politiecommissaris die zijn gedacht nog niet heeft gezegd. Nultolerantie, samenvoeging van de politiezones, snelrecht, drastische reorganisatie, opsluiting, deportatie. Bovendien haast iedereen in Vlaanderen zich om erop te wijzen hoe lang geleden het al is dat zij waarschuwden voor een groeiend probleem in Brussel. ‘Hadden jullie toen maar geluisterd.’<br />Er zijn mensen die luisteren. Didier Gosuin van het FDF bijvoorbeeld, burgemeester van Oudergem, de meest verfranste gemeente in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Gosuin luistert al jaren. In een interview zei hij gisteren dat ook nu weer de Vlaamse politici lijden aan institutionele waanbeelden. Hij waarschuwt dat als de Vlaamse partijen de politie en justitie in Brussel in vraag stellen, de Franstaligen de oververtegenwoordiging van de Vlamingen in het Brussels parlement terug ter discussie zullen brengen. <br />Communautair gezwam dus, en meteen ook het einde van het debat. Met het mes op de keel, zoals het wel vaker gaat in de politiek. <br /><br />Ik beken schuld: ik ben een overbeschermende ouder. Ik laat mijn kinderen niet elkaar het mes op de keel zetten, of van het dak springen, of uit het raam van de rijdende auto hangen. Maar laat het nu in een onbewaakt ogenblik zijn dat mijn twee jongste kinderen een springtouw tussen twee keukenstoelen bonden om te leren hoogspringen. Met heel veel bloed en een rit naar de spoedgevallen tot gevolg. <br />Ze zullen dus toch nog goed terecht komen, mijn kinderen. <br />_Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-17856475296964224792009-11-01T00:34:00.002+01:002009-11-06T16:31:53.323+01:00Luchtdruk - een schrijfoefening_<br />Uren staren we in de lucht, luisterend naar het geluid van de vliegtuigmotoren, wolken onder de vleugels, daarboven ijle lucht, nog hoger gewichtloze duisternis, nevelslierten. De zon lijkt in de diepte onder te gaan, een tunnel vol geruis, stemmen op de achtergrond. We vergeten dat we vliegen, de voeten op de bodem, we leven in het heden. Een vliegtuigje in de diepte, zwevend in dezelfde gewichtloosheid. We zijn open en alert. <br />Niets is ooit verdwenen. Misschien zijn er mensen of dingen zoek geraakt, maar niets is ooit verdwenen. We moeten een beweeglijkheid ontwikkelen om de dingen aan te raken, dwars door pixels en ether, dwars door de tijd. <br />Een stad strekt zich onder ons uit, honderdduizenden lichtjes, een glanzend tapijt, daarbinnen een veelvoud aan mogelijkheden, ontmoetingen, weerkaatsingen. We denken ergens tussen al die lichtjes troost te vinden, de juiste keuze. <br />Twee mannen. De ene niet genoeg, de andere te veel. <br />Eerst jarenlang de eerste. Hij streelt en kust en speelt Duke Ellington met lange, beweeglijke vingers die over onze toetsen dwarrelen wanneer hij in de buurt is. Hij kijkt met lustige ogen die ook anderen zien. Hij betast ons met lippen die een verhaal vertellen dat in ons groeit en waarin hij zich al gauw niet meer thuis voelt. Zijn onstuimige gedachten doen ons luisteren naar de stemmen in onze onderbuik die genadeloos ‘Baar ons’ fluisteren tot hij schreeuwt: ‘Stop! Laat het weer stil zijn.’ <br /><br />Mensen raken zoek, maar niets is ooit verdwenen. Nieuwe mogelijkheden, ontmoetingen. <br />De sterke handen van de tweede. We kloppen niet aan. Hij doet open. We zeggen niet: ‘Ik tuimel achterover en verdrink.’ Hij zegt meteen: ‘Stort je maar bij mij naar binnen.’ We voelen niets, maar hopen dat het waar is en geven ons over aan de zwaartekracht. <br />Donkere wolken aan de horizon, het geluid van de motoren klinkt somber en de stemmen worden stilte. De stilte wacht. <br />Onze geborgenheid wordt heimwee naar de eerste. Verlangen naar de heldere muziek die niet vaak bleef, maar lachte en beminde. <br />De tweede streelt en kust en schopt de piano stuk. Geen aanleg voor Rachmaninov, maar Smirnoff houdt hem lelijk en elke dag gezelschap. Wij zijn voor hem het hemelrijk der vrouwen. Onze blauwe ogen huilen en genezen nooit en zijn vuist is elke dag opnieuw de belofte van een hand die liefheeft. <br /> <br />Dan komt het onweer en stort de regen zich door de lucht waarin we vliegen. We steken onze hand uit en voelen niets, maar weten dat het waar is. De eenwording van cel met cel splits zich genadeloos in ons tot een leven dat met de eerste een gedicht leek waaruit wij luidop verzen lazen over de liefde en de eeuwigheid en met de tweede een afgrond is waarin we ons niet willen storten. <br /> <br />De vlucht is onomkeerbaar. We geven de toekomst vrijwillig uit handen en vormen haar kermend om tot zerken die we zogen met lege borsten en onafgebroken koesteren tot aan ons eigen graf. <br />Nooit is iets verdwenen. Nooit ontwikkelen we de beweeglijkheid om de dingen los te laten, dwars door de tijd. We vergeten dat we leven en zweven daarna gewichtloos door de duisternis. <br />_Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-86467296478763060802009-10-25T16:17:00.009+01:002009-11-12T22:27:57.686+01:00Consolatrix afflictorum_<br />Vandaag ben ik nog eens in de basiliek geweest. Ik kom daar niet vaak. Niet omdat ze ver weg is of omdat ik er niet graag naar binnen ga, ik heb op een doordeweekse dag geen reden om er te komen. In feite heb je geen reden nodig en toch loop ik nooit zonder aanleiding de kerk van Scherpenheuvel binnen. In pakweg Firenze of Bayeux doe ik dat wel, maar niet in Scherpenheuvel. Tenzij er iemand uit Mol of Smetlede op bezoek is en ik wil opscheppen: ‘Kijk eens hoe mooi en groot de mijne is, die van jou kan hiermee niet vergelijken.’ Ik heb, in alle eerlijkheid, de kerken van Mol of Smetlede nog nooit gezien.<br /><br />Mijn nichtje werd vandaag gevormd. Ik was, samen met mijn eigen kinderen, getuige van een ritueel dat ik zelf eenendertig jaar geleden onderging. Zonder veel erg, geef ik met opluchting toe. <br />Tot mijn verbazing schoot mijn gemoed vol toen ik Marieke zag knielen voor de vormheer, zoals de gezant van kardinaal Daneels zich laat aanspreken. De goede kardinaal zelf kon niet in hoogst eigen persoon aanwezig zijn. Waarschijnlijk, en dat is mijn persoonlijk vermoeden, werd hij op doortastende wijze ondervraagd over de duistere kronkels van zijn geloof voor een uitzending die eerdaags op Canvas te zien is, maar dit geheel terzijde. <br />’Waarom huil je?’ vroeg mijn dochter. <br />’Geen idee,’ antwoordde ik en daarmee zat ik op nog geen meter van de biechtstoel schandelijk te liegen. Ik voelde mij plots uitgesloten uit een gemeenschap waartoe ik niet eens wil behoren. Ik benijdde de overtuiging van de gelovigen die waarlijk vervuld waren van de woorden die ze zongen, die zeker weten dat God van hen houdt, dat Hij Jezus aan hen gegeven heeft om hun de weg te tonen. Die de kerkelijke GPS, waarover de pastoor preekte, elke dag volgen. GPS, Gods Persoonlijke Spoor. Goed gevonden, dacht ik. <br />Mijn tranen waren van korte duur. Ik geloof niet in God. Ik heb Hem niet nodig. Hij bestaat niet voor mij, hoe vaak ik Zijn naam ook met een hoofdletter schrijf. Toch heb ik deze week iets gedaan waarvoor Hij mij, mocht Hij bestaan, had moeten vergeven. Iets dat met zelfingenomenheid te maken heeft. Gelukkig kreeg ik wel vergiffenis, maar alleen omdat de mensen die ik onterecht pijn deed een groter hart hebben dan ik. Het was een les in nederigheid, waaruit ik leerde dat mijn eigen emoties en vooral mijn eigen gelijk wat vaker ondergeschikt mogen zijn aan de werkelijkheid van anderen. <br /><br />Aan het einde van de dienst keek ik nog eens naar het altaar met het beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel die de kleine Jezus op haar arm draagt. Daarna richtte ik mijn blik ter hemel en mijn oog viel op een van de vergulde garnituren waarmee de kerk getooid is, met daarop geschreven: Consolatrix afflictorum, wat zoveel betekent als Troosteres van de bedroefden. <br /><br />Ik wandelde samen met mijn kinderen opgewekt de kerk uit. De zon scheen. <br />_Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-29863368412145934902009-10-03T10:39:00.013+02:002009-10-05T11:24:00.753+02:00Kinderen van het Prattenborgplein (3)_<br />Vandaag zal ik gewoon verdergaan met de beschrijving van de huizen waarmee ik in de vorige tekst begonnen was. Het gaat nog steeds over de zuidkant van de gemeente. Met de hulp van een paar mensen heb ik aan die lijst een paar dingen toegevoegd en hier en daar een detail veranderd. Je ziet dat het systeem stilaan in voegen valt. Toch zitten er nog steeds joekels van gaten in de informatie. <br /><br /><em>13. Het huis van Karlien</em><br />Veel weet ik nog niet over dit huis. Behalve dat Karlien een donkere huid had (<em>gebazaneerd </em>was het woord dat mijn moeder gebruikte). Ze had een dochter, Emma, en nog twee of drie andere kinderen.<br /><br /><em>14. Het huis van Musse Hendrickx</em><br />Dit was misschien wel het grootste huis op de gemeente. Een mooi huis met ramen in loodglas. Langs de grote poort aan de voorkant reed Musse naar binnen met zijn kamion, want achteraan stond een hangaar. Musse reed transport. <br />Hij had twee dochters: Yvette en Leontine, die in het buitenland gaan wonen is. Misschien was er ook nog een oudere zoon.<br /><br /><em>15. Het huis van den Tij en Victorine</em><br />Den Tij was de charmeur en playboy van de gemeente. Hij reed op een brommer en had altijd brilliantine in zijn haar. Victorine was een mooie vrouw en sprak met een gemoedelijke stem.<br /><br /><em>16. Het huis van de Ku de Paris en Mathilleke van ’t Chaske</em><br />Zij waren de ouders van Fien, die in huis nummer 8 woonden. <br /><br /><em>17. Het huis van Fien van de Poep</em><br />Fien dankte haar naam aan haar man, Pol, die door iedereen de Poep werd genoemd. Zij was de zuster van Mathilleke van ’t Chaske, die naast haar woonde, en ook van Dora, de vrouw van Fons de Verver, in huis nummer 3.<br />Bij de Poep kwam een keer per week iemand van de socialistische ziekenkas van Diest zitting houden en konden de mensen hun ziekenbriefjes binnenbrengen. <br />De Poep en Fien hadden vijf kinderen: Remi, Maria, Lisa van de Poep, Dora en Clement, die als kind gestorven was.<br /><br /><em>18. Het huis van Alice van ’t Frutkot en de Rosse</em><br />Alice en de Rosse hadden geen kinderen. Ze waren jonge twintigers en Alice had een frituur in ’t dorp. Misschien dat haar man een job elders had, maar dat weet ik nog niet.<br /><br /><em>19. Het huis van de Balte</em><br />De Balte was de broer van de Ku de Paris, van huis nummer 16, en was vrijgezel. Hij was een fervent drinker en visser (vooral katvissen). Of die twee hobby’s goed te combineren waren, laat ik in het midden. Het gebeurde in ieder geval regelmatig dat hij op straat zijn roes lag uit te slapen. Omdat hij geen vrouw had, liep hij er ook altijd wat vuil bij. Het is te zeggen, hij zag bruin van vuiligheid.<br /><br /><em>20. Het huis van Malvinne van Laeremenneke en Nar</em><br />Nar was beroepsmilitair en had samen met Malvinne twee kinderen: Mil en Lea. <br /><br /><em>21. Het huis van den Thuys</em><br />Staf Thuys had een dochter, Maria (later getrouwd met Keldermans van Diest). Over zijn vrouw en de rest van hun verhaal weet ik nog niets.<br /><br /><em>22. Het huis van Yvonne van Door Bergen</em><br />Yvonne was niet getrouwd en had op de gemeente twee kinderen: Louisa en Julia.<br /><br /><em>23. Het huis van Fien en Felke</em><br />Fien en Felke hadden twee kinderen: Patrick en Marie-Jeanne (1941). <br /><br />Dat was het laatste huis aan die kant van het Prattenborgplein. Verderop waren er alleen nog hoven en het atelier van Martha Weckx, waar kleren werden gemaakt. <br /><br /> <br />Lees ook de andere verhalen, te beginnen bij <a href="http://descherpeheuvelrede.blogspot.com/2009/09/kinderen-van-het-prattenborgplein-1.html">Kinderen van het Prattenborgplein (1)</a><br />_Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-20147299235621143502009-10-01T22:08:00.033+02:002009-10-03T10:41:27.181+02:00Kinderen van het Prattenborgplein (2)_<br />Beginnen bij het begin lijkt mij de simpelste manier. Om een overzicht te maken van de inwoners van alle huizen op het Prattenborgplein in Scherpenheuvel tussen 1945 en 1950 zal ik beginnen met een korte beschrijving van de eerste twaalf huizen aan de zuidkant van het plein, van west naar oost.<br />Die informatie is natuurlijk verre van compleet. Het is dan ook maar een eerste aanzet. Maar op deze manier kan ik verifiëren of ik de juiste gezinnen in de juiste huizen heb geplaatst en de winkels en de café’s correct heb aangeduid. Ik ga de huizen gewoon nummeren van 1 tot 12. Natuurlijk komt dit niet overeen met de vroegere of huidige huisnummers. Het is enkel bedoeld om mij het leven gemakkelijk te maken. <br />Omdat bijnamen in die tijd nu eenmaal deel uitmaakten van het dagelijkse leven, zal ik ze ook rijkelijk gebruiken. Het zou zonde zijn om het niet te doen, omdat sommige van die namen intussen haast legendarische proporties hebben aangenomen in Scherpenheuvel. Hopelijk breng ik daarmee niemand in verlegenheid.<br />Er zijn al een aantal mensen die zich hebben aangemeld om te vertellen, waarvoor mijn oprechte dank. Ik zal hen zo snel mogelijk contacteren. O ja, nog even dit: wees aub niet te beroerd om mij te wijzen op mijn spel- en andere fouten. <br /><br />Hier gaan we dan: <br /><br /><em>1. Het kruidenierswinkeltje van Marieke Net</em><br />Marieke zelf was niet van Scherpenheuvel. Haar man waarschijnlijk wel. Hij werkte aan de spoorwegen en vertrok en kwam thuis in een uniform met kepie. Ze hadden een dochter die Denise heette. Zij werd geboren rond 1940. <br />In dit winkeltje kon je voornamelijk snoepgoed etc. kopen. <br /><br /><em>2. De kruidenierswinkelt van Jo Kwak</em><br />Haar man heette Re. Hier kwam veel meer volk over de vloer omdat er een grotere variatie aan koopwaar was, zoals vlees, charcuterie, boeksharing, zeer lekkere zelfopgelegde haring en zefgemaakt ijs. Maar Jo Kwak had hoogstwaarschijnlijk een groot klantenbestand omdat ze de mensen de mogelijkheid gaf om op krediet te kopen. Ze had een boek waarin ze opschreef hoeveel haar klanten nog moesten betalen en rekende de schulden af aan het einde van de maand, wanneer iedereen zijn wedde getrokken had. <br />Jo stond achter haar toog in een zwarte voorschoot.<br /><br /><em>3. De winkel van Fons de Verver en Dora van ’t Chaske</em><br />Hier verkocht men verf en behangpapier. Fons was afkomstig van Diest en een zeer goede stielman. Dora was geboren en getogen in Scherpenheuvel. Zij hadden drie kinderen: Soi, Roza en Joséke. <br /><br /><em>4. Café ‘Bij Fik Campaign’</em><br />Deze café werd uitgebaat door Nathalie, de vrouw van Fik Campaign. Fik zelf had een job, maar ik ben er nog niet achter wat hij precies deed. Zij hadden drie kinderen: Lucienne (de moeder van Johan en Patrick Hoes), Jean en Juliette (die logischerwijze gekend is als Juliette van Fik Campaign).<br /><br /><em>5. Het huis van Tin van de Zwette van Wachtebeke en haar man, Nat Gommé</em><br />Nat was klein van gestalte en had een grote snor. Voor zover ik weet hadden Tin en Nat zeven kinderen. <br />Ze vierden hun gouden bruiloft in 1948 en dat werd op de gemeente opgeluisterd met grote festiviteiten. Alle kinderen maakten samen een week lang crêpepapieren bloemen en het hele plein werd versierd met slingers. Er werd een grote stoet georganiseerd. Iedereen was op zijn zondags en in de optocht werd de bruid gespeeld door Lowiske van Frans Kriekel, mijn grootmoeder, en de bruidegom door Remi Jacobs. <br />Het feest zelf ging ’s avonds door in een café op het plein en om van de gelegenheid gebruik te maken om eens stevig door te zakken, hadden de ouders hun kinderen zoveel mogelijk samengebracht in een paar huizen. Marianne van Lowiske, mijn moeder, en haar zussen en buurmeisjes sliepen die nacht met zes samen in één bed: drie aan de kop en drie aan de voet. <br /><br /><em>6. De kruidenierswinkel van Berta</em><br />Zij had twee dochters, Maria en Gabriëlle Tielens. Maria trouwde later met haar buurjongen, Albert (of Jos?) Gommé, de zoon van Nat en Tin van de Zwette van Wachtebeke. (Een van hun kinderen is Armandine de Coiffeuse.) In deze winkel kochten de mijnwerkers van de gemeente hun fles Hertekamt en hun tabak en sigarettenblaadjes. <br /><br /><em>7. Het huis van Lisa, de moeder van Lisetteke. </em><br />Over dit huis weet ik verder niets.<br /><br /><em>8. Het huis van Fien van Mathilleke en Remi Jacobs</em><br />Remi werkte in de lampisterie van de koolmijn, de plaats waar de lampen van de mijnwerkers werden onderhouden en bijgevuld. Fien en Remi kregen op de gemeente drie kinderen, Julia (1942), Sonja (1947) en Rosette (1951). Later kregen ze ook nog Hilaire (1956), maar toen woonden ze al op een andere plaats.<br /><br /><em>9. Het kapsalon van Orinne</em><br />In de voorkamer van haar huis baatte Orinne een kapsalon uit. Hier kon je een permanent laten zetten. Er hing een constante geur van verbrand haar in het salon, omdat het kapsel van de klanten min of meer verschroeid werd tijdens het krullen. Toch waren de meeste vrouwen van de gemeente vaste klant van Orinne.<br />Haar man heette Guerry en ze hadden op zijn minst één zoon, Edward (de grootvader van Carine en Hilde Guerry).<br /><br /><em>10. Het huis van Marieke Nep</em><br />Zij en haar man hadden twee kinderen. Everard en François, die toen hij klein was zijn eigen naam niet helemaal juist kon uitspreken en zo de bijnaam Fanfaike kreeg. Fanfaike werd geboren in 1943 en Everard was een stuk ouder. <br /><br /><em>11. Café ‘In de Congo’ en barbier (later winkel)</em><br />De barbier ging door het leven als War Congo en zijn dochter, Marie Congo, baatte de café uit. De man van Marie heette Geyskens. Op zondag gingen de mannen van de gemeente zich laten scheren en na de mis, indien ze gingen, kwamen ze hun dorst laven bij Marie Congo.<br />Ze hadden vier kinderen: Georgine (1941), Fons (1942), Georgette (1945), Marie-Jeanne en François. <br /><br /><em>12. Textielwinkel van Mein Pai</em><br />In deze winkel kon je onder andere sponsen handdoeken kopen, zakdoeken, ondergoed van Dulcia en solomiodekens. Ze verkochten <em>goei waar</em>. <br />Mein Pai was getrouwd met Tist. Ze hadden een dochter, Jeanne, die samen met haar moeder in de winkel stond. Ze hadden ook nog een ander kindje, maar dat was op jonge leeftijd gestorven. <br /><br />Tot zover deze lijst. In de volgende aflevering zal ik de volgende tien huizen beschrijven. Graag had ik al commentaar of aanvullingen op deze inventaris. Merci en bedankt eh manne!<br /> <br /> <br />Lees ook: <a href="http://descherpeheuvelrede.blogspot.com/2009/09/kinderen-van-het-prattenborgplein-1.html">Kinderen van het Prattenborgplein (1)</a><br />_Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9017936693231111859.post-49142933026077986162009-09-30T11:15:00.016+02:002009-10-01T22:35:01.371+02:00Kinderen van het Prattenborgplein (1)_<br />Gisteren had ik het eerste gesprek ter voorbereiding van mijn verhalen over het Prattenborgplein in Scherpenheuvel. Het is de bedoeling om een periode uit de geschiedenis van mijn dorp te beschrijven aan de hand van de getuigenissen van de mensen die daar woonden tussen 1945 en 1950, zo ongeveer. Waarom precies die tijdspanne? Mijn moeder woonde daar, met haar ouders en twee zussen, en heeft kleurrijke herinneringen aan haar kindertijd. <br />Tien dagen geleden, toen ik op een ochtend bij haar op bezoek was, vroeg ik haar om het huis te beschrijven waar zij woonde. Wat volgde was een verhaal van anderhalf uur waaruit ik de conclusie trok dat het hoog tijd is om dat allemaal eens op te schrijven. Om de mensen die nu dood zijn terug tot leven te wekken, al was het maar voor even, en de kinderen, die nu tot de oudere generatie van Scherpenheuvel behoren, opnieuw te laten ravotten en spelen op de kasseien van de straat. <br /><br />Het Prattenborgplein bestaat al sinds mensenheugenis. Wanneer je op de kaart van Ferraris, de Kabinetskaart der Oostenrijkse Nederlanden uit 1777, gaat kijken in de Koninklijke Bibliotheek van België, dan zie je de contouren duidelijk afgelijnd onder de <em>Porte de Diest</em>. Huizen waren er toen nog niet, alleen velden, want dat hele gebied lag net buiten de stadsvesten. Maar op de kaart staat wel een constructie getekend, iets dat in mijn verbeelding een beetje op een obelisk lijkt.<br />Op de kadasterkaart van Popp (<em>Plan parcellaire de la commune de Mont-Aigu</em>, 1842-1879) was het plein intussen dichtbevolkt. Aan de zuidkant staan duidelijk de drieëntwintig huizen die er aan het einde van de tweede wereldoorlog ook nog zouden staan. Zelfs <em>op de kant</em>, zoals een deel van de noordzijde van het plein werd genoemd, waren een aantal arbeidershuisjes gebouwd. Zeven, in die tijd. En iets meer naar het oosten, in de richting van Diest, stonden nog vier huizen. Later zouden er daar nog een hele hoop bijkomen. <br />Het plein wordt ook vandaag nog gewoon de gemeente genoemd (de <em>gemainte</em>). Waar die naam vandaag komt, weet ik niet, maar je kan hem wel al terugvinden op de kaart van Popp. Ook de namen <em>Prattenberg </em>en <em>Pratten borg</em>, in twee woorden, staan er op. Historici of mensen die beter bevoegd zijn dan ik, kunnen dat waarschijnlijk allemaal in een mooie uitleg gieten. <br /><br />Hoeveel Oude Markten, Kerkpleinen of Graanmarkten zouden er niet bestaan in Vlaanderen en Nederland? Wel, er is maar één Prattenborgplein in de wereld. Ga maar kijken. Vandaag de dag ligt de gemeente er een beetje levenloos bij. Er zijn bij wijze van spreken enkel nog twee cafés, een bakker en een kruidenierswinkeltje. Het zal er in de volgende jaren niet beter op worden, aangezien de ring rond de kerk door herstructurering binnenkort verkeersluw wordt gemaakt en alles en iedereen via het Prattenborgplein zal worden omgeleid. <br />Vroeger bruiste de gemeente van het leven. Het krioelde er van de kinderen die op straat en in elkanders huizen speelden. Scherpenheuvel was al eeuwenlang een bedevaartsoord en de lokale bevolking bestond uit commercanten en arbeiders. Zeker op het Prattenborgplein was dat zo. Eind jaren veertig waren misschien wel de helft van de inwoners mijnwerkers. De andere helft had een winkel of café. <br />Toen de oorlog voorbij was en de Duitse bezetting achter de rug, heerste er een sfeer van opluchting en optimisme. De mensen hadden het niet breed, maar er was solidariteit. Iedereen deelde hetzefde lot en dat bracht de mensen van de gemeente samen. Niemand was beter of slechter dan zijn buurman en als iemand iets nodig had of in de pinarie zat, schoot er wel altijd iemand ter hulp. Het was een buurt van vriendschap en verwandschap zoals er nu nog maar weinigen bestaan. Ik heb heimwee naar die tijd. Misschien omdat ik hem nooit gekend heb. <br /><br />Er zijn heel veel kinderen van het Prattenborgplein die vandaag nog hun verhaal kunnen doen. Bij deze zijn ze gewaarschuwd: ik rook jullie allemaal uit. Het eerste gesprek heb ik al gehad. Met Marianne Vervoort, mijn moeder, en Julia Jacobs, haar buurvrouw. Twee uur heeft het geduurd en het heeft me doen inzien dat ik waarschijnlijk niet weet waar ik aan begin. Het luisteren en schrijven is geen probleem, maar hoe zal ik dat allemaal in verstaanbare verhalen gieten. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik het zal leren. <em>Tout ce qui est difficile devient facile grâce à l'apprentissage.</em><br /><br />Telkens ik een stuk geschreven heb, zal ik het hier op mijn weblog zetten. Dan kunnen mijn lezers commentaar geven en suggesties doen. Met welke frequentie ik zal schrijven weet ik nog niet, maar ik ga toch proberen er een zekere regelmaat in te houden. Ik zal beginnen met de beschrijving van de drieëntwintig huizen aan de zuidkant van de gemeente. De vrouwen, mannen en kinderen die daar woonden en wat ze deden. Het kruidenierswinkeltje van Jo Kwak, café In de Congo, de kamion van Musse Hendrick, de textielwinkel van Mein Pai en een bonte bloemlezing van mensen als Tin van de Zwette van Wachtebeke, de Ku de Paris, Karlien, Marieke Nep, Nar en de Balte (om er maar een paar te noemen) zullen de revue passeren. Op die manier hoop ik de kinderen en de verhalen te vinden die bij de huizen passen. <br />Het betreft geen exacte wetenschap, maar het collectieve geheugen van een dorpsplein. Ik zal hier en daar iets met de mantel der liefde toedekken en alleen datgene overhouden en beschrijven dat echt relevant is voor de reconstructie van een tijd en plaats die al lang niet meer bestaat. <br /><br />Help mij, Scherpenheuvel. <br />_Unknownnoreply@blogger.com0