De Scherpe Heuvelrede

  Toen ik op het Hoogfeest van Allerheiligen naar de basiliek vertrok om samen met mijn gemeenschap de eucharistie te vieren, had ik net beelden gezien van het moment waarop Palestijnen in Gaza om diezelfde reden in hun kerk bijeen zaten en er plots vlakbij een Israëlische bom viel. De hele kerk daverde, iedereen schrok, de kinderen die net de gaven naar het altaar brachten liepen snel terug naar de veilige armen van hun ouders, en terwijl de plaaster van het plafond naar beneden dwarrelde, keken de gelovigen opgelucht om zich heen. Oef, het was geen directe raketinslag. Palestijnen in een kerk in Gaza? Ik hoor het jullie denken. Ja, katholieke gelovigen in de kerk van de Heilige Familieparochie, in het centrum van Gaza-stad, op een steenworp van het Al-Shifa ziekenhuis waar zoveel om te doen is. Geen twee weken eerder, op 19 oktober, bombardeerde Israël de Grieks-orthodoxe kerk van Sint-Porphyrius, de oudste van de Gazastrook. Die keer was het wel raak en zeker 18 mensen die daa...

‘Dit wordt de meest gigantische uitvinding van de 21 e eeuw! We worden schatrijk, Carl ouwe jongen.’ Professor James Rootledge, zonder twijfel een van de grootste wetenschappers van zijn generatie, leunde voldaan achterover in zijn zetel en liet de ijsblokjes in zijn whiskyglas rinkelen. De man tegen wie hij praatte, was zijn weldoener en boezemvriend Carl Epsteinn, kleinzoon en enige erfgenaam van het Epsteinn Imperium , een Amerikaans conglomeraat met zoveel macht en geld dat zelfs het vermogen van president-elect Donald Trump erbij verbleekte.  Epsteinn lachte luid. Grapjes over geld amuseerde hem altijd, zeker wanneer ze door Rooty werden gemaakt, die toen ze elkaar leerden kennen met een beurs in Oxford studeerde en moest overleven op een karig studentenbudget. De twee mannen waren complete tegenpolen en werden onafscheidelijk. Zelfs nu, bijna dertig jaar later, financierde Epsteinn het onderzoekswerk van Rootledge, die dankzij een aanzienlijke donatie aan Princeton Uni...

Het blinde meisje wandelde huilend door het bos. Ze struikelde en viel opnieuw voorover. Dit keer voelde ze hoe het vel op haar linkerknie openscheurde. O nee, hoe kon ze zo dom geweest zijn? Ze had de hand van haar broer heel even los gelaten. Een halve seconde maar. En nu dwaalde ze hier rond zonder te weten waar ze was. Ze veegde de tranen uit haar ogen en voelde een warme, kleverige vloeistof op haar gezicht. Voorzichtig tastte ze aan haar voorhoofd. Daar zat ook een bloedende wonde die snel opzwol. Hemel, snikte ze, hier kom ik nooit meer levend uit.   Waar was haar broer naartoe? Was hij niet naar haar op zoek? Hij moet toch gemerkt hebben dat ze niet meer bij hem was. Het was dan wel donker in het bos, toch moet hij gevoeld hebben hoe haar hand plots niet meer in de zijne was. Of was hij zelf zo bang geweest dat hij in zijn paniek niet door had dat hij haar had achtergelaten? De ijzige kreet die door het bos weergalmde net op het moment dat ze even wilden rusten, had ...

Hij is weer aan de andere kant van de wereld. Misschien niet precies de andere kant van de wereld, maar toch ver genoeg om heel ver weg te zijn. Eergisteren was hij nog dichterbij. Niet heel dichtbij, want toen was hij ook ver. Niet ver genoeg om heel ver weg te zijn, maar ook niet dichtbij genoeg om heel dichtbij te zijn.   Ooit was hij wel dichtbij. Toen hing hij nog vast met een navelstreng en dat voelde goed. Voor het kind, maar vooral voor de moeder. En toen die navelstreng werd doorgeknipt, duurde het nog lang voor de moeder begreep dat het gebeurd was. Te lang. Veel te lang. Want intussen was het kind aan haar vastgegroeid. Losmaken werd niet alleen moeilijk, het werd onmogelijk. Voor de moeder. En daardoor ook voor het kind.   Toen ik hem eergisteren vastpakte en een kus gaf, ‘dag, lieve schat,’ zei ik, en ‘ik zie je graag’, vonden mijn armen in zijn grote lichaam het kind dat hij ooit was. De baby die ik krampachtig in mijn armen sloot, de peuter die niet van ...

‘Gewoon om te zien of ik het nog kan,’ zei ze luidop. Felix, die op de brede vensterbank in de zon had liggen slapen, hief heel even zijn hoofd op, keek haar geveinsd onverschillig aan, rekte zich traag uit en ging in een gemakkelijke houding liggen van waaruit hij haar kon gadeslaan, zonder tegelijk de bewegingen van de huppelende vogels op het terras uit het oog te verliezen. Als kater lapte Felix de wereld aan zijn laars. Dan slenterde hij over straat met een gevoel van zelfvertrouwen dat grensde aan hooghartigheid en negeerde hij iedereen die bij haar op visite kwam. Maar als huisgenoot was hij een softie. Hij hield onvoorwaardelijk van haar, troostte haar wanneer ze het nodig had en was haar rots in de branding. ‘Je verleert het natuurlijk nooit. Het is zoals fietsen. Je kan het of je kan het niet. Maar eens je het kan, is het voor het leven. Toch?’   Felix hoorde ongetwijfeld de onzekerheid in haar stem, maar weerhield zich uit beleefdheid van commentaar. Het tipje van...

Omdat de wereld zodanig veranderd is sinds de tijd van de Romeinen zouden er in deze tijd nieuwe goden heersen over onze wereld. Vroeger waren er heel veel goden die zo goed als het hele leven van de toenmalige Romeinse burger bepaalden. In deze tijd is er een groot verschil. Nu zijn er maar 5 goden. Mobilitus, de god van het transport, Educates, de godin van het onderwijs, Muscularus, de god van de topsport, Relaxia, de godin van de ontspanning, en tegenwoordig de belangrijkste: Electron, de god van de elektronica. Mobilitus is baas over alles dat met transport te maken heeft. Dit kan gaan over auto’s, boten, vliegtuigen, noem maar op. Waar hij ook voor zorgt is de drang van de bestuurders om snel te rijden en de verkeersagressie.                                          Educate...