Het is Valentijnsdag vandaag. De dag van de
verliefden, de dag waarop de liefde hoogtij viert. Het is dan ook niet
toevallig dat deze dag werd gekozen als VDay. V voor Vrouwen, V voor Vagina en
V voor Vanaf vandaag stopt het geweld tegen vrouwen en meisjes.
Toen Amerikaanse toneelschrijver en activiste
Eve Ensler in 1996 The Vagina Monologues
schreef, een verzameling monologen die vanuit een vrouwelijk standpunt thema’s als
menstruatie, liefde, seks, orgasme, masturbatie, geboorte, vrouwelijke genitale
verminking en verkrachting in de kijker zette, wilde ze deze onderwerpen vooral
meer bespreekbaar maken. Haar bedoeling was de wereld de woorden aan te reiken
om erover te praten. Ze loodste het woord vagina, en al zijn kleurrijke
synoniemen, eindelijk binnen in ons dagelijks taalgebruik. Wat ze niet verwacht
had, was dat haar monologen een hele beweging op gang zouden trekken. Die beweging streeft
ernaar wereldwijd alle vormen van fysiek en seksueel geweld tegen vrouwen onder
de aandacht te brengen en houden.
 |
| Verkrachting door de ogen van Japans grootmeester Utagawa Kuniyoshi (19e eeuw) |
Eén vrouw op drie krijgt in haar leven
namelijk te maken met fysiek of seksueel geweld. Ja, je leest het goed: 1 vrouw
op 3. Wanneer je de volgende keer bij de bakker staat, over straat loopt, op de
bus zit, in de cinema naar het scherm zit te staren, kijk dan ook eens om je
heen en tel de vrouwen die je tegenkomt. Eén, twee, drie. Eén, twee, drie. Eén,
twee, drie.
Verkrachting gebeurt via sluwe listen verpakt
als affectie, via valse beloften, via intimidatie of simpelweg via brutaliteit.
Het is dagelijkse kost voor 1 miljard grote en kleine vrouwen op onze planeet. En
het moet GEDAAN zijn.
Tijdens mijn opleiding Literatuur en Media
schreef ik enkele jaren geleden een flitsverhaal dat aansluit bij dit thema. Vandaag
lijkt me de juiste dag om het te publiceren.
Ik wens jullie allemaal een aangename (Valentijns)dag. Pak eens iemand stevig vast, maar doe het alleen als die persoon dat zelf ook
een goed idee vindt.
-----
De
spiegel -- een schrijfoefening
Hoe lang nog zwijgen? Nog voor even? Voor altijd?
Het huilde niet toen ze het vasthield. Het
heeft nooit gehuild.
De donkere striemen op haar buik zullen nooit
meer weggaan. Alleen minder rood worden, heeft ze gelezen, zodat ze niet meer
opvallen. Het is geen zicht zoals ze er nu bijloopt. Jammer dat haar borsten
alweer voor de helft gekrompen zijn. Die vond ze anders wel mooi. Johan had haar
die avond uitgelachen met haar kleine borsten, maar in de maanden die volgden gluurde
hij er stiekem naar wanneer ze haar rode truitje met de diepe v-hals droeg.
Dat ze
teveel gedronken had, was voor hem geen probleem, zei hij. Hij zag dat wel
vaker bij meisjes die het niet gewoon waren om te drinken. Hij zou haar met de
auto naar huis brengen, zei hij, maar hij leidde haar mee naar een lokaal aan
de achterkant van het gebouw. De fuif was nog volop aan de gang. De muziek klonk
alsof ze onder water zat. Ze voelde zich een beetje misselijk. Duizelig en misselijk.
Ze had
nog nooit een stijve piemel in het echt gezien.
‘Pak hem
maar eens vast,’ zei Johan. Hij duwde hem in haar hand. Hij was warm en hard en
zacht tegelijk. Omdat Johan zo dichtbij kwam, viel ze achteruit op de oude
sofa. Toen stond hij voor haar, met zijn broek op zijn knieën.
‘Geef er
eens een kusje op.’
Ze giechelde
een beetje onnozel. Johan duwde zijn piemel tegen haar lippen. Haar mond ging open.
‘Niet doen,’
mompelde ze nog, maar hij hoorde haar niet. Ze voelde het zure braaksel in haar
keel naar boven komen.
Hoe lang nog zwijgen? Nog voor even of voor
altijd?
Het lag daar. Levenloos.
Toen de inspecteur haar gisteren in de ogen
keek tijdens de ondervraging, had ze heel even het gevoel dat hij los door haar
heen keek.
‘Er zijn maar enkele mensen die toegang hebben
tot de kelder van dit flatgebouw, juffrouw, en u bent er een van.’
Haar donkere haar is voller geworden. Het
glanst zo mooi. En kijk eens hoe prachtig het zwiert wanneer ze ronddraait. Net
zoals in een L’Orealreclame. L’Oreal,
want ik ben het waard.
Negen maanden geleden zag het er helemaal
anders uit. Vlak voor de fuif had ze het met javel gewassen. Slimmeke. Helemaal
kapot was het. Uitgedroogd. Toen ze de deur uitging, had ze haar muts tot over
haar oren getrokken. Haar vriendinnen kwamen niet bij van het lachen.
‘Mijn pa maakt me af,’ snikte ze. Een maand eerder
had hij haar een pak rammel gegeven, omdat ze haar lip zelf had gepierced met
een oude oorbel, terwijl hij piercings ten stelligste verboden had. Ze had er
niets van gevoeld, vertelde ze achteraf, toen ze de scherpe punt van de oorbel door
haar lip duwde. Alsof ze in trance was. Haar vaders klappen hadden wel pijn
gedaan.
Haar
braaksel was een mengeling van bier, vodka en pannenkoeken. Ze zal nooit de
uitdrukking van afgrijzen op Johans gezicht vergeten. Hij kon nog net op tijd
achteruit springen, verloor zijn evenwicht en viel op zijn blote kont. Terwijl
hij overeind krabbelde, noemde haar een vuile hoer en een vet varken. Even
hoopte ze nog dat hij aanstalte maakte om zijn broek op te trekken, maar ze
wist al dat ze zich niet zou kunnen verzetten.
Pijn heeft ze niet gevoeld toen ze het kind eruit
duwde. Alsof ze in trance was. Het huilde niet. Het heeft nooit gehuild. Het
heeft nooit geleefd… denkt ze.
Hoe lang nog zwijgen?
-----
Een reactie is welkom, mits goede manieren.
Véél verdriet.Meisjes MOETEN mentaal sterker gemaakt worden.Dat kan niet alleen door 'de mama', de school is verplicht om daar aan mee te helpen!!
BeantwoordenVerwijderen