Erotiek aan de basiliek

Er doet een verhaal de ronde over een zwervende straatartiest en krachtpatser die aan de kost komt met voorstellingen waarin hij aan zijn verbaasde publiek toont hoe hij met zijn borstspieren een ketting kan breken die strak rond zijn borstkas zit. Hij is een woesteling en een echte klootzak, die iedereen uitscheldt en zonder reden het leven zuur maakt. Toch slaagde hij erin een moeder te overtuigen om haar dochtertje aan hem te verkopen. Het kind toert samen met hem rond en wandelt langs het publiek met de pet waarin mensen na de voorstelling hun centje deponeren. Het is een schattig en naïef meisje, met een onbegrijpelijke onderdanigheid en trouw aan de bruut die haar constant afblaft, haar psychisch misbruikt en haar nauwelijks te eten geeft.
 

Het klinkt als een modern drama. Weer een man die een kind mishandelt. Weer een moeder die omwille van de armoede of de loempigheid haar eigen kind voor de leeuwen gooit. Maar nee, dit is de plot van de roadmovie La Strada uit 1953 van Federico Fellini, de prent die paus Franciscus gisteren noemde als zijn lievelingsfilm. La Strada is volgens sommige filmcritici Fellini’s grootste meesterwerk, maar sta mij toch toe verrast te zijn dat Franciscus niet The Song of Bernadette bovenaan zijn favorietenlijstje heeft staan. Probeert hij daarmee een bonuspunt te scoren? Wie weet was hij wel eerlijk tijdens het interview. Of misschien was het gewoon de nieuwste publiciteitsstunt van een paus die zich toch o zo graag als vergevingsgezind toont, want iedereen die iets van film kent, weet dat Fellini de katholieke kerk maar al te graag als huichelachtig afschilderde.

 

Franciscus deed deze bekentenis tijdens een uitgebreid interview in het Italiaanse religieuze tijdschrift La Civiltà Cattolica, waar heel wat ophef over ontstond. De manier waarop sommige nieuwsmedia over het interview berichtten, deed uitschijnen dat Franciscus revolutionaire nieuwe uitspraken had gedaan over homoseksualiteit en abortus. (Heel even beeldde ik mij in hoe verdoken Scherpenheuvelse homo’s met opluchting uit de kast zouden springen. Spring maar, zou ik zeggen, want wie heeft daar nu de toestemming of goedkeuring van de paus voor nodig.) Maar niets is minder waar. Toch onderscheidt hij zich van zijn voorganger door te zeggen dat hij elk mens als een individu wil bekijken, omdat een biechtstoel geen martelkamer is. Als iemand bereid is zich aan God over te geven, dan is het aan de betrokken priester om de oprechtheid van die persoon te evalueren, en niet een oordeel te vellen over zijn seksuele geaardheid of daden uit het verleden.  

 

Nu ja, dat zijn mooie woorden, maar de praktijk is in de meeste gevallen anders. Deze paus is niet aan zijn gat gedoopt, zeggen ze in Scherpenheuvel, en het PR-apparaat dat hij heeft ingehuurd speelt volledig in op zijn zachtaardige imago. Wat doet het toch deugd om naar hem te kijken en te denken: ‘Het gaat eindelijk de goede kant op met de katholieke kerk!’ Ik betrap mijzelf op die overpeinzing telkens ik naar een foto van hem kijk. Misschien is dit zo’n geval waarvan je kan zeggen: het is ’t gedacht dat telt.

Bron foto: Noordhollands Dagblad

Welke diepere betekenis heeft de hedendaagse kerk nog in het leven van Jan- of Jeanne-met-de-pet? Ik weet wat ze voor mij betekent, maar wie ligt daar vandaag de dag nog van wakker? In ieder geval niet de jongeman die binnenkort in de schaduw van de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel een heuse schandaleuze seksshop opent. Ik heb uit goede bron vernomen dat de erotiek namelijk definitief haar intrede doet in het bedevaartsoord. Het is een kwestie van dagen of weken vooraleer u behalve een paternoster of een heiligenbeeldje ook een dildo zal kunnen kopen wanneer u op bedevaart komt. Vraag is alleen of u die ook zal kunnen laten wijden door de onderpastoor van dienst, om u tijdens het gebruik van mogelijk malheur te vrijwaren. Of zou dat toch een stap te ver zijn voor de moderne katholieke kerk?   

-------
Een reactie is welkom, mits goede manieren.