De man in de gouden doodskist
_
Het afscheid van Michael Jackson werd een onovertroffen triomf: het grootste media-event ooit zowel op artistiek, zedelijk als menselijk vlak. Misschien was 7 juli 2009 wel het begin van een nieuw tijdperk, een nieuwe cultus. Er werd namelijk het portret geschilderd van een man die zijn eigen kitch oversteeg, die alle rassen samenbracht, die de held bleek te zijn van de zwarte bevrijdingsbeweging en die ondanks de wrede verhalen uit zijn kindertijd voortkwam uit een welhaast heilige familie.
De eerste zevenentwintig jaar van zijn leven klom Michael Jackson naar de absolute top van de showbusiness om vervolgens drieëntwintig jaar lang te proberen met dat verpletterende feit te leven. Hij was een vat van tegenstrijdigheden. Enerzijds kloeg hij openlijk over zijn verloren kindertijd, stelde hij zich vragen rond de hardhandige manier waarop zijn vader hem tijdens zijn jeugd onder nooit aflatende druk zette en was hij er zelfs jarenlang mee bezig zijn genetische verwantschap met de man uit te wissen. Maar anderzijds was hij de gevangene van zijn eigen prestatiedrang en minderwaardigheidsgevoel, want hij kon het niet verdragen dat Elvis nog steeds The King werd genoemd en dat Madonna de ene Grammy na de andere in de wacht sleepte.
Michael Jackson hulde zich ook graag in mysterie. Ik denk dat hij de overtuiging toegedaan was dat hij beroemd zou blijven zolang hij het de wereld moeilijk maakte er achter te komen wie hij werkelijk was. Jammer genoeg werd het mysterie dat hij als een rookgordijn rond zijn persoon had opgetrokken al snel geïnterpreteerd als de camouflage waarachter diepe en duistere geheimen schuilgingen.
Tijdens zijn uitvaartplechtigheid moest hij worden ontdaan van dat raadselachtige en slechte imago, wilde hij de eeuwigheid worden ingestuurd als een deugdzaam en godvruchtig man. Nu hij daar roerloos lag en zich niet meer kon verweren, werd hij door zijn familie helemaal ontbloot. Zijn ziel werd linea recta naar de hemel gecatapulteerd, terwijl hij zelf misschien nog graag wat tijd in het vagevuur had doorgebracht.
In het Staples Center in Los Angeles lag ongetwijfeld een man opgebaard die als popster rassenbarrières heeft doorbroken waar andere grote artiesten decennialang niet overheen geraakten. Elvis Presley langs de blanke kant en Louis Armstrong en Aretha Franklin langs de zwarte, om er maar een paar te noemen. Niet alleen slaagde Jackson erin grenzen te verleggen, hij plukte er op muzikaal en financiëel vlak ook royaal de vruchten van. Net zoals Barack Obama dat met een elegante vanzelfsprekendheid gedaan heeft in de politiek.
Jackson werd postuum gebombardeerd tot de Martin Luther King Jr. van zijn generatie en toch was hij zelf niet consequent waar het zijn eigen zwarte uiterlijk betrof. Ook trouwde hij tot twee keer toe met een blanke vrouw en kreeg hij drie blanke kinderen.
Ik vraag me af waar de echte Michael Jackson begint en eindigt? Is hij de man die de rest van de eeuwigheid zal doorbrengen in een gouden doodskist? Of zit hij verscholen in de witte handschoen die zijn broers en fans tijdens de uitvaartplechtigheid droegen? Of leeft hij verder in zijn eigen geniale liedjes die door zijn liefhebbende vrienden met veel emotie werden gespeeld en gezongen?
Ik heb gekeken naar het grootste media-event aller tijden en ik heb gehuild. En toen het afgelopen was, wenste ik dat ze enkel een minuut stilte hadden gehouden. Eerst een minuut stilte en dan de korte toespraak van zijn elf-jarige dochter Paris. Hier stond een kind dat als enige de moed en de kracht had om in één enkele zin te zeggen waar het voor haar op neerkomt: voor haar was hij de beste vader van de wereld.
De rest is bijzaak.
_
Het afscheid van Michael Jackson werd een onovertroffen triomf: het grootste media-event ooit zowel op artistiek, zedelijk als menselijk vlak. Misschien was 7 juli 2009 wel het begin van een nieuw tijdperk, een nieuwe cultus. Er werd namelijk het portret geschilderd van een man die zijn eigen kitch oversteeg, die alle rassen samenbracht, die de held bleek te zijn van de zwarte bevrijdingsbeweging en die ondanks de wrede verhalen uit zijn kindertijd voortkwam uit een welhaast heilige familie.
De eerste zevenentwintig jaar van zijn leven klom Michael Jackson naar de absolute top van de showbusiness om vervolgens drieëntwintig jaar lang te proberen met dat verpletterende feit te leven. Hij was een vat van tegenstrijdigheden. Enerzijds kloeg hij openlijk over zijn verloren kindertijd, stelde hij zich vragen rond de hardhandige manier waarop zijn vader hem tijdens zijn jeugd onder nooit aflatende druk zette en was hij er zelfs jarenlang mee bezig zijn genetische verwantschap met de man uit te wissen. Maar anderzijds was hij de gevangene van zijn eigen prestatiedrang en minderwaardigheidsgevoel, want hij kon het niet verdragen dat Elvis nog steeds The King werd genoemd en dat Madonna de ene Grammy na de andere in de wacht sleepte.
Michael Jackson hulde zich ook graag in mysterie. Ik denk dat hij de overtuiging toegedaan was dat hij beroemd zou blijven zolang hij het de wereld moeilijk maakte er achter te komen wie hij werkelijk was. Jammer genoeg werd het mysterie dat hij als een rookgordijn rond zijn persoon had opgetrokken al snel geïnterpreteerd als de camouflage waarachter diepe en duistere geheimen schuilgingen.
Tijdens zijn uitvaartplechtigheid moest hij worden ontdaan van dat raadselachtige en slechte imago, wilde hij de eeuwigheid worden ingestuurd als een deugdzaam en godvruchtig man. Nu hij daar roerloos lag en zich niet meer kon verweren, werd hij door zijn familie helemaal ontbloot. Zijn ziel werd linea recta naar de hemel gecatapulteerd, terwijl hij zelf misschien nog graag wat tijd in het vagevuur had doorgebracht.
In het Staples Center in Los Angeles lag ongetwijfeld een man opgebaard die als popster rassenbarrières heeft doorbroken waar andere grote artiesten decennialang niet overheen geraakten. Elvis Presley langs de blanke kant en Louis Armstrong en Aretha Franklin langs de zwarte, om er maar een paar te noemen. Niet alleen slaagde Jackson erin grenzen te verleggen, hij plukte er op muzikaal en financiëel vlak ook royaal de vruchten van. Net zoals Barack Obama dat met een elegante vanzelfsprekendheid gedaan heeft in de politiek.
Jackson werd postuum gebombardeerd tot de Martin Luther King Jr. van zijn generatie en toch was hij zelf niet consequent waar het zijn eigen zwarte uiterlijk betrof. Ook trouwde hij tot twee keer toe met een blanke vrouw en kreeg hij drie blanke kinderen.
Ik vraag me af waar de echte Michael Jackson begint en eindigt? Is hij de man die de rest van de eeuwigheid zal doorbrengen in een gouden doodskist? Of zit hij verscholen in de witte handschoen die zijn broers en fans tijdens de uitvaartplechtigheid droegen? Of leeft hij verder in zijn eigen geniale liedjes die door zijn liefhebbende vrienden met veel emotie werden gespeeld en gezongen?
Ik heb gekeken naar het grootste media-event aller tijden en ik heb gehuild. En toen het afgelopen was, wenste ik dat ze enkel een minuut stilte hadden gehouden. Eerst een minuut stilte en dan de korte toespraak van zijn elf-jarige dochter Paris. Hier stond een kind dat als enige de moed en de kracht had om in één enkele zin te zeggen waar het voor haar op neerkomt: voor haar was hij de beste vader van de wereld.
De rest is bijzaak.
_
Reacties
Een reactie posten