Dagboek van een oorlog (9)
_
Maandag 24 maart 2003
Gisteren was ik diep geschokt door de beelden van een Amerikaanse soldaat die door Iraakse militairen voor de camera’s werd opgevoerd. Hij staarde verward heen en weer, alsof hij onder de invloed was van drugs. De angst was duidelijk van zijn gezicht af te lezen.
Omwille van die beelden heb ik vandaag geen tv gekeken. Struisvogelstrategie. Het gaf me echter wel de tijd om wat gesprekken te voeren met mensen. De meningen lopen ver uiteen, maar toch zijn er hier en daar een aantal overeenkomsten.
‘We kunnen niet te lang in zoveel spanning leven,’ zegt de ene.
‘We vinden dat de bevolking van Irak niet nog eens een aanslepende oorlog hoeft te ondergaan,’ zegt de andere. ‘Dat ze dus maar snel ‘bevrijd’ mogen worden.’
Veel mensen trekken zich hier bijna het haar uit hun hoofd bij de gedachte dat de Amerikaanse soldaten verwacht hadden om Basra binnen te wandelen en daar begroet te worden door een juichende menigte opgeluchte inwoners.
'Hebben die Amerikanen dan nog nooit van trots gehoord?'
‘Hadden ze nu echt verwacht om van Kuweit City naar Bagdad te marcheren zonder op verzet te stoten?’
'Ook al worden die mensen door Saddam onderdrukt en misschien zelfs uitgehongerd, ze zijn en blijven in de eerste plaats Irakezen.'
Langzaam maar zeker laaien de gemoederen hier hoger en hoger op. De Jordaniërs halen er voldoening uit dat de Irakezen terugvechten, dat ze sterker zijn dan de geallieerden hadden voorspeld. Good for them!
Gisteren stonden honderden studenten van de University of Jordan aan de poorten van de campus oog in oog met de politie. Later kwamen elders in de stad ook ruim drieduizend mensen bijeen voor een vredige protestmars.
Vanuit die laatste groep kwam er een oproep aan de hele Arabische gemeenschap en alle officiële instanties in het Midden-Oosten om de Irakezen te steunen in de ‘verdediging van hun natie’. Ook in Irbid, de tweede grootste stad van Jordanië, werd er een gelijkaardige bijeenkomst georganiseerd.
En wat denken mijn kinderen er over? Ik moest even slikken toen mijn oudste zoon tijdens het avondmaal vertelde dat hij vandaag op school bomalarm geoefend had. Toen de bel drie keer ging, moesten alle leerlingen onder hun bank kruipen.
‘Hoe gaat dat ons beschermen tegen een inslaande bom?’, vroeg hij terecht.
Lees ook de andere dagboekfragmenten,
te beginnen bij Dagboek van een oorlog (1)
_
Maandag 24 maart 2003
Gisteren was ik diep geschokt door de beelden van een Amerikaanse soldaat die door Iraakse militairen voor de camera’s werd opgevoerd. Hij staarde verward heen en weer, alsof hij onder de invloed was van drugs. De angst was duidelijk van zijn gezicht af te lezen.
Omwille van die beelden heb ik vandaag geen tv gekeken. Struisvogelstrategie. Het gaf me echter wel de tijd om wat gesprekken te voeren met mensen. De meningen lopen ver uiteen, maar toch zijn er hier en daar een aantal overeenkomsten.
‘We kunnen niet te lang in zoveel spanning leven,’ zegt de ene.
‘We vinden dat de bevolking van Irak niet nog eens een aanslepende oorlog hoeft te ondergaan,’ zegt de andere. ‘Dat ze dus maar snel ‘bevrijd’ mogen worden.’
Veel mensen trekken zich hier bijna het haar uit hun hoofd bij de gedachte dat de Amerikaanse soldaten verwacht hadden om Basra binnen te wandelen en daar begroet te worden door een juichende menigte opgeluchte inwoners.
'Hebben die Amerikanen dan nog nooit van trots gehoord?'
‘Hadden ze nu echt verwacht om van Kuweit City naar Bagdad te marcheren zonder op verzet te stoten?’
'Ook al worden die mensen door Saddam onderdrukt en misschien zelfs uitgehongerd, ze zijn en blijven in de eerste plaats Irakezen.'
Langzaam maar zeker laaien de gemoederen hier hoger en hoger op. De Jordaniërs halen er voldoening uit dat de Irakezen terugvechten, dat ze sterker zijn dan de geallieerden hadden voorspeld. Good for them!
Gisteren stonden honderden studenten van de University of Jordan aan de poorten van de campus oog in oog met de politie. Later kwamen elders in de stad ook ruim drieduizend mensen bijeen voor een vredige protestmars.
Vanuit die laatste groep kwam er een oproep aan de hele Arabische gemeenschap en alle officiële instanties in het Midden-Oosten om de Irakezen te steunen in de ‘verdediging van hun natie’. Ook in Irbid, de tweede grootste stad van Jordanië, werd er een gelijkaardige bijeenkomst georganiseerd.
En wat denken mijn kinderen er over? Ik moest even slikken toen mijn oudste zoon tijdens het avondmaal vertelde dat hij vandaag op school bomalarm geoefend had. Toen de bel drie keer ging, moesten alle leerlingen onder hun bank kruipen.
‘Hoe gaat dat ons beschermen tegen een inslaande bom?’, vroeg hij terecht.
Lees ook de andere dagboekfragmenten,
te beginnen bij Dagboek van een oorlog (1)
_
Reacties
Een reactie posten