Brievenbussen

Vandaag heb ik iets nieuws geleerd. Ik heb me vanmiddag drie uur lang bezig gehouden met het ronddragen van flyers en ben tot de ontdekking gekomen dat er aan geen enkel huis in Scherpenheuvel twee dezelfde brievenbussen hangen. Je houdt het niet voor mogelijk wat een variatie er bestaat.

Om te beginnen zijn er de gleuven in de deur. Je zou denken dat daarin weinig afwisseling kan bestaan, maar het gaat van kleine spleetjes waar je nauwelijks een opgevouwen brief naar binnen krijgt tot grote gaten met weerbarstige kleppen.
Het ergste zijn de gleuven waar een tochtborstel voor hangt. Je krijgt er geen flyer in, tenzij je eerst met je hand de haren van die borstel opzij duwt. Telkens had ik heel even het gevoel dat er aan de andere kant misschien een geduldige hond op wacht stond die graag zijn tanden in mijn vingertoppen zou zetten.
En waar die gleuven staan, is ook niet bij elke deur gelijk. Soms staan ze zelfs zo laag dat je je afvraagt of de regen niet langs daar naar binnen stroomt. Of misschien hebben die mensen wel een acrobatische kat die de brievenbus als kattenpoortje gebruikt.

Dan zijn er de alleenstaande brievenbussen. Daarin kan je vier grote groepen onderscheiden: de zelfgemaakte exemplaren, de gestroomlijnde designbrievenbussen, de praktische standaardbussen en de brievenbussen die uit een natuurlijke rotsformatie gehouwen zijn.
Je gelooft nooit uit welke materialen sommige mensen een brievenbus knutselen of timmeren. Je kan het zo gek niet bedenken of het staat op de stoep. Een oude verfpot aan een stok genageld bijvoorbeeld met een gleuf in het deksel.
Regelmatig kan je de bus niet vinden en moet je echt zoeken. Het kan toch niet zijn dat er huizen bestaan zonder brievenbus. En toch heb ik bij drie van de vijfhonderdvijftig huizen waar ik vandaag geweest ben nergens een plaats gevonden om mijn flyer in te steken. Zelfs onder de voordeur kreeg ik het ding niet naar binnen.
Soms is het ook echt zoeken waar de gleuf is of hoe je ze moet openmaken. Je zou denken dat het zichzelf min of meer uitwijst, maar zo simpel maken de mensen het je niet. Zo kwam ik een gestroomlijnd, science-fictionachtig ding tegen waar ik kop noch staart kon aan krijgen. Met de nodige dosis doorzettingsvermogen heb ik dan uiteindelijk de opening gevonden.
Dan zijn er ook de gevaarlijke brievenbussen. Scherpe randen, roestige kleppen, zware deksels waar je vingers tussen gekneld geraken. Je hebt bij die klooiedingen beide handen en alle aandacht nodig om je brieven of andere rotzooi er zonder ongelukken in te duwen. En je kan maar beter zorgen dat je onlangs nog bent gevaccineerd tegen Tetanus.

Maar het was niet helemaal een marteling wat ik gedaan heb vanmiddag. Want af en toe heb je ook een sensuele, bijna erotische ervaring met een brievenbus. Het papiertje glijdt van je hand in de gleuf in een eenvoudige, zalige en ongehinderde beweging. Het is een audio-visueel genot dat zijn gelijke niet kent.
Ik durf te wedden dat het daarom is dat postbodes hun werk blijven doen. Omdat ze weten dat ergens op hun ronde zich een brievenbus bevindt die niet tegenspartelt wanneer ze hun post met een zachte maar krachtige stoot naar binnen steken.
_