Gemeenschapsgevoel
Ik steek niet onder stoelen of banken waar ik voor sta. Ik geloof in gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit. Dat zijn drie basisprincipes die nodig zijn om mensen de kans te geven zich goed te voelen, om zich tot hun vol potentiëel te ontwikkelen, om gelukkig te zijn. Alle mensen, ongeacht hun afkomst, geslacht, geloof, geaardheid, handicap of huidskleur. In Scherpenheuvel-Zichem is daar nog werk aan. Er wordt niet stil gezeten, begrijp mij niet verkeerd, maar het kan nog veel beter.
Ons gemeenschapsgevoel, hoe zit het daar mee?
Toen ik drie en half jaar geleden, na zeventien jaar in Jordanië, met mijn kroost terug in Scherpenheuvel kwam wonen, had ik het gevoel dat de solidariteit hier soms ver zoek is. Ieder voor zich, leek wel het motto.
Op een dag – we woonden hier misschien een maand of vier – reed ik door Scherpenheuvel en zag ik zuster Ludgarde, die vroeger mijn directrice van de lagere school was, buiten komen bij Dr. Pauwels. Ik kwam traag aangereden en zag haar al van op afstand de straat op schuifelen. Haar benen waren dik opgezwollen.
Stoppen leek mij de normaalste zaak van de wereld. Ik rolde het venster af en vroeg aan de zuster of ik haar misschien een rit terug naar het klooster kon aanbieden, slechts twee straten verder.
Als antwoord op mijn voorstel kreeg ik een lege blik. Zuster Ludgarde staarde mij niet begrijpend aan.
‘Kom, zuster,’ zei ik, terwijl ik uitstapte en de deur voor haar open hield. ‘Stap in en dan breng ik u naar huis.’
‘Wil jij dat doen voor mij?’ vroeg ze. De verbazing was ontroerend. ‘Heb jij daar tijd voor?’
Voor ze uit de auto stapte op het Isabellaplein, had ze me al vijf keer bedankt.
Toen ik weer alleen in mijn auto zat, had ik het gevoel dat ik getuige was geweest van een ziekteverschijnsel. En het maakte me een beetje misselijk. Waar was de solidariteit in onze stad?
Waarom was de verbazing in haar ogen zo groot geweest? Natuurlijk wilde ik haar naar huis brengen. Natuurlijk wilde ik daar vijf minuten tijd voor maken. Het was maar een kleine moeite. Toch sloeg ze bijna letterlijk achterover van ’t verschieten.
Daar moet toch iets aan gedaan worden.
_
Ons gemeenschapsgevoel, hoe zit het daar mee?
Toen ik drie en half jaar geleden, na zeventien jaar in Jordanië, met mijn kroost terug in Scherpenheuvel kwam wonen, had ik het gevoel dat de solidariteit hier soms ver zoek is. Ieder voor zich, leek wel het motto.
Op een dag – we woonden hier misschien een maand of vier – reed ik door Scherpenheuvel en zag ik zuster Ludgarde, die vroeger mijn directrice van de lagere school was, buiten komen bij Dr. Pauwels. Ik kwam traag aangereden en zag haar al van op afstand de straat op schuifelen. Haar benen waren dik opgezwollen.
Stoppen leek mij de normaalste zaak van de wereld. Ik rolde het venster af en vroeg aan de zuster of ik haar misschien een rit terug naar het klooster kon aanbieden, slechts twee straten verder.
Als antwoord op mijn voorstel kreeg ik een lege blik. Zuster Ludgarde staarde mij niet begrijpend aan.
‘Kom, zuster,’ zei ik, terwijl ik uitstapte en de deur voor haar open hield. ‘Stap in en dan breng ik u naar huis.’
‘Wil jij dat doen voor mij?’ vroeg ze. De verbazing was ontroerend. ‘Heb jij daar tijd voor?’
Voor ze uit de auto stapte op het Isabellaplein, had ze me al vijf keer bedankt.
Toen ik weer alleen in mijn auto zat, had ik het gevoel dat ik getuige was geweest van een ziekteverschijnsel. En het maakte me een beetje misselijk. Waar was de solidariteit in onze stad?
Waarom was de verbazing in haar ogen zo groot geweest? Natuurlijk wilde ik haar naar huis brengen. Natuurlijk wilde ik daar vijf minuten tijd voor maken. Het was maar een kleine moeite. Toch sloeg ze bijna letterlijk achterover van ’t verschieten.
Daar moet toch iets aan gedaan worden.
_
Reacties
Een reactie posten