Toenadering
Volgens het Forum der Joodse Organisaties (FJO) is er sprake van een wederopmars van het antisemitisme in Vlaanderen. Dat zei Hans Knoop, oud-journalist en adviseur van het JFO, gisteren in een interview met de Nederlandse krant De Telegraaf.
Als bewijs daarvoor voert hij aan dat er weer overal gesproken wordt over ‘ze’ en dat het adjectief ‘Joods(e)’ opnieuw te pas en te onpas te horen is.
Knoop, die al twintig jaar in België woont, meent hieruit te mogen besluiten dat vanaf nu alles als een gevaar moet worden gezien. Alles behalve het Vlaams Belang. Zij zoeken namelijk toenadering.
Vorige week moest mijn jongste zoon in Gent testen afleggen voor de Gym Federatie. De ouders of andere chauffeurs die vanuit heel Vlaanderen waren meegekomen, mochten geduldig en in stilte aan de periferie van de zaal wachten.
Op drie uur tijd heb ik de Knack twee keer cover-to-cover uitgelezen en het gezicht van Filip Dewinter, dat op ware grootte op de voorpagina stond, in al zijn kleinste details bestudeerd. Mooie tanden heeft die man.
Maar mooie woorden heeft hij niet. Het interview met Dewinter op pagina zesentwintig staat zoals altijd bol van slogans en tirades tegen de vreemdelingen. Ik worstel mij telkens weer tegen beter weten in door zo’n interview, want uiteindelijk word ik ook daar een beetje misselijk van.
Over de Joodse gemeenschap zegt Dewinter dat ze eerder een bondgenoot is dan een vijand. (Twee vragen eerder beschuldigde hij de interviewer er nog van het Vlaams Belang handelsreizigers in angst en haat te noemen, terwijl hij continu praat over wie voor hem en zijn partij de vijand is.) Een bondgenoot omdat ze deel uitmaakt van de Europese beschaving. Israël, zo zegt hij, is een baken van democratie in het Midden-Oosten en dus de voorpost van Europa in vijandig gebied.
Nu zou de Joodse gemeenschap in Vlaanderen plots een bondgenoot zijn, terwijl het tijdschrift Branding indertijd, onder het voorzitterschap van nota bene Dewinter zelf, racistische en fascistische gedachten propageerde.
Maar misschien is dat alweer meer dan twintig jaar geleden, toen Hans Knoop nog niet in België woonde.
Toenadering heet dat. Schromelijk en weinig gracieus gescharrel is het, van een partij die krampachtig op zoek is naar bondgenoten en die stemmen probeert te halen bij mensen die door hen tot voor kort nog werden ingedeeld bij de rest van de horde gevaarlijke en ongewenste vreemdelingen in Vlaanderen.
_
Als bewijs daarvoor voert hij aan dat er weer overal gesproken wordt over ‘ze’ en dat het adjectief ‘Joods(e)’ opnieuw te pas en te onpas te horen is.
Knoop, die al twintig jaar in België woont, meent hieruit te mogen besluiten dat vanaf nu alles als een gevaar moet worden gezien. Alles behalve het Vlaams Belang. Zij zoeken namelijk toenadering.
Vorige week moest mijn jongste zoon in Gent testen afleggen voor de Gym Federatie. De ouders of andere chauffeurs die vanuit heel Vlaanderen waren meegekomen, mochten geduldig en in stilte aan de periferie van de zaal wachten.
Op drie uur tijd heb ik de Knack twee keer cover-to-cover uitgelezen en het gezicht van Filip Dewinter, dat op ware grootte op de voorpagina stond, in al zijn kleinste details bestudeerd. Mooie tanden heeft die man.
Maar mooie woorden heeft hij niet. Het interview met Dewinter op pagina zesentwintig staat zoals altijd bol van slogans en tirades tegen de vreemdelingen. Ik worstel mij telkens weer tegen beter weten in door zo’n interview, want uiteindelijk word ik ook daar een beetje misselijk van.
Over de Joodse gemeenschap zegt Dewinter dat ze eerder een bondgenoot is dan een vijand. (Twee vragen eerder beschuldigde hij de interviewer er nog van het Vlaams Belang handelsreizigers in angst en haat te noemen, terwijl hij continu praat over wie voor hem en zijn partij de vijand is.) Een bondgenoot omdat ze deel uitmaakt van de Europese beschaving. Israël, zo zegt hij, is een baken van democratie in het Midden-Oosten en dus de voorpost van Europa in vijandig gebied.
Nu zou de Joodse gemeenschap in Vlaanderen plots een bondgenoot zijn, terwijl het tijdschrift Branding indertijd, onder het voorzitterschap van nota bene Dewinter zelf, racistische en fascistische gedachten propageerde.
Maar misschien is dat alweer meer dan twintig jaar geleden, toen Hans Knoop nog niet in België woonde.
Toenadering heet dat. Schromelijk en weinig gracieus gescharrel is het, van een partij die krampachtig op zoek is naar bondgenoten en die stemmen probeert te halen bij mensen die door hen tot voor kort nog werden ingedeeld bij de rest van de horde gevaarlijke en ongewenste vreemdelingen in Vlaanderen.
_
Reacties
Een reactie posten