Sjalleke

In Het Nieuwsblad vertelt Marie-Rose Morel (VB) vandaag over haar strijd tegen kanker. Ik heb al van bij het begin erg met haar te doen. Ze is nog zo jong, ze heeft kleine kinderen, de prognose is niet goed. Je moet een hart van steen hebben om daar geen verdriet bij te voelen.
‘Ik ben zesendertig jaar,’ zegt ze, ‘dan ga je niet dood.’

Kanker is de grote gelijkmaker. Dat zeggen ze ook wel van andere dingen, maar bij kanker hoor je heel vaak de uitspraak: je denkt altijd dat het alleen andere mensen overkomt, tot het in je eigen leven toeslaat.
Zo ging het ook bij Morel. Toen ze het nieuws kreeg dat ze niet alleen baarmoederkanker heeft, maar ook meerdere uitzaaiingen, kon ze dit nauwelijks geloven. Die eerste confrontatie met het noodlot moet keihard geweest zijn.
Toch blijft ze optimistisch. Zowel op haar blog als in dit interview. Dat bewonder ik in haar, ook al ben ik verder geen fan.
Bij het krantenartikel staat een zeer charmante foto. Je merkt niet eens dat ze doodziek is.
Dat is niet het enige dat me opvalt. Morel heeft iets op haar hoofd. Niet haar lange, blonde lokken van weleer, want die is ze na de eerste chemokuur al kwijt geraakt. Nee, wat ze op haar hoofd heeft is ook niet een pruik maar een sjaaltje.

‘Ik draag vooral sjallekes,’ legt ze uit. ‘Mijn grootmoeder droeg die vroeger ook.’
Zou ze dan vanaf nu pro-hoofddoek zijn?
_