Het kapsel van Wilders

_
Mensen die voor eeuwig en altijd vasthouden aan hetzelfde kapsel, zelfs tegen de wetten van de natuur in, daar schort iets aan. Neem nu Geert Wilders. Een man van vijfenveertig jaar die zijn haar tot stro blondeert om het vervolgens op pijnlijk abnormale wijze achterover te kammen en met haarlak vast te spuiten. Zeg nu zelf, dat klopt toch niet.

Een karikatuur worden van jezelf. Politici zijn er niet vreemd aan. En vaak heeft het met haar te maken. Het ravenzwarte kapsel van Elio Di Rupo, de bles van Guy Verhofstad, de brilliantine van Willy Claes, de baard van Herman De Croo, de kale kop van Pim Fortuyn, de blonde lokken van Marie-Rose Morel. Waarom de grote nood aan een harig trademark? Omdat die mensen geen inhoud hebben? Dat klopt zeker voor sommigen, maar niet voor iedereen. Heeft De Croo nooit gedacht: ‘Vandaag scheer ik hem af?’ Ongetwijfeld wel. Maar is hij dan nog Herman De Croo?

Wilders heeft wegens gebrek aan inhoud een personage gecreëerd dat gemakkelijk te herkennen is. Zijn marketingstrategie werkt. In een maatschappij waar gemeenplaatsen en one-liners stilaan het niveau bepalen, is het bijna geen wonder.
Op het late journaal vroeg een reporter aan een oud dametje waarom ze voor Wilders gestemd had. ‘Nou, voor de vrijheid!, riep ze enthousiast uit. Alsof het de meest logische zaak van de wereld was.

Welke vrijheid, Nederland?

_