Omaha Beach - een schrijfoefening
Op het strand in Normandië veeg ik met pen en papier de geschiedenis uit. Met mijn woorden zuiver ik de lucht van angstkreten, het water van bloed en het zand van gebroken lichamen.
De zon schijnt, en alles is nieuw en maagdelijk schoon. Mijn twee jongste kinderen spelen in de branding. De twee oudste zitten binnen handbereik. Ze lezen.
*
Aan het graf van sergeant Jay Pilgrim ruk ik het witte marmeren kruis uit de grond en graaf. Ik graaf tot mijn gescheurde handen beenderen vinden, die ik voorzichtig op het gras leg en in ere herstel. Ik verlang met bonzend hart het levende vlees van Jay weer aan zijn lijf, tot hij zijn ogen opent.
Hij glimlacht, en ik knik begrijpend. Hij wil niet blijven. Met een lichte beweging van mijn hand geef ik hem terug aan de toekomst die hij 67 jaar geleden offerde aan de menselijke dwaasheid.
*
Op het strand in Normandië wandel ik naast een oude man.
'Was het een goed leven?' vraag ik. Ik kijk naar hem en zie het antwoord op zijn gezicht.
'Ze had op me gewacht,' zegt Jay, 'en we maakten elkaar gelukkig.'
Ik luister naar een geschiedenis die niet verloren ging. Jay vertelt me alles, tot in het kleinste detail.
'Schrijf het op,' gebiedt hij mij plots, 'dan kleeft het vlees voorgoed aan mijn beenderen.'
'Ik beloof het,' zeg ik plechtig.
In de verte hoor ik de lachende stemmen van mijn kinderen. Ik draai me om en wandel terug.
Op een van de heuvels met zicht op Omaha Beach keert sergeant Jay Pilgrim uit North Dakota terug naar zijn graf.
Mijn pen en papier houden mijn belofte.
----------
Een reactie is welkom, mits goede manieren.
De zon schijnt, en alles is nieuw en maagdelijk schoon. Mijn twee jongste kinderen spelen in de branding. De twee oudste zitten binnen handbereik. Ze lezen.
*
Aan het graf van sergeant Jay Pilgrim ruk ik het witte marmeren kruis uit de grond en graaf. Ik graaf tot mijn gescheurde handen beenderen vinden, die ik voorzichtig op het gras leg en in ere herstel. Ik verlang met bonzend hart het levende vlees van Jay weer aan zijn lijf, tot hij zijn ogen opent.
Hij glimlacht, en ik knik begrijpend. Hij wil niet blijven. Met een lichte beweging van mijn hand geef ik hem terug aan de toekomst die hij 67 jaar geleden offerde aan de menselijke dwaasheid.
*
Op het strand in Normandië wandel ik naast een oude man.'Was het een goed leven?' vraag ik. Ik kijk naar hem en zie het antwoord op zijn gezicht.
'Ze had op me gewacht,' zegt Jay, 'en we maakten elkaar gelukkig.'
Ik luister naar een geschiedenis die niet verloren ging. Jay vertelt me alles, tot in het kleinste detail.
'Schrijf het op,' gebiedt hij mij plots, 'dan kleeft het vlees voorgoed aan mijn beenderen.'
'Ik beloof het,' zeg ik plechtig.
In de verte hoor ik de lachende stemmen van mijn kinderen. Ik draai me om en wandel terug.
Op een van de heuvels met zicht op Omaha Beach keert sergeant Jay Pilgrim uit North Dakota terug naar zijn graf.
Mijn pen en papier houden mijn belofte.
----------
Een reactie is welkom, mits goede manieren.
Beste Clara,
BeantwoordenVerwijderenDeze Omaha Beach literatuur is gevuld met betekenis.
Bay the way:
Met al die oorlogen in de wereld wordt een mens nog goed in aardrijkskunde.
Mvg,
Brubaker
Is het de lucht, de omgeving of de tijdelijke bevrijding van de omknelling van de basiliek? Dit ademt zoveel meer klasse en gevoel dan het geneuzel over kraampjes en bouwvergunningen. Kies voor de ruimte en niet voor het achterhoekje. De bijbel is al eens geschreven, vertaald en geïnterpreteerd. Het is tijd voor de arend. Zwevend op de warmte van de lucht. Daar heb je pas een scherp zicht.
BeantwoordenVerwijderenlieve clara,
BeantwoordenVerwijderenje schrijft als een squaw, je toverpen -in bloed gedrenkt- beschrijft in rode slierten het oorlogsverhaal van jay.......vermits hij je aankeek kan je alleen maar verder schrijven,
ik zie die arme jongen, zie zijn lijden, hoor het geschreeuw van duizenden jonge stemmen en voel de nutteloosheid, de wreedheid van dit zinloos doden.
hoe bestaat het dat dit vandaag nog gebeurt?
schrijf clara, schrijf!