Mijn dorp is liefde
Foto: Mohammed Salem/Reuters Ongeveer een jaar geleden schreef ik een artikel over de christenen in Gaza. Ik beschreef toen de vreselijke situatie van onze zusters en broeders in het geloof, die behoren tot de parochie van de Heilige Familie in Gaza-stad. Ik sprak mijn verontwaardiging en ongeloof uit over het disproportionele geweld dat Israël gebruikte na de aanvallen van Hamas op de dorpen rond de Gazastrook. Toen wist ik niet dat het ergste nog moest komen. Vandaag is het dodentol opgelopen tot bijna 42.000 Palestijnen, waaronder zo’n 17.000 kinderen. Intussen gaat het geweld onverminderd voort, en Israël is nu ook gestart met genadeloze bombardementen op doelwitten in Libanon. Het lijkt er niet op dat deze nachtmerrie snel zal eindigen. Ik wil mij niet uitlaten over de politiek, of over de internationale stilte en het gebrek aan tussenkomst vanuit de grote naties op aarde. Wat ik wél wil zeggen, is hoe oneindig gruwelijk ik het vind wat de kinderen van het Midden-Oosten wor