Dagboek van een oorlog (3)
_
Woensdag 5 maart 2003
Op 3 maart zou de oorlog beginnen. Daar had ik mij altijd zo’n beetje op ingesteld. Het is nu de avond van 5 maart en ik zit hier achter mijn computertje te schrijven, mijn kinderen liggen zalig in hun bedjes te slapen en er is gelukkig nog geen oorlog. Hopelijk, maar hoogstonwaarschijnlijk, zal hij er ook nooit komen.
Terwijl Jordanië nog volop bijkomt van de grote sneeuwstorm van vorige week, vragen we ons met z’n allen af wat er ons eigenlijk allemaal te wachten staat. ‘Helemaal niks, er gebeurt hier helemaal niks,’ is de hoopvolle commentaar van heel wat mensen.
Vanmiddag, toen ik een kopje koffie zat te drinken met enkele vriendinnen, hoorden we aan het tafeltje achter ons iemand zeggen dat de Amerikanen van plan zijn om tijdens de eerste vier dagen van de oorlog vierduizend raketten af te vuren op strategische punten in Irak.
Ook al lijkt mij zo een uitspraak klinklare onzin (hoe kon die man dat nu weten?), het maakt de realiteit van een nakende oorlog toch zoveel pijnlijker. Bommen, raketten, dood, vernieling… Dat zal er allemaal aan te pas komen. Het zendt koude rillingen door me heen.
Ook al hopen we hier in Jordanië van echt geweld gespaard te blijven en ook al zullen er enkel aan de andere kant van de grens mensen sterven, we zullen er toch met onze neus vlak bovenop worden geduwd.
Aangezien ik zoveel vrienden heb binnen de expatgemeenschap, hebben ondertussen al een heel aantal van de mensen die ik ken, de meesten samen met hun kinderen, het land verlaten. Ik wil graag extra benaderukken dat elk van hen, zonder uitzondering, vertrokken is onder protest. Eén enkele Hollandse vriendin zag in haar gedwongen ballingschap een onverwachte kans om eens lekker gezellig gaan te shoppen.
Uiteraard zijn alle diplomaten etc. nog hier. Het zijn maar de non-essentials, zoals die dan heten, het niet-essentiële personeel dat met tegenzin in veiligheid wordt gebracht. De laatste Hollanders vertekken vanavond. De Belgen vinden het nog lang niet nodig om te evacueren.
Het leven in Amman gaat ogenschijnlijk zijn normale gangetje. Van paniek is hier bij de bevolking zeker geen sprake. De supermarkten worden op dit moment nog niet leeggekocht en ik heb nog niet gemerkt dat mensen benzine beginnen op te slaan.
Hoe kan men zich nu in hemelsnaam op zoiets voorbereiden? En is dat ook nodig? De mensen zitten wel in met wat er gaat gebeuren, met het onfaire van de erg agressieve Amerikaanse houding, met de grote mond van Bush en zijn kompanen, maar we zijn hier in Jordanië op dit ogenblik toch veel meer begaan met onze eigen economie en ons eigen dagelijkse leven.
Economisch gaat het hier niet al te goed, dus aan politieke speculatie wordt hier kennelijk minder gedaan dan pakweg vijf jaar geleden. De mensen hebben er gewoon de tijd en energie niet voor, denk ik.
Lees ook: Dagboek van een oorlog (4)
Woensdag 5 maart 2003
Op 3 maart zou de oorlog beginnen. Daar had ik mij altijd zo’n beetje op ingesteld. Het is nu de avond van 5 maart en ik zit hier achter mijn computertje te schrijven, mijn kinderen liggen zalig in hun bedjes te slapen en er is gelukkig nog geen oorlog. Hopelijk, maar hoogstonwaarschijnlijk, zal hij er ook nooit komen.
Terwijl Jordanië nog volop bijkomt van de grote sneeuwstorm van vorige week, vragen we ons met z’n allen af wat er ons eigenlijk allemaal te wachten staat. ‘Helemaal niks, er gebeurt hier helemaal niks,’ is de hoopvolle commentaar van heel wat mensen.
Vanmiddag, toen ik een kopje koffie zat te drinken met enkele vriendinnen, hoorden we aan het tafeltje achter ons iemand zeggen dat de Amerikanen van plan zijn om tijdens de eerste vier dagen van de oorlog vierduizend raketten af te vuren op strategische punten in Irak.
Ook al lijkt mij zo een uitspraak klinklare onzin (hoe kon die man dat nu weten?), het maakt de realiteit van een nakende oorlog toch zoveel pijnlijker. Bommen, raketten, dood, vernieling… Dat zal er allemaal aan te pas komen. Het zendt koude rillingen door me heen.
Ook al hopen we hier in Jordanië van echt geweld gespaard te blijven en ook al zullen er enkel aan de andere kant van de grens mensen sterven, we zullen er toch met onze neus vlak bovenop worden geduwd.
Aangezien ik zoveel vrienden heb binnen de expatgemeenschap, hebben ondertussen al een heel aantal van de mensen die ik ken, de meesten samen met hun kinderen, het land verlaten. Ik wil graag extra benaderukken dat elk van hen, zonder uitzondering, vertrokken is onder protest. Eén enkele Hollandse vriendin zag in haar gedwongen ballingschap een onverwachte kans om eens lekker gezellig gaan te shoppen.
Uiteraard zijn alle diplomaten etc. nog hier. Het zijn maar de non-essentials, zoals die dan heten, het niet-essentiële personeel dat met tegenzin in veiligheid wordt gebracht. De laatste Hollanders vertekken vanavond. De Belgen vinden het nog lang niet nodig om te evacueren.
Het leven in Amman gaat ogenschijnlijk zijn normale gangetje. Van paniek is hier bij de bevolking zeker geen sprake. De supermarkten worden op dit moment nog niet leeggekocht en ik heb nog niet gemerkt dat mensen benzine beginnen op te slaan.
Hoe kan men zich nu in hemelsnaam op zoiets voorbereiden? En is dat ook nodig? De mensen zitten wel in met wat er gaat gebeuren, met het onfaire van de erg agressieve Amerikaanse houding, met de grote mond van Bush en zijn kompanen, maar we zijn hier in Jordanië op dit ogenblik toch veel meer begaan met onze eigen economie en ons eigen dagelijkse leven.
Economisch gaat het hier niet al te goed, dus aan politieke speculatie wordt hier kennelijk minder gedaan dan pakweg vijf jaar geleden. De mensen hebben er gewoon de tijd en energie niet voor, denk ik.
Lees ook: Dagboek van een oorlog (4)
Reacties
Een reactie posten