Dagboek van een oorlog (4)
_
Dinsdag 11 maart 2003
Enkele dagen geleden kreeg ik een email waarin stond dat Ali’s Dry Clean, vlak bij de militaire basis in Sawafi aan de grens met Irak, dagelijks duizend tweehonderd uniformen van Britse en Amerikaanse soldaten wast. Daar zal meneer Ali zelf dan waarschijnlijk heel gelukkig mee zijn. Een uiterst lucratieve bezigheid, dat uniformen wassen.
En hij is niet alleen in het profiteren van een mogelijke oorlog. Zo is er bijvoorbeeld nergens in Amman nog een 4x4 te huur. De stad wordt overspoelt door journalisten en die willen blijkbaar allemaal zo mobiel mogelijk zijn.
Uiteraard is het de regering zelf die de grootste beloning zal ontvangen. In ruil voor haar pro-Westerse houding mag Jordanië van de VS namelijk tweehonderd miljoen dollar per jaar aan militaire steun in ontvangst nemen. Mooi meegenomen. In vergelijking met de paria-status die koning Hussein voor zijn land had verworven tijdens de eerste Golfoorlog heeft koning Abdullah het dit keer wel heel slim gespeeld. Althans vanuit zijn eigen standpunt.
Ik vraag me vaak af op welke basis dat soort beslissingen genomen wordt en wie er eigenlijk precies achter zit.
Gisteren wou ik het zekere voor het onzekere nemen en heb ik Jamil, mijn leverancier van solar (Arabisch voor huisbrandolie) opgebeld. Je weet maar nooit dat morgen de oliekraan wordt dichtgedraaid.
Jamil vertelde in zijn allerbeste Engels dat hij het idee van een oorlog anders best goed vindt. Waarom dat zo is kon hij niet precies uitleggen en ik denk dan ook dat Jamil redelijk uniek is in zijn mening.
De meeste Jordaniërs voelen zich ongemakkelijk bij het idee van oorlog. Vooral dan wat de economische terugslag ná het conflict betreft.
Bovendien is iedereen hier heel erg nauw verbonden met de Iraakse bevolking. Heel veel mensen hebben familie of vrienden in Bagdad. Ze maken zich dan ook terecht zorgen om hen, want de meesten kunnen geen kant uit en zullen in het midden van een gewapend conflict terecht komen.
Behalve Jamil, mijn solarman, heb ik nog één andere stem gehoord ten voordele van de oorlog. Mijn buurvrouw vertelde dat haar huishoudhulp uit Sri Lanka enkele vriendinnen heeft die van de verwarring willen gebruik maken om zonder papieren uit Irak te ontsnappen. Gewoon ergens de grens oversteken.
De grens naar waar in hemelsnaam? Naar Saoedi Arabië, naar Syrië, naar Turkije, naar Iran? Of naar hier, waar ze zonder papieren en zonder pardon achter de tralies vliegen, als waren ze zware criminelen.
Lees ook: Dagboek van een oorlog (5)
Dinsdag 11 maart 2003
Enkele dagen geleden kreeg ik een email waarin stond dat Ali’s Dry Clean, vlak bij de militaire basis in Sawafi aan de grens met Irak, dagelijks duizend tweehonderd uniformen van Britse en Amerikaanse soldaten wast. Daar zal meneer Ali zelf dan waarschijnlijk heel gelukkig mee zijn. Een uiterst lucratieve bezigheid, dat uniformen wassen.
En hij is niet alleen in het profiteren van een mogelijke oorlog. Zo is er bijvoorbeeld nergens in Amman nog een 4x4 te huur. De stad wordt overspoelt door journalisten en die willen blijkbaar allemaal zo mobiel mogelijk zijn.
Uiteraard is het de regering zelf die de grootste beloning zal ontvangen. In ruil voor haar pro-Westerse houding mag Jordanië van de VS namelijk tweehonderd miljoen dollar per jaar aan militaire steun in ontvangst nemen. Mooi meegenomen. In vergelijking met de paria-status die koning Hussein voor zijn land had verworven tijdens de eerste Golfoorlog heeft koning Abdullah het dit keer wel heel slim gespeeld. Althans vanuit zijn eigen standpunt.
Ik vraag me vaak af op welke basis dat soort beslissingen genomen wordt en wie er eigenlijk precies achter zit.
Gisteren wou ik het zekere voor het onzekere nemen en heb ik Jamil, mijn leverancier van solar (Arabisch voor huisbrandolie) opgebeld. Je weet maar nooit dat morgen de oliekraan wordt dichtgedraaid.
Jamil vertelde in zijn allerbeste Engels dat hij het idee van een oorlog anders best goed vindt. Waarom dat zo is kon hij niet precies uitleggen en ik denk dan ook dat Jamil redelijk uniek is in zijn mening.
De meeste Jordaniërs voelen zich ongemakkelijk bij het idee van oorlog. Vooral dan wat de economische terugslag ná het conflict betreft.
Bovendien is iedereen hier heel erg nauw verbonden met de Iraakse bevolking. Heel veel mensen hebben familie of vrienden in Bagdad. Ze maken zich dan ook terecht zorgen om hen, want de meesten kunnen geen kant uit en zullen in het midden van een gewapend conflict terecht komen.
Behalve Jamil, mijn solarman, heb ik nog één andere stem gehoord ten voordele van de oorlog. Mijn buurvrouw vertelde dat haar huishoudhulp uit Sri Lanka enkele vriendinnen heeft die van de verwarring willen gebruik maken om zonder papieren uit Irak te ontsnappen. Gewoon ergens de grens oversteken.
De grens naar waar in hemelsnaam? Naar Saoedi Arabië, naar Syrië, naar Turkije, naar Iran? Of naar hier, waar ze zonder papieren en zonder pardon achter de tralies vliegen, als waren ze zware criminelen.
Lees ook: Dagboek van een oorlog (5)
Reacties
Een reactie posten