De Scherpe Heuvelrede

De eerste raketinslag doet heel Scherpenheuvel op haar grondvesten daveren. De adrenalinestoot die ik krijg, terwijl ik in mijn kookpot sta te roeren, doet pijn in heel mijn lichaam. Ik word er helemaal duizelig van. Heel even sta ik als verlamd met de houten lepel in mijn rechterhand, en dan lijkt het alsof mijn wereld in slow motion opnieuw in beweging komt. Ik zie hoe het deksel van de kookpot uit mijn linkerhand valt. Het raakt eerst de rand van het fornuis, klettert tegen de grond en tolt vervolgens rond op de tegels. Wat was dat?   Dan gebeuren er verschillende dingen tegelijk. De hond, die ook van de eerste schok bekomen is, begint als gek te blaffen. Ik gooi de houten lepel, die ik nog steeds vasthoud, in het aanrecht, ren naar de achterdeur en trek ze open. Het geluid van gillende mensen en loeiende autoalarmen spoelt over me heen. Ik zie een dikke, witte rookwolk opstijgen. De inslag moet ergens op de Noordervest geweest zijn. Of misschien wel in de buurt van de ...

Vandaag ging ik naar een begrafenis in de Basiliek van Scherpenheuvel. De man die ten grave werd gedragen was 86 jaar oud en een ver familielid. Hij was de neef van mijn grootvader, wat betekent dat een heel klein beetje van hetzelfde bloed door onze aderen stroomde. Ik kende hem niet zo goed, wat ik vandaag betreur. Want nu ik zijn kinderen en kleinkinderen aan het woord heb gehoord, lijkt het wel alsof er een wereld aan mij ontsnapt is.    Maar misschien is niet alles verloren. Vijf korte maanden geleden vond er in het leven van deze man een tragische gebeurtenis plaats. Zijn vrouw, zijn geliefde met wie hij al bijna 65 jaar getrouwd was, stierf na een lange ziekte. Ze had twee jaar in bed doorgebracht en hij had dag in dag uit voor haar gezorgd en bij haar gewaakt. Hij had haar hand gestreeld en liefdevol gekust, zoals hij elke dag gedaan had gedurende al die lange jaren van hun huwelijk. En toen was ze gestorven. Ik was ook op haar begrafenis in de Basiliek van ...