De Scherpe Heuvelrede

_ Het afscheid van Michael Jackson werd een onovertroffen triomf: het grootste media-event ooit zowel op artistiek, zedelijk als menselijk vlak. Misschien was 7 juli 2009 wel het begin van een nieuw tijdperk, een nieuwe cultus. Er werd namelijk het portret geschilderd van een man die zijn eigen kitch oversteeg, die alle rassen samenbracht, die de held bleek te zijn van de zwarte bevrijdingsbeweging en die ondanks de wrede verhalen uit zijn kindertijd voortkwam uit een welhaast heilige familie. De eerste zevenentwintig jaar van zijn leven klom Michael Jackson naar de absolute top van de showbusiness om vervolgens drieëntwintig jaar lang te proberen met dat verpletterende feit te leven. Hij was een vat van tegenstrijdigheden. Enerzijds kloeg hij openlijk over zijn verloren kindertijd, stelde hij zich vragen rond de hardhandige manier waarop zijn vader hem tijdens zijn jeugd onder nooit aflatende druk zette en was hij er zelfs jarenlang mee bezig zijn genetische verwantschap met de man u...

_ Mensen die voor eeuwig en altijd vasthouden aan hetzelfde kapsel, zelfs tegen de wetten van de natuur in, daar schort iets aan. Neem nu Geert Wilders. Een man van vijfenveertig jaar die zijn haar tot stro blondeert om het vervolgens op pijnlijk abnormale wijze achterover te kammen en met haarlak vast te spuiten. Zeg nu zelf, dat klopt toch niet. Een karikatuur worden van jezelf. Politici zijn er niet vreemd aan. En vaak heeft het met haar te maken. Het ravenzwarte kapsel van Elio Di Rupo, de bles van Guy Verhofstad, de brilliantine van Willy Claes, de baard van Herman De Croo, de kale kop van Pim Fortuyn, de blonde lokken van Marie-Rose Morel. Waarom de grote nood aan een harig trademark ? Omdat die mensen geen inhoud hebben? Dat klopt zeker voor sommigen, maar niet voor iedereen. Heeft De Croo nooit gedacht: ‘Vandaag scheer ik hem af?’ Ongetwijfeld wel. Maar is hij dan nog Herman De Croo? Wilders heeft wegens gebrek aan inhoud een personage gecreëerd dat gemakkelijk te herkennen is...

_ In zijn column voor deredactie.be schreef Rik Torfs vorige week iets dat me niet loslaat. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat hij me uit mijn slaap houdt. Ik neem zijn woorden hier letterlijk over: "Vooral cynisme is een fascinerend fenomeen. Het lijkt een superieur wapen. De cynicus heeft genoeg aan een giftig zinnetje en een lage stem om iemand binnen de kortste keren in de grond te boren. De cynische oneliner wekt de schijn dat hij die hem uitspreekt over een superieur verstand beschikt. Dat is een vergissing. Achter de oneliner van de cynicus schuilt niet zozeer zijn kracht dan wel zijn beperking. Sommigen moeten het met een oneliner stellen omdat ze de tweede lijn niet zinvol krijgen gevuld. Vele mensen hebben geluk dat zij, onder meer in de media, de kans niet krijgen om hun betoog af te maken zonder dat zij worden onderbroken, want dan pas zou blijken hoe weinig ze te zeggen hebben. Cynici genieten in onze samenleving een al te gunstige pers. Jammer. Ze zijn ...

_ ‘Godverdoeme, zijde zot? Daar klim ik niet op.’ Louis stond met zijn zatte kloten onderaan de stellingen rond de basiliek van Scherpenheuvel en zijn beste maat Jaak lachtte hem uit. ‘Ge zijt ne zeveraar, Louis. Aan den toog grote praat, maar als ’t er op aan komt, durfde niks.’ Jaak had gelijk natuurlijk. Louis had hoogtevrees, maar dat wist niemand. Zijn legerdienst bij de para’s gedaan en voor elke sprong water en bloed gezweet. En maar weesgegroetjes bidden voor ons liefvrouwke. Toch was dat nog gemakkelijk in vergelijking met de stommiteit die hij nu wilde begaan. Wanneer je in de deur van een C130 staat, heb je nauwelijks besef van hoogte. Bovendien sta je in het oorverdovende gebrul van de motoren en het zuigende geraas van de wind. Het enige wat je moet doen is één stap voorwaards zetten. Op een stoel kruipen in de keuken om een nieuwe gloeilamp in te draaien is veel moeilijker. Zeker als ons Irma staat instructies te geven, dacht Louis. Twee linkerhanden hebde, Lewie Vranke. ...

_ Donderdag 10 april 2003 Iedereen zette zich schrap voor de slag om Bagdad en hij is er niet gekomen. Toen mijn oudste kinderen gisteren van de bus stapten, kondigden ze met enthousiasme aan dat de oorlog voorbij was. ‘ The war is over, the war is over! ’ had een juf geroepen terwijl ze vreugdevol door de gangen danste. Later op de middag heb ik de beelden gezien van de ‘bevrijding’ van Bagdad. Samen met het personeel van Burger King, het fastfoodrestaurant waar ik met de kinderen zat te eten. We stonden met een twintigtal mensen rond het tv-scherm. Op CNN lieten ze de fameuze scène zien van de Amerikaanse mariniers die op het Fardousplein in het midden van de stad een menigte woedende Irakezen bijstond bij het neerhalen van het reuzestandbeeld van Saddam. De verontwaardiging was groot bij iedereen rond het tv-scherm toen een marinier de Amerikaanse vlag op Saddams gezicht plakte. ‘ In your face, asshole! ’ Toen het standbeeld dan eindelijk met een knal op de grond viel, bego...

_ Zondag 6 april 2003 De Belgische ambassadeur heeft afgelopen vrijdag al zijn landgenoten uitgenodigd. We waren met een dertigtal. Ik had een extra gast meegenomen: Hubert De Maere d'Aertrycke, de man die aan het hoofd staat van Caritas Internationaal Hulpbetoon België. Hubert is een vriend van mijn vader en sinds woensdag in het land in de hoop een hulpproject op poten te zetten. Een taak die niet zo voor de hand ligt als je wel zou denken. Niet alle Belgen die in Jordanië wonen waren aanwezig. Onder normale omstandigheden zijn dat er éénenzestig. Belgen van allerlei makelij. Een aantal zijn genaturaliseerd, dus niet Belg van geboorte. Een tiental zijn echtgenotes van Jordaniërs of Palestijnen. Een deel zijn kinderen. Twee zijn nonnen, Kleine Zusters van Nazareth (Nazareth Oost-Vlaanderen, niet Palestina). Drie zijn diplomaten van de ambassade, samen met hun vrouwen. En de rest zijn een handjevol mensen die voor hulporganisaties en NGO’s werken. Twee daarvan staan in deze regio ...

_ Op 23 februari vertelde ik het verhaal van Mukamana, een meisje uit Rwanda dat van een gewisse dood gered werd door o.a. mijn vader en later geadopteerd werd door Michael Bierlmeier en zijn familie in Duitsland. Vandaag kreeg ik tot mijn grote spijt het verschrikkelijke bericht dat Michael plots gestroven is. Je kan de boodschap ook lezen op de website van Kinder Brauchen Frieden , de hulporganisatie die hij oprichtte om kinderen te helpen die het slachtoffer zijn van oorlog. De reden voor zijn onverwachte overlijden ken ik niet en staat ook niet op de site. Het zou natuurlijk gemakkelijk zijn om op een moment als dit in clichés te hervallen. Waarom hij? Een man die zoveel goede dingen heeft gedaan in zijn leven en die nog zoveel zou kunnen betekenen voor de wereld, in de eerste plaats dan voor zijn eigen gezin. De dood van Michael Bierlmeier is een tragisch verlies. Meer kan ik er in mijn verdriet niet over zeggen. Begrijpen kan je zoiets toch niet. Lees ook: Mukamana (1) _