De Scherpe Heuvelrede

_ Vandaag ben ik nog eens in de basiliek geweest. Ik kom daar niet vaak. Niet omdat ze ver weg is of omdat ik er niet graag naar binnen ga, ik heb op een doordeweekse dag geen reden om er te komen. In feite heb je geen reden nodig en toch loop ik nooit zonder aanleiding de kerk van Scherpenheuvel binnen. In pakweg Firenze of Bayeux doe ik dat wel, maar niet in Scherpenheuvel. Tenzij er iemand uit Mol of Smetlede op bezoek is en ik wil opscheppen: ‘Kijk eens hoe mooi en groot de mijne is, die van jou kan hiermee niet vergelijken.’ Ik heb, in alle eerlijkheid, de kerken van Mol of Smetlede nog nooit gezien. Mijn nichtje werd vandaag gevormd. Ik was, samen met mijn eigen kinderen, getuige van een ritueel dat ik zelf eenendertig jaar geleden onderging. Zonder veel erg, geef ik met opluchting toe. Tot mijn verbazing schoot mijn gemoed vol toen ik Marieke zag knielen voor de vormheer, zoals de gezant van kardinaal Daneels zich laat aanspreken. De goede kardinaal zelf kon niet in hoogst eigen...

_ Vandaag zal ik gewoon verdergaan met de beschrijving van de huizen waarmee ik in de vorige tekst begonnen was. Het gaat nog steeds over de zuidkant van de gemeente. Met de hulp van een paar mensen heb ik aan die lijst een paar dingen toegevoegd en hier en daar een detail veranderd. Je ziet dat het systeem stilaan in voegen valt. Toch zitten er nog steeds joekels van gaten in de informatie. 13. Het huis van Karlien Veel weet ik nog niet over dit huis. Behalve dat Karlien een donkere huid had ( gebazaneerd was het woord dat mijn moeder gebruikte). Ze had een dochter, Emma, en nog twee of drie andere kinderen. 14. Het huis van Musse Hendrickx Dit was misschien wel het grootste huis op de gemeente. Een mooi huis met ramen in loodglas. Langs de grote poort aan de voorkant reed Musse naar binnen met zijn kamion, want achteraan stond een hangaar. Musse reed transport. Hij had twee dochters: Yvette en Leontine, die in het buitenland gaan wonen is. Misschien was er ook nog een oudere zoon. 15...

_ Beginnen bij het begin lijkt mij de simpelste manier. Om een overzicht te maken van de inwoners van alle huizen op het Prattenborgplein in Scherpenheuvel tussen 1945 en 1950 zal ik beginnen met een korte beschrijving van de eerste twaalf huizen aan de zuidkant van het plein, van west naar oost. Die informatie is natuurlijk verre van compleet. Het is dan ook maar een eerste aanzet. Maar op deze manier kan ik verifiëren of ik de juiste gezinnen in de juiste huizen heb geplaatst en de winkels en de café’s correct heb aangeduid. Ik ga de huizen gewoon nummeren van 1 tot 12. Natuurlijk komt dit niet overeen met de vroegere of huidige huisnummers. Het is enkel bedoeld om mij het leven gemakkelijk te maken. Omdat bijnamen in die tijd nu eenmaal deel uitmaakten van het dagelijkse leven, zal ik ze ook rijkelijk gebruiken. Het zou zonde zijn om het niet te doen, omdat sommige van die namen intussen haast legendarische proporties hebben aangenomen in Scherpenheuvel. Hopelijk breng ik daarmee ni...

_ Gisteren had ik het eerste gesprek ter voorbereiding van mijn verhalen over het Prattenborgplein in Scherpenheuvel. Het is de bedoeling om een periode uit de geschiedenis van mijn dorp te beschrijven aan de hand van de getuigenissen van de mensen die daar woonden tussen 1945 en 1950, zo ongeveer. Waarom precies die tijdspanne? Mijn moeder woonde daar, met haar ouders en twee zussen, en heeft kleurrijke herinneringen aan haar kindertijd. Tien dagen geleden, toen ik op een ochtend bij haar op bezoek was, vroeg ik haar om het huis te beschrijven waar zij woonde. Wat volgde was een verhaal van anderhalf uur waaruit ik de conclusie trok dat het hoog tijd is om dat allemaal eens op te schrijven. Om de mensen die nu dood zijn terug tot leven te wekken, al was het maar voor even, en de kinderen, die nu tot de oudere generatie van Scherpenheuvel behoren, opnieuw te laten ravotten en spelen op de kasseien van de straat. Het Prattenborgplein bestaat al sinds mensenheugenis. Wanneer je op de kaa...

_ Het was een maandagnamiddag in september toen mijn vader mij kwam halen om naar Aspelare te rijden. We hadden er een halve dag voor uitgetrokken en mijn zus, die ook mee ging, had zelfs verlof genomen. De rit zou twee uur duren, zei hij, maar onderweg bleek al snel dat we een half uur te vroeg op onze afspraak zouden arriveren. Aspelare ligt in Oost-Vlaanderen, dichter bij Ninove dan bij Zottegem. Ik was er nog nooit geweest. Mijn vader wel en dat was precies de reden waarom we er naartoe gingen. Om herinneringen op te halen, in de hoop daarmee de cirkel van zijn leven wat ronder te maken. In september 1945, vlak na de oorlog, was mijn vader, Walter, tien jaar oud. Hij was de oudste van vier kinderen en woonde samen met zijn hoogzwangere moeder, broer en zus in bij zijn grootouders. Zijn moeder was afkomstig van Wondelgem, bij Gent, maar was na haar huwelijk in Berchem komen wonen. Ze wilde terug naar haar geboortedorp en trok, samen met haar kinderen, in bij haar oom en zijn gezin. ...

_ Een onthaalmoeder die het nazistische gedachtengoed propageert. Ik dacht dat we in België al veel gezien hadden, maar dit slaat echt nergens op. Voor de ouders van ‘haar’ kindjes is dit bijzonder slecht nieuws. Niet in het minst omdat zij nu best op zoek gaan naar andere opvang. Begin er maar eens aan. Als Hoboken op dat vlak te vergelijken is met Scherpenheuvel-Zichem zijn de kinderen nog niet meteen onder dak. Reden misschien waarom sommige ouders geen andere keuze hadden en deze vrouw uitkozen om op hun kroost te passen. Tenzij er nog steeds mensen zijn die niet weten wat het betekent wanneer iemand een portret van Hitler in zijn woonkamer hangt. En de levensechte, knalgele vlag van het VMO dan? Misschien zien ze die wel hangen, maar weten ze niet wat de Vlaams Nationalistische Orde precies was, een paramilitaire actiegroep die door middel van rellen, herrieschoppen en zelfs geweldplegingen het extreemrechtste gedachtengoed uitdroeg naar de burgers. Dat er bij tijd en wijlen een m...

_ Het afscheid van Michael Jackson werd een onovertroffen triomf: het grootste media-event ooit zowel op artistiek, zedelijk als menselijk vlak. Misschien was 7 juli 2009 wel het begin van een nieuw tijdperk, een nieuwe cultus. Er werd namelijk het portret geschilderd van een man die zijn eigen kitch oversteeg, die alle rassen samenbracht, die de held bleek te zijn van de zwarte bevrijdingsbeweging en die ondanks de wrede verhalen uit zijn kindertijd voortkwam uit een welhaast heilige familie. De eerste zevenentwintig jaar van zijn leven klom Michael Jackson naar de absolute top van de showbusiness om vervolgens drieëntwintig jaar lang te proberen met dat verpletterende feit te leven. Hij was een vat van tegenstrijdigheden. Enerzijds kloeg hij openlijk over zijn verloren kindertijd, stelde hij zich vragen rond de hardhandige manier waarop zijn vader hem tijdens zijn jeugd onder nooit aflatende druk zette en was hij er zelfs jarenlang mee bezig zijn genetische verwantschap met de man u...