De Scherpe Heuvelrede

_ Gisteren had ik het eerste gesprek ter voorbereiding van mijn verhalen over het Prattenborgplein in Scherpenheuvel. Het is de bedoeling om een periode uit de geschiedenis van mijn dorp te beschrijven aan de hand van de getuigenissen van de mensen die daar woonden tussen 1945 en 1950, zo ongeveer. Waarom precies die tijdspanne? Mijn moeder woonde daar, met haar ouders en twee zussen, en heeft kleurrijke herinneringen aan haar kindertijd. Tien dagen geleden, toen ik op een ochtend bij haar op bezoek was, vroeg ik haar om het huis te beschrijven waar zij woonde. Wat volgde was een verhaal van anderhalf uur waaruit ik de conclusie trok dat het hoog tijd is om dat allemaal eens op te schrijven. Om de mensen die nu dood zijn terug tot leven te wekken, al was het maar voor even, en de kinderen, die nu tot de oudere generatie van Scherpenheuvel behoren, opnieuw te laten ravotten en spelen op de kasseien van de straat. Het Prattenborgplein bestaat al sinds mensenheugenis. Wanneer je op de kaa...

_ Het was een maandagnamiddag in september toen mijn vader mij kwam halen om naar Aspelare te rijden. We hadden er een halve dag voor uitgetrokken en mijn zus, die ook mee ging, had zelfs verlof genomen. De rit zou twee uur duren, zei hij, maar onderweg bleek al snel dat we een half uur te vroeg op onze afspraak zouden arriveren. Aspelare ligt in Oost-Vlaanderen, dichter bij Ninove dan bij Zottegem. Ik was er nog nooit geweest. Mijn vader wel en dat was precies de reden waarom we er naartoe gingen. Om herinneringen op te halen, in de hoop daarmee de cirkel van zijn leven wat ronder te maken. In september 1945, vlak na de oorlog, was mijn vader, Walter, tien jaar oud. Hij was de oudste van vier kinderen en woonde samen met zijn hoogzwangere moeder, broer en zus in bij zijn grootouders. Zijn moeder was afkomstig van Wondelgem, bij Gent, maar was na haar huwelijk in Berchem komen wonen. Ze wilde terug naar haar geboortedorp en trok, samen met haar kinderen, in bij haar oom en zijn gezin. ...

_ Een onthaalmoeder die het nazistische gedachtengoed propageert. Ik dacht dat we in België al veel gezien hadden, maar dit slaat echt nergens op. Voor de ouders van ‘haar’ kindjes is dit bijzonder slecht nieuws. Niet in het minst omdat zij nu best op zoek gaan naar andere opvang. Begin er maar eens aan. Als Hoboken op dat vlak te vergelijken is met Scherpenheuvel-Zichem zijn de kinderen nog niet meteen onder dak. Reden misschien waarom sommige ouders geen andere keuze hadden en deze vrouw uitkozen om op hun kroost te passen. Tenzij er nog steeds mensen zijn die niet weten wat het betekent wanneer iemand een portret van Hitler in zijn woonkamer hangt. En de levensechte, knalgele vlag van het VMO dan? Misschien zien ze die wel hangen, maar weten ze niet wat de Vlaams Nationalistische Orde precies was, een paramilitaire actiegroep die door middel van rellen, herrieschoppen en zelfs geweldplegingen het extreemrechtste gedachtengoed uitdroeg naar de burgers. Dat er bij tijd en wijlen een m...

_ Het afscheid van Michael Jackson werd een onovertroffen triomf: het grootste media-event ooit zowel op artistiek, zedelijk als menselijk vlak. Misschien was 7 juli 2009 wel het begin van een nieuw tijdperk, een nieuwe cultus. Er werd namelijk het portret geschilderd van een man die zijn eigen kitch oversteeg, die alle rassen samenbracht, die de held bleek te zijn van de zwarte bevrijdingsbeweging en die ondanks de wrede verhalen uit zijn kindertijd voortkwam uit een welhaast heilige familie. De eerste zevenentwintig jaar van zijn leven klom Michael Jackson naar de absolute top van de showbusiness om vervolgens drieëntwintig jaar lang te proberen met dat verpletterende feit te leven. Hij was een vat van tegenstrijdigheden. Enerzijds kloeg hij openlijk over zijn verloren kindertijd, stelde hij zich vragen rond de hardhandige manier waarop zijn vader hem tijdens zijn jeugd onder nooit aflatende druk zette en was hij er zelfs jarenlang mee bezig zijn genetische verwantschap met de man u...

_ Mensen die voor eeuwig en altijd vasthouden aan hetzelfde kapsel, zelfs tegen de wetten van de natuur in, daar schort iets aan. Neem nu Geert Wilders. Een man van vijfenveertig jaar die zijn haar tot stro blondeert om het vervolgens op pijnlijk abnormale wijze achterover te kammen en met haarlak vast te spuiten. Zeg nu zelf, dat klopt toch niet. Een karikatuur worden van jezelf. Politici zijn er niet vreemd aan. En vaak heeft het met haar te maken. Het ravenzwarte kapsel van Elio Di Rupo, de bles van Guy Verhofstad, de brilliantine van Willy Claes, de baard van Herman De Croo, de kale kop van Pim Fortuyn, de blonde lokken van Marie-Rose Morel. Waarom de grote nood aan een harig trademark ? Omdat die mensen geen inhoud hebben? Dat klopt zeker voor sommigen, maar niet voor iedereen. Heeft De Croo nooit gedacht: ‘Vandaag scheer ik hem af?’ Ongetwijfeld wel. Maar is hij dan nog Herman De Croo? Wilders heeft wegens gebrek aan inhoud een personage gecreëerd dat gemakkelijk te herkennen is...

_ In zijn column voor deredactie.be schreef Rik Torfs vorige week iets dat me niet loslaat. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat hij me uit mijn slaap houdt. Ik neem zijn woorden hier letterlijk over: "Vooral cynisme is een fascinerend fenomeen. Het lijkt een superieur wapen. De cynicus heeft genoeg aan een giftig zinnetje en een lage stem om iemand binnen de kortste keren in de grond te boren. De cynische oneliner wekt de schijn dat hij die hem uitspreekt over een superieur verstand beschikt. Dat is een vergissing. Achter de oneliner van de cynicus schuilt niet zozeer zijn kracht dan wel zijn beperking. Sommigen moeten het met een oneliner stellen omdat ze de tweede lijn niet zinvol krijgen gevuld. Vele mensen hebben geluk dat zij, onder meer in de media, de kans niet krijgen om hun betoog af te maken zonder dat zij worden onderbroken, want dan pas zou blijken hoe weinig ze te zeggen hebben. Cynici genieten in onze samenleving een al te gunstige pers. Jammer. Ze zijn ...

_ ‘Godverdoeme, zijde zot? Daar klim ik niet op.’ Louis stond met zijn zatte kloten onderaan de stellingen rond de basiliek van Scherpenheuvel en zijn beste maat Jaak lachtte hem uit. ‘Ge zijt ne zeveraar, Louis. Aan den toog grote praat, maar als ’t er op aan komt, durfde niks.’ Jaak had gelijk natuurlijk. Louis had hoogtevrees, maar dat wist niemand. Zijn legerdienst bij de para’s gedaan en voor elke sprong water en bloed gezweet. En maar weesgegroetjes bidden voor ons liefvrouwke. Toch was dat nog gemakkelijk in vergelijking met de stommiteit die hij nu wilde begaan. Wanneer je in de deur van een C130 staat, heb je nauwelijks besef van hoogte. Bovendien sta je in het oorverdovende gebrul van de motoren en het zuigende geraas van de wind. Het enige wat je moet doen is één stap voorwaards zetten. Op een stoel kruipen in de keuken om een nieuwe gloeilamp in te draaien is veel moeilijker. Zeker als ons Irma staat instructies te geven, dacht Louis. Twee linkerhanden hebde, Lewie Vranke. ...