De Scherpe Heuvelrede

Vandaag heb ik iets nieuws geleerd. Ik heb me vanmiddag drie uur lang bezig gehouden met het ronddragen van flyers en ben tot de ontdekking gekomen dat er aan geen enkel huis in Scherpenheuvel twee dezelfde brievenbussen hangen. Je houdt het niet voor mogelijk wat een variatie er bestaat. Om te beginnen zijn er de gleuven in de deur. Je zou denken dat daarin weinig afwisseling kan bestaan, maar het gaat van kleine spleetjes waar je nauwelijks een opgevouwen brief naar binnen krijgt tot grote gaten met weerbarstige kleppen. Het ergste zijn de gleuven waar een tochtborstel voor hangt. Je krijgt er geen flyer in, tenzij je eerst met je hand de haren van die borstel opzij duwt. Telkens had ik heel even het gevoel dat er aan de andere kant misschien een geduldige hond op wacht stond die graag zijn tanden in mijn vingertoppen zou zetten. En waar die gleuven staan, is ook niet bij elke deur gelijk. Soms staan ze zelfs zo laag dat je je afvraagt of de regen niet langs daar naar binnen str...

- Twee weken geleden kreeg ik een huiswerkopdracht. Ik volg namelijk een opleiding bij de Universitaire Werkgroep Literatuur en Media in Leuven. De opdracht luidde zo: Zoek iemand die iets interessants gedaan heeft en neem van die persoon een interview af. Het mag geen bekende Vlaming zijn, maar wel een gewoon persoon. Iemand die veel gereisd heeft bijvoorbeeld of een goede daad heeft verricht. Stel haar of hem een zestal vragen, schrijf het uit tot maxium één A4-tje en geef het af op 26 februari. Eerst dacht ik aan René, de tachtigjarige man die ik op Gedichtendag in de bibliotheek heb leren kennen en met wie ik, na een overwacht openhartig gesprek, een vriendschap heb aangeknoopt. Zijn goede daad is zonder twijfel de toewijding waarmee hij elke dag zijn demente vrouw Irène bezoekt in woon- en zorgcentrum St.-Augustinus in Diest en hoe hij zelfs nu nog liefdesgedichten voor haar schrijft. Daarna wilde ik een kunstenaar interviewen of een schrijver, maar geen van beide hadden ver of...

Mijn oudste dochter belde gisteren vlak na schooltijd met een erg verwarde boodschap. Er was iets engs gebeurd op school. ‘Wil je mij alsjeblieft komen halen?’ smeekte ze, terwijl de afspraak was dat ze met de bus naar huis zou komen. Heel even dacht ik dat ze me met een smoes probeerde naar Diest te lokken. Het regende en het zou niet de eerste keer zijn dat ze liever niet te voet naar de bushalte wilde. Maar ik hoorde toch aan haar stem dat er echt iets aan de hand was. ‘Wat is er dan gebeurd?’ vroeg ik en was niet op het antwoord voorbereid. ‘Er is een meisje ontvoerd uit onze school. Een man heeft haar over zijn schouder gegooid en is heel snel met haar naar buiten gelopen.’ In minder dan tien minuten stond ik aan de schoolpoort. Het meisje in kwestie is intussen terecht. De ontvoering gebeurde in de eerste graad, bij de aanvang van de tweede speeltijd. De man, die achteraf haar eigen vader bleek te zijn, stond in de gang te wachten en greep zijn dochter zodra ze uit de klas naar b...

In alle kranten stond het te lezen vandaag: gratis boek voor elke zevenjarige! Gisteren had ik het ook al op het journaal gezien. Het ministerie van cultuur, Bert Anciaux, en de Stichting Lezen kondigden trots aan dat er vanaf 11 februari voor elk van de 63.000 zevenjarige in Vlaanderen het prachtige voorleesboek ‘Voor nu en nog heel lang’ gratis en voor niks klaar ligt in de openbare bibliotheek. Een half miljoen euro heeft de minister daarvoor opgehoest. Blij dat ze waren, mijn zevenjarigen. Ik heb er zo twee in huis. De schoolbel had deze middag nog maar net gerinkeld of ze zaten allebei op de achterbank van de auto te wachten om naar Averbode te rijden om hun nieuwe boek af te halen. ‘Want wij zijn zeven jaar, hé mama, en in de krant staat dat je een boek cadeau krijgt als je zeven jaar bent.’ Met hun uitleenkaart hoog in de lucht gestoken schoven ze aan bij de balie. Wat duurde het lang. Popelend van ongeduld telden ze het aantal mensen dat nog voor hen in de rij stond. Moesten we...

Volgens het Forum der Joodse Organisaties (FJO) is er sprake van een wederopmars van het antisemitisme in Vlaanderen. Dat zei Hans Knoop, oud-journalist en adviseur van het JFO, gisteren in een interview met de Nederlandse krant De Telegraaf. Als bewijs daarvoor voert hij aan dat er weer overal gesproken wordt over ‘ze’ en dat het adjectief ‘Joods(e)’ opnieuw te pas en te onpas te horen is. Knoop, die al twintig jaar in België woont, meent hieruit te mogen besluiten dat vanaf nu alles als een gevaar moet worden gezien. Alles behalve het Vlaams Belang. Zij zoeken namelijk toenadering. Vorige week moest mijn jongste zoon in Gent testen afleggen voor de Gym Federatie. De ouders of andere chauffeurs die vanuit heel Vlaanderen waren meegekomen, mochten geduldig en in stilte aan de periferie van de zaal wachten. Op drie uur tijd heb ik de Knack twee keer cover-to-cover uitgelezen en het gezicht van Filip Dewinter, dat op ware grootte op de voorpagina stond, in al zijn kleinste details bestud...

Toen ik vanochtend in de boekentas van mijn jongste zoon rommelde, vond ik ergens onderaan, tussen zijn klasagenda en zijn lekkende drinkbus, een opgeplooide pagina uit een tijdschrift. Nieuwsgierig vouwde ik het blad open en tot mijn verbazing stelde ik vast dat het uit de Dag Allemaal van 25 november 2008 was gescheurd. We hebben dit weekblad niet in huis, ook al lees ik er graag in tijdens het wachten bij de kapper of in het frituur. Ik schaam me daar niet voor. Ik vroeg me meteen af waar mijn zoontje dit blad vandaan had gehaald. Ook was het me niet meteen duidelijk waarom hij nu precies deze pagina had bijgehouden. Nu ligt het hier naast mijn keyboard. Bovenaan prijkt de titel: Het koningshuis voelt de crisis niet. Er staan foto’s op van de koning, drie van zijn vier kinderen en van koningin Fabiola. Het artikel gaat over, je raadt het al, de civiele lijst, zoals de inkomsten van de koning worden genoemd, ook al zou de royale lijst meer correct zijn. Na wat heen- en weergepraat tu...

Ik steek niet onder stoelen of banken waar ik voor sta. Ik geloof in gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit. Dat zijn drie basisprincipes die nodig zijn om mensen de kans te geven zich goed te voelen, om zich tot hun vol potentiëel te ontwikkelen, om gelukkig te zijn. Alle mensen, ongeacht hun afkomst, geslacht, geloof, geaardheid, handicap of huidskleur. In Scherpenheuvel-Zichem is daar nog werk aan. Er wordt niet stil gezeten, begrijp mij niet verkeerd, maar het kan nog veel beter. Ons gemeenschapsgevoel, hoe zit het daar mee? Toen ik drie en half jaar geleden, na zeventien jaar in Jordanië, met mijn kroost terug in Scherpenheuvel kwam wonen, had ik het gevoel dat de solidariteit hier soms ver zoek is. Ieder voor zich, leek wel het motto. Op een dag – we woonden hier misschien een maand of vier – reed ik door Scherpenheuvel en zag ik zuster Ludgarde, die vroeger mijn directrice van de lagere school was, buiten komen bij Dr. Pauwels. Ik kwam traag aangereden en zag haar ...